برای سال دوم پشت کنکور میمونم/درد و دل های یک پشت کنکوری

[Parniyann]

سلام شبتون بخیر
نمیدونم چی بگم، به خودم به بقیه به اینکه بازم قراره پشت بمونم
توی این یه هفته خیلی فکر کردم، دفتر زندگیم رو ورق زدم ببینم از کجا اشتباه کردم حالا میخوام اینجا با بقیه به اشتراک بذارمش
سال اولی که کنکور داشتم وضع روحی خوبی نداشتم، ولی نسبت به الان وضعم بهتر بود
همیشه آدم تنبلی بودم و دقیقه نود درس میخوندم اما نمرات خوبی میگرفتم، وقتی درس و مدرسه مجازی شد مخصوصا سال یازدهمم که کلش مجازی بود زدم زیر همه چیز. درس نمیخوندم امتحانارو یا تقلب میکردم یا اگ نمیشد تقلب کرد نمره اش واسم مهم نبود. تابستون بعدش رو هم از دست دادم و رسیدم به دوازدهم
یه بیسواد کامل بودم که نه چیزایی ک دهم خونده بودم یادم میومد نه لای کتابای یازدهمو باز کرده بودم
درسا با نمرات بد پاس میشدن و چون تو مدرسه نمونه دولتی بودم و جو خیلی درسخونی بود جزو شاگردای آخر محسوب میشدم و بازم مجازی شدیم
از هر چیزی استفاده میکردم تا حواسمو از زندگی پرت کنم و دیگ رغبت درس خوندن هم نداشتم و کنکورو دادم چه قدر بد هم دادم
موندم پشت کنکور اما بازم شروع نکردم و وقتیم شروع به خوندن کردم وقت بسیار کم بود و میزان درس خوندن منم کم و امسال رتبه ای به مراتب بهتر اما باز هم بد بدست آوردم
با خودم فکر کردم که من رشته های پژوهشی و آزمایشگاهی دوست دارم راجبشون فکر کردم و دیدم میتونم این رشته هارو برم و خوشحال شدم اما شب که شد خوشحالیمم تموم شد به این فکر کردم واقعا چیزی که از زندگی میخوام اینه؟ دیدم من از همه لحاظ درجا زدم و زندگیم انگار سال دهم متوقف شد، انگار همون آدم ۱۶ ساله فقط ۳ سال بزرگتر شده بدون هیچ تغیر مثبت دیگه ای
با خودم فکر کردم کی واقعا تلاش کردم؟ اصلا تلاش کردم؟ کی واقعا پاشدم که زندگیم رو بسازم؟ نه فقط کنکور بلکه توی هر مسئله دیگه‌ای من درجا زدم توی هر مسئله ای. حس آب راکدیو دارم که ۳ ساله تکون نخورده
فقط حسرت و سرزنش و فکر میکنم اینکه به بهونه هدر نرفتن یه سال دیگ از عمرم و ترسیدن از کنکور و مصوبه ها یه عمرمو تلف کنم خیلی دردش از درد الانم بزرگتره، توکل میکنم به خدا و امیدوارم مصوبه ها کمتر به ضررم بشن و میخوام یه بار دیگه یه فرصت دیگه به خودم بدم.

[WickedSick]

تا هروقت با خودتون روراست نباشین، صرفا به فکر این باشین که خانواده یا دوست و آشنا رو راضی کنین با رتبه کنکورتون، هدف زندگیتونو نشناسین و نشناسین اصلا الان کجایین! و به کجا میروید(به قول دینی ) و و و و...
همه اینا باعث میشه یه سیکل معیوب براتون درست بشه که یک سال، دوسال یا چندسال پشت این کنکور کذایی بمونین. بعد اینکه تمومش کنین تازه میفهمین اگه از همون اول به این نتایج میرسیدید چقد جلوتر میفتادین.
نتیجه صحبتام مشخصه. و فقط با استارتر تاپیک نیستم. کلا خطاب به همه عزیزانه.
موفق باشین.

[farzaddd]

سلام شبتون بخیر
نمیدونم چی بگم، به خودم به بقیه به اینکه بازم قراره پشت بمونم
توی این یه هفته خیلی فکر کردم، دفتر زندگیم رو ورق زدم ببینم از کجا اشتباه کردم حالا میخوام اینجا با بقیه به اشتراک بذارمش
سال اولی که کنکور داشتم وضع روحی خوبی نداشتم، ولی نسبت به الان وضعم بهتر بود
همیشه آدم تنبلی بودم و دقیقه نود درس میخوندم اما نمرات خوبی میگرفتم، وقتی درس و مدرسه مجازی شد مخصوصا سال یازدهمم که کلش مجازی بود زدم زیر همه چیز. درس نمیخوندم امتحانارو یا تقلب میکردم یا اگ نمیشد تقلب کرد نمره اش واسم مهم نبود. تابستون بعدش رو هم از دست دادم و رسیدم به دوازدهم
یه بیسواد کامل بودم که نه چیزایی ک دهم خونده بودم یادم میومد نه لای کتابای یازدهمو باز کرده بودم
درسا با نمرات بد پاس میشدن و چون تو مدرسه نمونه دولتی بودم و جو خیلی درسخونی بود جزو شاگردای آخر محسوب میشدم و بازم مجازی شدیم
از هر چیزی استفاده میکردم تا حواسمو از زندگی پرت کنم و دیگ رغبت درس خوندن هم نداشتم و کنکورو دادم چه قدر بد هم دادم
موندم پشت کنکور اما بازم شروع نکردم و وقتیم شروع به خوندن کردم وقت بسیار کم بود و میزان درس خوندن منم کم و امسال رتبه ای به مراتب بهتر اما باز هم بد بدست آوردم
با خودم فکر کردم که من رشته های پژوهشی و آزمایشگاهی دوست دارم راجبشون فکر کردم و دیدم میتونم این رشته هارو برم و خوشحال شدم اما شب که شد خوشحالیمم تموم شد به این فکر کردم واقعا چیزی که از زندگی میخوام اینه؟ دیدم من از همه لحاظ درجا زدم و زندگیم انگار سال دهم متوقف شد، انگار همون آدم ۱۶ ساله فقط ۳ سال بزرگتر شده بدون هیچ تغیر مثبت دیگه ای
با خودم فکر کردم کی واقعا تلاش کردم؟ اصلا تلاش کردم؟ کی واقعا پاشدم که زندگیم رو بسازم؟ نه فقط کنکور بلکه توی هر مسئله دیگه‌ای من درجا زدم توی هر مسئله ای. حس آب راکدیو دارم که ۳ ساله تکون نخورده
فقط حسرت و سرزنش و فکر میکنم اینکه به بهونه هدر نرفتن یه سال دیگ از عمرم و ترسیدن از کنکور و مصوبه ها یه عمرمو تلف کنم خیلی دردش از درد الانم بزرگتره، توکل میکنم به خدا و امیدوارم مصوبه ها کمتر به ضررم بشن و میخوام یه بار دیگه یه فرصت دیگه به خودم بدم.

واقعیت اینه متاسفانه اگر این مصوبه لغو نشه پشت کنکور موندن دقیقا مثل قمار میمونه ،واقعیت رو نمیشه انکار کرد

[Amir2004]

واقعیت اینه متاسفانه اگر این مصوبه لغو نشه پشت کنکور موندن دقیقا مثل قمار میمونه ،واقعیت رو نمیشه انکار کرد

به قول معروف یا راهی خواهم یافت یا راهی خواهم ساخت بنظر من بزرگ ترین مانع همین دو دل بودم برای یک بار هم که شده باید مسیر درست رفت

[Amir2004]

سلام شبتون بخیر
نمیدونم چی بگم، به خودم به بقیه به اینکه بازم قراره پشت بمونم
توی این یه هفته خیلی فکر کردم، دفتر زندگیم رو ورق زدم ببینم از کجا اشتباه کردم حالا میخوام اینجا با بقیه به اشتراک بذارمش
سال اولی که کنکور داشتم وضع روحی خوبی نداشتم، ولی نسبت به الان وضعم بهتر بود
همیشه آدم تنبلی بودم و دقیقه نود درس میخوندم اما نمرات خوبی میگرفتم، وقتی درس و مدرسه مجازی شد مخصوصا سال یازدهمم که کلش مجازی بود زدم زیر همه چیز. درس نمیخوندم امتحانارو یا تقلب میکردم یا اگ نمیشد تقلب کرد نمره اش واسم مهم نبود. تابستون بعدش رو هم از دست دادم و رسیدم به دوازدهم
یه بیسواد کامل بودم که نه چیزایی ک دهم خونده بودم یادم میومد نه لای کتابای یازدهمو باز کرده بودم
درسا با نمرات بد پاس میشدن و چون تو مدرسه نمونه دولتی بودم و جو خیلی درسخونی بود جزو شاگردای آخر محسوب میشدم و بازم مجازی شدیم
از هر چیزی استفاده میکردم تا حواسمو از زندگی پرت کنم و دیگ رغبت درس خوندن هم نداشتم و کنکورو دادم چه قدر بد هم دادم
موندم پشت کنکور اما بازم شروع نکردم و وقتیم شروع به خوندن کردم وقت بسیار کم بود و میزان درس خوندن منم کم و امسال رتبه ای به مراتب بهتر اما باز هم بد بدست آوردم
با خودم فکر کردم که من رشته های پژوهشی و آزمایشگاهی دوست دارم راجبشون فکر کردم و دیدم میتونم این رشته هارو برم و خوشحال شدم اما شب که شد خوشحالیمم تموم شد به این فکر کردم واقعا چیزی که از زندگی میخوام اینه؟ دیدم من از همه لحاظ درجا زدم و زندگیم انگار سال دهم متوقف شد، انگار همون آدم ۱۶ ساله فقط ۳ سال بزرگتر شده بدون هیچ تغیر مثبت دیگه ای
با خودم فکر کردم کی واقعا تلاش کردم؟ اصلا تلاش کردم؟ کی واقعا پاشدم که زندگیم رو بسازم؟ نه فقط کنکور بلکه توی هر مسئله دیگه‌ای من درجا زدم توی هر مسئله ای. حس آب راکدیو دارم که ۳ ساله تکون نخورده
فقط حسرت و سرزنش و فکر میکنم اینکه به بهونه هدر نرفتن یه سال دیگ از عمرم و ترسیدن از کنکور و مصوبه ها یه عمرمو تلف کنم خیلی دردش از درد الانم بزرگتره، توکل میکنم به خدا و امیدوارم مصوبه ها کمتر به ضررم بشن و میخوام یه بار دیگه یه فرصت دیگه به خودم بدم.

و چقدر شبیه من هستین منم می‌خوام یه شانس دیگه به خودم بدم ولی خواهشن دیگه درگیر حواشی نباید شد

[Darkside]

گوشی رو ببوس بذار کنار چند تا کتاب تست+دو تا درسی که مشکل داری یا کلاس انلاین یا حضوری از همه آدما هم فاصله بگیر برو توی اتاقت و تیر ساله بعد حاضرم قسم بخورم راضی از خودت

[Darkside]

مسیر کنکور مسیر مشخصیه و این جملاتم تکراریه همه رتبه برترا همینو میگن میدونی چرا چون متعهد بودن بهش مهمش کرده براشون

[Pcstud]

واقعیت اینه متاسفانه اگر این مصوبه لغو نشه پشت کنکور موندن دقیقا مثل قمار میمونه ،واقعیت رو نمیشه انکار کرد

یه موردی بود که میگفتن نتیجه این کنکور تا دوسال معتبره. یعنی اگه سال بعد رتبه ات بدتر بشه میتونی با کنکور امسال انتخاب رشته کنی. حالا نمیدونم اجرا میشه یا نه ولی اگه باشه پس پشت کنکوریا ضرر خاصی نمیکنن

[Malakitii]

در مورد نحوه کنکور و اینا واقعا نمیشه دیگه چیزی گفت، اگه موندی حاشیه ها رو واقعا بذار تو حاشیه بمونند.

[Lunatic]

پرنیان عزیز،تنها نیستید.
شرایط من هم میشه گفت دقیقا مشابه شماست.۶ سال سمپاد،دو سال مجازی،بچه ی ۱۶ ساله ای که در کالبد یک جوان ۱۹ ساله گیر افتاده با کلی حسرت مثل یه جشن فارغ التحصیلی ساده و امسال،دومین باری هست که کنکور میده و جوابی نمیگیره
البته من گرفتار مشکلات خانوادگی هم شدم و آریتمی قلبی ناشی از استرس ..
همچنین همه ی دوست هام رو سر سوتفاهم های کوچیک که مقصرش هم خودم بودم از دست دادم.بلد نبودم مجازی رفاقت کنم.بهانه گیر شدم .غرغرو شدم،دروغ گفتم و الان هیچکس نیست.هیچکس رو ندارم...
گاهی گوشی مامانم رو برمیدارم و پروفایل دوست های قدیمیم رو چک میکنم.چون دلم تنگ شده.چون برای من این دوستی ها هنوز تموم نشده...
برنامه ام این بود که امسال بعد از اینکه رتبه ها اومد باهاشون تماس بگیرم و خداحافظی کنم اما،به نظر میاد همچنان موندگارم و آخرین شانس رو هم برای ملاقاتشون از دست میدم.چون اکثرا امسال دیگه میرن دانشگاه و رتبه ی خوبی نصیبشون شده خداروشکر ....
دانش آموز نمره بیستی هم بودم.درس خوندن و یاد گرفتن رو دوست داشتم.الان بی علاقه نیستم اما وقتی کتاب ها رو باز میکنم و میبینم سفیدن و درحال حاضر جدول ضرب رو حتی یادم نمیاد ،وحشت میکنم و کتاب رو میبندم.
اما وقت هست...شجاع باش و به زمان بندی الهی اعتماد کن.
میدونم این سه سال به نظر پوچ و راکد میاد اما نیاز بود که ما رو به خودمون بیاره.به امروزی برسونه که بگیم"دیگه نمیشه اینجوری زندگی کرد.دیگه نمیشه تا لنگ ظهر خوابید،تا صبح پای فیلم و سریال بیدار موند و این اتاق رو شلخته نگه داشت."
باید در وهله ی اول به خودت و بدنت احترام بذاری و ببخشی .
این سه سال رو به خودت،ببخش و رها کن.
عادات خوب رو جایگزین روتین های بد زندگیت کن و هرکاری که باعث میشه خودت رو بیشتر دوست داشته باشی انجام بده.چون آدم زیاد هست بگه "بازم پشت کنکوری؟چقدر میخوای خرج کنی دیگه؟مگه چی میخوای که رتبت نرسید بعد از دو سال؟...etc"
تو خودت رو ببخش و این گوش رو در و اون یکی رو دروازه کن.
یه پترن خوب برای خودت در نظر بگیر و واقع گرا باش.
میدونم درگیر کمال‌گرایی هم شدی ،اما دنبال پرفکشن نگرد که نیست و جز درد هیچی بهت نمیده.
گوشی رو بذار کنار،به درس علاقه مند شو.با کسایی که تجربه دارن مشورت کن که چطوری ترشح سروتونینت رو هنگام درس خوندن بالا ببری و به خودت عشق بده چون تو لایقش هستی♡
همین ها برای شروع کافیه .
برای هر دومون آرزوی موفقیت دارم:>