این جماعتی که من میبینم جوری عاشق و شیفته پزشکی ان که حاضرن حتی با پزشکی هم بمیرن!
این حرفا فایده نداره
اما در رابطه با علت مواردی مثل آمار عجیب و غریب خودکشی رزیدنت ها...
مگه تو بقیه جاهای دنیا تو پزشکی همچین خبری نیست؟ کشیک و درس و فشار کاری بالا و هزار جور زحمتِ دیگه...
(اصلا مگه آدمایی که بقیه رشته هارو میخونن فقط میخورن و میخوابن؟)
طبق چیزی که تو مستند "راه قریب" دیدم و صحبتی که با دوستانم که اکثرا پزشکی دندون میخونن داشتم، بخش عظیمی از این ناامیدی بخاطر بحث های این چنینی نیست، زحمت و فشار و سختی تو همه پزشکی های دنیا هست(حالا نگیم بیشتره)...خودکشی نمیکنن هیچ کیفشون خیلی هم کوکه...
منتها نا امیدیِ عظیم این قشر بخاطر بحث
علاقه بنیادی هست و این یاس فلسفی از اونجا ناشی میشه که همون کسی که تا قبل کنکور مجنونِ پزشکی و اتاق عمل و فلان بود یهو میبینه رسما خودشو گول زده! و
تمام جوونیش بخاطر تلقین و چشم و هم چشمی و عشقای آبکی هیچ و پوچ شده رفته...
بله پول برمیگرده
رفاه برمیگرده
عشقای جدید دوباره پیدا میشن
ولی جوونی چی؟
جوونی چی؟
جوونی چی....
پ.ن: این پستم رو هم میتونید بخونید مفصل تره :
http://forum.konkur.in/thread16628-11.html#post1824670