این که زندگی براشون سخته، درس سخته، ورزش سخته،کار سخته و کلاً همه چی براشون طاقت فرساست.
با خودش فکر میکنه میخواد دکتر بشه اما حوصله صبح بیدار شدن نداره. میخواد مهندس بشه اما حوصله ضرب و تقسیم چند تا عدد رو تو مساله شیمی و فیزیک نداره. غافل از اینکه خانم دکتر که شد باید چه شبهایی که بیداری بکشه. از خواب ناز بیدار بشه به بیماراش سر بزنه و خیلی وقت ها از خواب ناز بیدار بشه که به پرستارها توضیح بده برای بیمارش چه دارویی بدهند.
اون رفیقمون هم قرار آقا مهندسی بشه که صبح تا شب کارش محاسبات دقیق و کار آماری و هزار جور کلنجار رفتن با ابزار ریاضی و محاسباته.
اولش فکر میکنی، خب! اگه دکتر بشم تحمل سختیاش مهم نیست تحمل میکنم یا با خودت می گی خب اگه مهندس بشم شروع میکنم جدی تر با ریاضیات کلنجار میرم. خدا رو چه دیدی شاید خیلی هم به ریاضیات علاقه مند شدم و دیگه انقدر ناله و نفرینش نکردم!
اما خودمونیم واقعاً این اتفاقات بعداً میوفته؟ یا برعکس اونی که دکتر موفقیه از اولش سختی رو به جون خریده؟ اونی که مهندس قدریه از اولش جدی و سخت کوش بوده.
حالا اصل حرفم چیه. میخوام بگم این حرف که میگن این یکسال رو زحمت بکش بقیه عمر راحت باشی راست نیست. اصلاً کل این ضرب المثل های اینطوری که نوید راحتی و خوشخوابی رو میده دروغه. میدونید چرا؟
چون اونایی که دنبال موفیت میگردن دنبال راحتی و تنبلی نیستن. اصلاً آدم موفق دنبال چیز خاصی نیست از کارش از تکاپو از مفید بودن از پیشرفت لذت می بره. از این که عمرش تلف نمیشه لذت می بره.
مثلاً شما فکر کن بیل گیتس با این همه ثروت برای چی باید اینقدر زحمت بکشه؟ یا خیلی ها مثل اون.
موضوع تلاش و تکاپو و لذت بردن از اونه. اگر از تلاش و یادگیری و پیشرفت لذت می بری پس واقعاً دنبال موفقیت واقعی هستی.
اینجوری دیگه هیچی برات سخت نیست. اصلاً با این تصور هر وقت سختی بکشی خوشحالی چون میدونی در حال پیشرفتی. میدونی در حال موفقیتی!
این جمله قشنگ یادت باشه:
باد با چراغ خاموش کاری ندارد، اگر سختی میکشی بدان که روشنی.
در پناه خدایی که همین نزدیکی هاست.