شعر های ناب ناب

[sahel.]

.................................................. .................................................. .................................................. ..........................


عـشـق اول می کند دیـوانـه ات
تا ز مـا و من کند بیگانه ات
.
عشق چون در سینه ات مأوا کند
عقل را سرگشته و رسوا کند
.
می‌شوی فارغ ز هر بود و نبود
نیستی در بند اظهار وجود
.
عشق رامِ مردم اوباش نیست
دام حق ،صیاد هر قلاش نیست
.
در خور مردان بود این خوان غیب
نیست هر دل، لایق احسان غیب
.
عشق کِی همگام باشد با هوس
پخته کِی با خام گردد همنفس
.
عشق را با کفر و با ایمان چه کار
عشق را با دوزخ و رضوان چه کار
.
عشق سازد پاکبازان را شکار
کِی به دام آرد پلید و نابکار
.
زنده دل‌ها می‌شوند از عشق، مست
مرده دل کی عشق را آرد به دست
.
عشق را با نیستی سودا بود
تا تو هستی، عشق کی پیدا بود
.
عشق می‌جوید حریفی سینه چاک
کو ندارد از فنای خویش باک
.
عشق در بند آورد عقل تو را
تا نماند در دلت چون و چرا
.
عشق اگر در سینه داری الصلا
پای نِه در وادی فقر و فنا
.
عاشق و دیــوانه و بی خویش باش
در صف آزادگان، درویش باش


مولانا

[neonato2]

@Eli..

یک شعر شاملویی زیبا

در اُحُد
که گلبوسه ی زخمها، تنت را دشتِ شقایق کرده بود،
مگر از کدام باده ی مهر، مست بودی
که با تازیانه ی هشتاد زخم، بر خود حدّ زدی؟

[NimaHdp]

https://www.aparat.com/v/MxgXI/%D8%B...A7%D9%81%D8%B8
به می عمارت دل کن که این جهان خراب
در پی آن است که از خاک ما بسازد خشت

[Etterath]

دوباره باز خواهم گشت
درِ گُل‌خانه‌ها را بازخواهم کرد
تمام آسمان را آبی پرواز خواهم کرد
تو را در کوچه‌های کودکی آوازخواهم کرد
از آنجائی که ماندم ناتمام، آغاز خواهم کرد
تمام قفل‌ها را باز خواهم کرد
دوباره باغمان را سبز خواهم ساخت
درخت عشق خواهم کاشت
سیاهی یا سپیدی نه
تمام رنگ‌ها را دوست خواهم داشت
.
کبوترهای عاشق را
گلهای شقایق را
یکایک از قفس آزاد خواهم کرد
تو را ‌‌ای ناب، ‌ای نایاب
تو را ‌ای تشنه‌ی سیراب (تو را ‌‌ای تشنه‌ی داراب)
تو را ‌ای خانه‌ی برآب
تو را آباد خواهم کرد
تو را هر لحظه و هرجا
تو را هر جای این دنیا
تو را در باغ‌های سوخته
بر ساحل داغ عطش فریاد خواهم کرد
به آهنگ صدای موج از دریادلانت یاد خواهم کرد
.
سبب سازان هجرت را
تبر داران ظلمت را
به دار نور خواهم بست
زمین زادگاهم را که صد‌ها تکه و پاره‌ست
دوباره بازخواهم یافت، که عمری رفته بود از دست
دوباره بازخواهم گشت
اجاق سرد مادر را
به عطر نان تازه زنده خواهم کرد
دوباره اسب مغرور پدر را
زین و برگی تازه خواهم کرد
به سوی چشمه‌های روشن خورشید
به سوی دشت‌های سبز خواهم راند
 .
کتاب ناتمام خاطراتش را
کتاب خاطرات ناتمامش را
از گرد و غبار سال‌های پستوی وحشت
دوباره پاک خواهم کرد
ادامه داده از تو می‌نویسم
آنچه را باید
از آن دستی که آتش زد
بلائی که به جان ما و من آمد
.
دوباره باز خواهم گشت
تمام مطربان را سازهای کوک
تمام شاعران را شعرهای ناب خواهم داد
اگر حتا فقط یک روز باقی باشد از عمرم
به خانه بازخواهم گشت
به خاک سرزمین زادگاهم، سجده خواهم کرد
بوسه خواهم زد
دوباره باز خواهم گشت
دوباره باز خواهم گشت
به خانه بازخواهم گشت 
.
نه، من اینجا نخواهم ماند!
در این تنهایی خاموش و
بی رویا نخواهم ماند!
بسوی چشمه های روشن خورشید
بسوی خاک و گندمزار
بسوی دشت های سبز خواهم راند
نه ، من اینجا نخوام ماند!
نه ، من اینجا نخواهم مرد!
دوباره (شروه های ناب صابر) را
به میهمانی شب بوهای (ایزدخواست) خواهم برد

[اردلان سرفراز] 

[Etterath]

کسی به فکر گلها نیست
کسی به فکرماهیها نیست
کسی نمیخواهد
باور کند که باغچه دارد میمیرد
که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
که ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی می شود
و حس باغچه انگار
چیزی مجردست که در انزوای باغچه پوسیده ست.
حیاط خانه ی ما تنهاست
حیاط خانه ی ما
در انتظار بارش یک ابر ناشناس
خمیازه میکشد
و حوض خانه ی ما خالیست
ستاره های کوچک بی تجربه
از ارتفاع درختان به خاک میافتند
و از میان پنجره های پریده رنگ خانه ی ماهی ها
شب ها صدای سرفه میآید
حیاط خانه ی ما تنهاست .
پدر میگوید:
" از من گذشته ست
از من گذشته ست
من بار خودم را بردم
و کار خودم را کردم "
و در اتاقش ، از صبح تا غروب ،
یا شاهنامه میخواند
یا ناسخ التواریخ
پدر به مادر میگوید:
" لعنت به هرچی ماهی و هرچه مرغ
وقتی که من بمیرم دیگر
چه فرق میکند که باغچه باشد
یا باغچه نباشد
برای من حقوق تقاعد کافیست."
مادر تمام زندگیش
سجاده ایست گسترده
در آستان وحشت دوزخ
مادر همیشه در ته هر چیزی
دنبال جای پای معصیتی میگردد
و فکر میکند که باغچه را کفر یک گیاه
آلوده کرده است
مادر تمام روز دعا میخواند
مادر گناهکار طبیعیست
و فوت میکند به تمام گلها
و فوت میکند به تمام ماهیها
و فوت میکند به خودش
مادر در انتظار ظهور است
و بخششی که نازل خواهد شد .
.
برادرم به باغچه میگوید قبرستان
برادرم به اغتشاش علفها میخندد
و از جنازه های ماهیها
که زیر پوست بیمار آب
به ذره های فاسد تبدیل میشوند
شماره بر میدارد
برادرم به فلسفه معتاد است
برادرم شفای باغچه را
در انهدام باغچه میداند.
او مست میکند
و مشت میزند به در و دیوار
و سعی میکند که بگوید
بسیار دردمند و خسته و مأیوس است
او ناامیدیش را هم
مثل شناسنامه و تقویم و دستمال و فندک و خودکارش
همراه خود به کوچه و بازار میبرد
و ناامیدیش
آنقدر کوچک است که هر شب
در ازدحام میکده گم میشود .
.
و خواهرم دوست گلها بود
و حرفهای ساده قلبش را
وقتی که مادر او را میزد
به جمع مهربان و ساکت آنها میبرد
و گاهگاه خانواده ی ماهیها را
به آفتاب و شیرینی مهمان میکرد...
او خانه اش در آنسوی شهر است
او در میان خانه ی مصنوعیش
و در پناه عشق همسر مصنوعیش
و زیر شاخه های درختان سیب مصنوعی
آوازهای مصنوعی میخواند
و بچه های طبیعی میزاید
او
هر وقت که به دیدن ما میآید
و گوشه های دامنش از فقر باغچه آلوده میشود
حمام ادکلن میگیرد
او
هر وقت که به دیدن ما میآید
آبستن است.
.
حیاط خانه ی ما تنهاست
حیاط خانه ی ما تنهاست
تمام روز
از پشت در صدای تکه تکه شدن میآید
و منفجر شدن
همسایه های ما همه در خاک باغچه هاشان بجای گل
خمپاره و مسلسل میکارند
همسایه های ما همه بر روی حوضهای کاشیشان
سرپوش میگذارند
و حوضهای کاشی
بی آنکه خود بخواهند
انبارهای مخفی باروتند
و بچه های کوچه ی ما کیفهای مدرسه شان را
از بمبهای کوچک پر کردهاند.
حیاط خانه ی ما گیج است.
.
من از زمانی که قلب خود را گم کرده است میترسم
من از تصویر بیهودگی این همه دست
و از تجسم بیگانگی این همه صورت میترسم
من مثل دانش آموزی
که درس هندسه اش را
دیوانه وار دوست می دارد تنها هستم
و فکر میکنم...
و فکر میکنم...
و فکر میکنم...
و قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
و ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی میشود.

[فروغ فرخزاد]

[mohammad.81]

به سویِ تو، به شوق روی تو، به طَرف کویِ تو

سپیده دم آیم، مگر تو را جویم، بگو کجایی
نشان تو، گَه از زمین گاهی زِ آسمان جویم

ببین چه بی پروا، رَه تو می‌پویم، بگو کجایی
کِی رود رُخ ماهت از نظرم، نظرم

به غیر نامت کِی نام دگر ببرم
اگر تو را جویم، حدیث دل گویم، بگو کجایی
به دست تو دادم، دل پریشانم، دِگَر چه خواهی
فتاده‌ام از پا، بگو که از جانم، دگر چه خواهی

یک دم از خیال من نمی‌روی ای غزال من
دگر چه پرسی زِ حال من
تا هستم من، اسیر کوی توأم، به آرزوی توام

اگر تو را جویم، حدیثِ دل گویم، بگو کجایی
به دست تو دادم، دلِ پریشانم، دگر چه خواهی

فتاده‌ام از پا، بگو که از جانم، دگر چه خواهی


شاعر:عبدالله فاطمی

[Lavender_Haze]

می فروشی گفت کالایم می است

رونق بازار من ساز و نی است

من خمینی دوست میدارم که او

هم خم است و هم می است و هم نی است

[neonato2]

از آن نترس که های و هوی دارد
از آن بترس که سر به توی دارد