[زندگی تک بعدی
اصولا اینکه تمامی وجه های یک مکعب چشم پوشی کنید و فقط یک مربع کوچک رو ببینید کار درستی نیست .
درکمیکنیم اینکه صبح به عشق درس و رتبه خوب بیدار شدن مانعی نداره . اما هیچ پزشکی نباید فقط پزشک باشه ، هیچ مهندسی نباید فقط مهندس باشه ، و هیچ وکیلی نباید فقط حقوق دان باشه . زندگی افراد موفق مجموعه ای از مهارت هاست . با موسیقی آشتی کنید ، شاید اصلا ادبیات بدهد شوق پزشکی تو را !
شاید ورزش باعث بشه مهندس بهتری باشی و موسیقی باعث بشه توی دادگاه از موکل بهتر دفاع کنی .
ما ایرانیا عادت داریم به اینکه بگیم آره فلان کارو بکن و اون کارم کنارش ادامه بده ، این یه توجیه جذاب برای نابود کردن آرزو های یه بچه از طرف خانوادس ، اما اگه از زاویه درست نگاهش کنیم همیشه هم غلط نیست .
شاید سال کنکور وقت مناسبی برای عشق و عاشقی نباشه ، شاید نشه جمعه ها از راه برگشت آزمون قلمچی توی پارک قرار بزاری که ببینیش !
اما نباید به کنکور اجازه بدی عاشق بودن و عشق ورزیدن رو از یادت ببره حتی بعد از ۱۰ سال پشت کنکور بودن !
تو یه انسانی و زندگیت توی کنکور خلاصه نمیشه و این یه سد بی رحم توی مسیر زندگیته صرفا !
اونقدر بیماری و بیکاری و بدبختی توی مسیر زندگی هست که احساس بدبختی کردن پشت کنکور چیزی نیست پیششون . پس اینکه حس کنی بعد از کنکور قراره اوضاع کاملا روال باشه هم اشتباهه ! اینجا از جنگل هم بی رحم تره . ولی این تویی که انتخاب میکنی قوی تر شی یا جا بزنی .
پس نتیجه میگیریم توی زمینه دیدن سختیای کنکور هم نباید تک بعدی رفتار کنی ♡
بقول شاعر 《آخر قصمه اما قصه آخرم این نیست》]