چون خیلی فرصت نکردم بخونم تاپیک رونظرخودم بهتره بنویسم تجربه خودم رومیگم شایدگفته شده باشه.واس بچه هایی که ازدرس دوربودندانگارآدم هرچقدرازکنکوردورترمیشه اراده اش وحس وحالش نسبت به دوران دانش آموزی وکنکوری بودن فرق میکنه پسرهابرای فرارازسربازی وارددانشگاه پیام نورمیشن دخترابرای پرستیژدانشجویی وارددانشگاه میشن وآرزوهاشون روفراموش میکنن ولی یهویه مصاحبه آدم موفق رومیبینن که چندبارکنکورداده یاازکنکوردوربوده متاهل بوده بچه داشته و...یادانشجوانصرافی بوده و...کلی جوگیرمیشن وازرشته ودانشگاهی هم که قبول شدندانصراف میدن وهمون لیساننس روهم ازدست میدن کنکوررومیدن واینبارباشرایط بهتری درس میخونن ولی درحقیقت نمیدونن تلاشی که کردنداصلابرای رشته ودانشگاه تاپی که مدنظرشون هست کافی نبوده وتقصیررومیندازن گردن خانواده وکلاس نرفتن ودی وی دی نداشتن و. ..غافل ازاینکه تنهاکسی که موثره فقط خودشون وتلاششون انگیزه بایدتوی قلبتون باشه بچه هاآدم بایدباقلبش تلاش کنه دیروزودداره ولی سوخت وسوزهرگز.
باتشکرازاستارترعزیزبرای تاپیک عالیشون
