LinkBack URL
About LinkBacks
دیدگاههای کلاسیکها در تجارت، رشد و پول، ماندگار شد.
تعیین محصول و اشتغال: باید توجه داشت که ساختار اقتصاد کلان کلاسیکی عمدتا بعد از سال ۱۹۳۶ پدیدار شد که کتاب نظریه عمومی کینز منتشر شد و تا حد زیادی در واکنش و به منظور مقایسه با نظرات کینز بود. اقتصاددانان کلاسیک به خوبی آگاه بودند که اقتصاد بازار می تواند از سطح تعادلی محصول و اشتغال دور شود. با این حال آنها معتقد بودند که این عدم تعادل، موقتی و بسیار کوتاه مدت خواهد بود. دیدگاه جمعی آنها این بود که مکانیزم بازار نسبتاً سریع و کارا عمل خواهد کرد تا تعادل اشتغال کامل اعاده گردد. اگر تحلیل اقتصاد کلاسیک، درست می بود، در آن صورت مداخله دولت، به شکل سیاستهای فعال گرای تثبیت، نه ضروری بود و نه مطلوب. در واقع چنین سیاستهایی احتمالاً باعث ایجاد بی ثباتی بیشتر می شد. در نتیجه نویسندگان کلاسیک به عواملی که تقاضای جمعی (کل) را تعیین می کند یا سیاستهایی که می تواند برای تثبیت تقاضای جمعی (کل) به منظور توسعه اشتغال کامل،مورد استفاده قرار گیرد، توجه اندکی داشتند. از نظر اقتصاددانان کلاسیک، اشتغال کامل، وضعیت عادی بود. در الگوهایی که هم اکنون برای توضیح موضوع از دیدگاه اقتصاد کلان کلاسیکی ساخته می شود، معمولا فروض زیر در نظر گرفته می شود:
حکایت ما جاودانه شود
- تمام کارگزاران اقتصادی[۳۶] (بنگاهها و خانوارها) عقلانی هستند و هدف شان حداکثر سازی سود یا مطلوبیت شان است. علاوه بر آن توهم پولی ندارند.
حکایت ما جاودانه شود
- تمام بازارها به طور کامل، رقابتی هستند و کارگزاران بر مبنای مجموعه معینی از قیمتهایی که به طور کامل انعطاف پذیرند، تصمیم می گیرند که چقدر بخرند و بفروشند.
حکایت ما جاودانه شود
- تمام کارگزاران، قبل از آنکه وارد مبادله شوند، نسبت به شرایط بازار و قیمتها، اطلاعات کامل دارند.
حکایت ما جاودانه شود
- تجارت وقتی تحقق می یابد که قیمتهای تسویه کننده بازار در تمام بازارها برقرار شده باشد.
حکایت ما جاودانه شود
این فروض تضمین می کند که در الگوی کلاسیک، بازارها از جمله بازارکار، همواره تسویه است.
حکایت ما جاودانه شود
کلاسیک ها اقتصاد را به دو بخش تقسیم می کنند: بخش واقعی[۳۷] و بخش پولی[۳۸] که به “دوگانگی کلاسیکی[۳۹]” معروف است.
حکایت ما جاودانه شود
مقادیر تعادلی متغیرهای واقعی در الگو منحصراً در بازارهای کالا و کار، بر اساس نظریه کلاسیکی تعیین محصول و اشتغال و قانون بازارهای سی ، تعیین می شوند. نظریه مقداری پول کلاسیک ها توضیح می دهد که چگونه متغیرهای اسمی در الگوی کلاسیکی تعیین می شود. بنابراین در الگوی کلاسیک، دوگانگی وجود دارد. یعنی بخشهای پولی و واقعی از یکدیگر جدا شده اند. در نتیجه، تغییر حجم پول بر مقادیر تعادلی متغیرهای واقعی در الگو، اثر نخواهد گذاشت. با توجه به اینکه متغیرهای واقعی در مقابل تغییر حجم پول، تغییر نمی کنند، اقتصاددانان کلاسیک می گویند که حجم پول، خنثی است.
حکایت ما جاودانه شود
قضیه خنثایی کلاسیک دلالت دارد بر اینکه سطح محصول واقعی مستقل از حجم پول در اقتصاد خواهد بود. در این صورت جزء کلیدی الگوی کلاسیک، تابع تولید کوتاه مدت است. تابع تولید، حداکثر میزان محصولی را که یک بنگاه می تواند از هر مقدار معین نهاده ، تولید کند، نشان می دهد. هر قدر نهاده کار و سرمایه ای که بنگاه استفاده می کند، بیشتر باشد، محصول تولید شده، بیشتر خواهد بود. (مشروط بر آنکه از نهاده ها به طور موثری استفاده شوند). با این حال، در کوتاه مدت، فرض می شود که تنها نهاده متغیر، نیروی کار است. مقدار نهاده سرمایه و وضعیت فناوری، ثابت در نظر گرفته می شود.
حکایت ما جاودانه شود
از نظر کلاسیک ها، تقاضای کار توسط بنگاه، تابع معکوس دستمزد واقعی است. با جمع زدن این توابع برای تمام بنگاهها در اقتصاد به این دیدگاه کلاسیک دست می یابیم که تقاضای جمعی (کل) کار نیز تابع معکوس دستمزد واقعی است. عرضه کار نیز تابع مثبت نرخ دستمزد واقعی است.
حکایت ما جاودانه شود
در الگوی کلاسیک، عرضه کار به افزایش دستمزد واقعی، واکنش مثبت نشان می دهد. اقتصاددانان کلاسیک، بازارهای رقابتی کامل با قیمتهای انعطاف پذیر و اطلاعات کامل را فرض می کردند. در تعادل اشتغال کامل کلاسیک ها، بیکاری غیر ارادی وجود ندارد. زمانی که سطح تعادلی اشتغال در بازار کار تعیین شد، تابع تولید جمعی (کل)، سطح محصول را تعیین می کند.
حکایت ما جاودانه شود
رشد جمعیت با انتقال منحنی عرضه کار به راست، اشتغال و محصول را افزایش می دهد، اما دستمزد واقعی را کاهش خواهد داد.
حکایت ما جاودانه شود
در واقع رقابت در بازار کار، اشتغال کامل کلاسیک ها را تضمین می کند. در دستمزد واقعی تعادلی، هیچ فردی که خواهان کارکردن در آن دستمزد واقعی است، بدون شغل نمی ماند. این بدان معناست که از نظر کلاسیکها، امکان بیکاری غیر ارادی وجود ندارد. با این حال، اقتصاددانان کلاسیک کاملاً آگاه بودند که بیکاری مداوم مازاد بر سطح تعادلی، امکان پذیر است اگر محدودیتهای مصنوعی بر تابع به تعادل رساننده دستمزدهای واقعی قرار داده شود. اگر دستمزدهای واقعی توسط قدرت انحصاری اتحادیه کارگری یا قانون حداقل دستمزد، بالای سطح تعادلی نگه داشته شود، آنگاه هر کس که خواهان کار کردن در دستمزد واقعی “مختل شده” است، نمی تواند کاری پیدا کند. از نظر اقتصاددانان کلاسیک، راه حل این گونه “بیکاری کلاسیک”، آن است که با کاهش دادن دستمزد پولی، دستمزدهای واقعی کاهش یابد.
حکایت ما جاودانه شود
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربر و 1 مهمان)
پاسخ با نقل قول