درخت هر چه پر بارتر است افتاده تر است و رودخانه هر چه عمیق تر باشد ، آرام تر است شایداین ضرب المثلها را بارها و بارها شنیده باشین ولی به معنای دقیق آن فکر نکرده باشین . این تمثیل که در بیان مفهوم تواضع بکار می رود به سادگی این معنا را میرساند که همانطور که درخت به میزانی که میوه ببار می آورد شاخه هایش سنگین شده و بطرف زمین خم می شوند، انسانها نیز هر چه به لحاظ علمی، ادبی و معنوی غنی تر گردند، تمایل به مطرح کردن خویش در آنان کمتر شده و نیاز به جلب توجه و فخر فروشی به دیگران در آنان کاهش می یابد. چنین کسان دیگران را نیز نه با داشته ها که با جوهر انسانیتشان محک می زنند.
هدفم از نوشتن این مطلب این بود که به بعضی از دوستان عزیز بگم درست نیس اگه از لحاظ مادی یا معنوی از بقیه سرتر هستیم اینو به رخ بکشیم. من در جایگاهی نیستم که بخوام درباره ی کارای بقیه نظر بدم ولی به عنوان عضوی از این انجمن دوس داشتم حرف دلمو بگم. امیدوارم سوء برداشت نشه از حرفام.
خدا اگه به ما توانایی مالی و معنوی داده واسه این بوده که از اونا در راه درست استفاده کنیم. زندگیه دنیا جاودانه نیس که ما به این چیزا بنازیم . درخت هرچی بارش بیشتر افتاده تره . انسانها هم هر چی مرتبه علمی و معنوی و مادیشون بیشتر باشه باید افتاده تر باشن .
نمونش پروفسور سمیعی که معرف حضور همه هست . دکتر سمعیعی بارها توی مصاحبه هاشون گفتن از تعریف و تمجید خوشم نمیاد چون ایشون نیازی به این کار ندارن و نیازی نمیبینن که خودشونو با این چیزا بالا ببرن چون در هر صورت بالا هستن .
کاش ما هم از اینها الگو بگیریم و متواضعتر باشیم.