کنکوری ها در اسارت اژدهای کومودو

[mahdi_artur]

اژدهای کومودو جثه چندان بزرگی ندارد. آرواره‌های او از بیش‌تر حیوانات درنده ضعیف‌تر است. دست‌هایش توان نگه‌داشتن حیوانات درشت را ندارند. سرعت بالایی هم ندارد. چون خونسرد است مجبور است زمان زیادی زیر آفتاب باشد و بسیاری از اوقات پنهان شود. اما با این حال شکارچی بسیار خطرناکی است و جانوارنی که در مسیرش قرار می‌گیرند، کم‌تر جان سالمی بدر می‌برند. او موجودات بزرگ تر از خودش را به راحتی شکار می کند. بوفالو که بیش از پنج برابر او قد و وزن دارد را نیز شکار می کند. چگونه؟
استراتژی یک گاز کوچولو!
به باور برخی از جانورشناسان، اژدهای کومودو فقط یک یا دو بار طعمه خود را گاز می‌گیرد و سپس او را رها می‌کند. همین! طعمه فرار می‌کند و با سرعت از صحنه دور می‌شود. اما رفته رفته بدنش سُست می‌شود. قدم‌هایش سنگین می‌شود، تلخی عجیبی سراسر وجودش را فرا می‌گیرد، آهسته بر روی زمین می‌نشیند، ساکت، منفعل، بی‌رمق. نگاهش مات و خیره می‌گردد. و سپس شبح اژدهای کومودو را می‌بیند که از دور آهسته آهسته ظاهر می‌شود. با قدم‌های سنگین آرام آرام به سمت او می آید. اما حیوان زخمی هیچ انگیزه‌ای برای مبارزه یا فرار در خود نمی‌بیند. یاس و انفعال و ضعف و تلخی تمام وجودش را گرفته. اژدهای کومودو در همان گاز کوچولو، زهری را در وجود او تزریق کرده که نه تنها مانع بسته شدن زخم‌هایش شده که قوت و انگیزه مبارزه برای زندگی را نیز از او ربوده است. او تنها خیره به هیولا می‌نگرد و جز تسلیم شدن در برابر شکست و مرگ چاره‌ای ندارد.

امروز جامعهء ما وضعیت مشابهی با قربانی اژدهای کومودو دارد. بدن مان سست شده. قدم‌های مان سنگین، تلخی عجیبی سراسر وجودمان را فرا گرفته، ساکت، منفعل، بی‌رمق و نگاه مان مات و خیره. چرا؟ یاس و ناامیدی در رگ و پی مان ریخته شده است.
آنقدر جو ناامیدی سنگین است که در جمع های مختلف حتی نمی شود از نشانه های قطعی پیشرفت نیز سخن گفت. هر کورسویی از امید در نطفه خفه می شود. جالب تر اینکه داخلی ها در یک بازی بدون توپ بی نقص با خارجی ها و در هماهنگی کامل با آنان هر گونه پیشرفتی را زیر سوال می برند. هر گونه چشم انداز مثبت که هیچ، هر گونه چشم انداز ثبات نیز در دل های ما می میرد. تحقیر پیشرفت ها، توهین به کسانی که هنوز امیدوارند (تحت عنوان خوش خیال ها)، کم پنداری موفقیت ها و بیش پنداری شکست ها، هر روز، هر روز «استراتژی یک گاز کوچولو» را تکرار می کند. جالب اینجاست که تقریبا همه در این کشور اپوزیسیون هستند. همه منتقدند. همه ناراضی. همه شاکی.
اعتراف می کنم که بسیار نگرانم. تقریبا روزی نیست که به آینده این کشور و مردمش فکر نکنم. شبی نیست که راحت بخوابم. اما من بین نگرانی و امید تضادی قائل نیستم.
چه می توان کرد؟
یک پیشنهاد برای خودم: ده داستان موفقیت را شناسایی کنم. داستانی که عمدتا توسط جوان های این سرزمین رقم خورده اند و نشان می دهد که می شود و می توانیم و آن ده داستان را منتشر کنم.
یک پیشنهاد به شما: می دانم که انتقاد کردن خیلی با کلاس تر از بیان نکات مثبت است. اما یک چند مدتی دست از کومودو بودن برداریم و موفقیت هایمان را برای دیگران بازگو کنیم. درست است همیشه منتقدین محبوب ترند. ولی الان جامعه ما نیازمند زهرزدایی است. زهر ناامیدی. اگر کسی هم ما را به خیلی چیزها از جمله ساده دلی متهم کرد عقب نشینی نکنیم. بد نیست به جای کومودو بودن مدتی هم شده سرنتی پیتی باشیم.

این رو تو اینترنت دیدم و به نظرم جالب اومد.

[aminlmnop]

اژدهای کومودو جثه چندان بزرگی ندارد. آرواره‌های او از بیش‌تر حیوانات درنده ضعیف‌تر است. دست‌هایش توان نگه‌داشتن حیوانات درشت را ندارند. سرعت بالایی هم ندارد. چون خونسرد است مجبور است زمان زیادی زیر آفتاب باشد و بسیاری از اوقات پنهان شود. اما با این حال شکارچی بسیار خطرناکی است و جانوارنی که در مسیرش قرار می‌گیرند، کم‌تر جان سالمی بدر می‌برند. او موجودات بزرگ تر از خودش را به راحتی شکار می کند. بوفالو که بیش از پنج برابر او قد و وزن دارد را نیز شکار می کند. چگونه؟
استراتژی یک گاز کوچولو!
به باور برخی از جانورشناسان، اژدهای کومودو فقط یک یا دو بار طعمه خود را گاز می‌گیرد و سپس او را رها می‌کند. همین! طعمه فرار می‌کند و با سرعت از صحنه دور می‌شود. اما رفته رفته بدنش سُست می‌شود. قدم‌هایش سنگین می‌شود، تلخی عجیبی سراسر وجودش را فرا می‌گیرد، آهسته بر روی زمین می‌نشیند، ساکت، منفعل، بی‌رمق. نگاهش مات و خیره می‌گردد. و سپس شبح اژدهای کومودو را می‌بیند که از دور آهسته آهسته ظاهر می‌شود. با قدم‌های سنگین آرام آرام به سمت او می آید. اما حیوان زخمی هیچ انگیزه‌ای برای مبارزه یا فرار در خود نمی‌بیند. یاس و انفعال و ضعف و تلخی تمام وجودش را گرفته. اژدهای کومودو در همان گاز کوچولو، زهری را در وجود او تزریق کرده که نه تنها مانع بسته شدن زخم‌هایش شده که قوت و انگیزه مبارزه برای زندگی را نیز از او ربوده است. او تنها خیره به هیولا می‌نگرد و جز تسلیم شدن در برابر شکست و مرگ چاره‌ای ندارد.

امروز جامعهء ما وضعیت مشابهی با قربانی اژدهای کومودو دارد. بدن مان سست شده. قدم‌های مان سنگین، تلخی عجیبی سراسر وجودمان را فرا گرفته، ساکت، منفعل، بی‌رمق و نگاه مان مات و خیره. چرا؟ یاس و ناامیدی در رگ و پی مان ریخته شده است.
آنقدر جو ناامیدی سنگین است که در جمع های مختلف حتی نمی شود از نشانه های قطعی پیشرفت نیز سخن گفت. هر کورسویی از امید در نطفه خفه می شود. جالب تر اینکه داخلی ها در یک بازی بدون توپ بی نقص با خارجی ها و در هماهنگی کامل با آنان هر گونه پیشرفتی را زیر سوال می برند. هر گونه چشم انداز مثبت که هیچ، هر گونه چشم انداز ثبات نیز در دل های ما می میرد. تحقیر پیشرفت ها، توهین به کسانی که هنوز امیدوارند (تحت عنوان خوش خیال ها)، کم پنداری موفقیت ها و بیش پنداری شکست ها، هر روز، هر روز «استراتژی یک گاز کوچولو» را تکرار می کند. جالب اینجاست که تقریبا همه در این کشور اپوزیسیون هستند. همه منتقدند. همه ناراضی. همه شاکی.
اعتراف می کنم که بسیار نگرانم. تقریبا روزی نیست که به آینده این کشور و مردمش فکر نکنم. شبی نیست که راحت بخوابم. اما من بین نگرانی و امید تضادی قائل نیستم.
چه می توان کرد؟
یک پیشنهاد برای خودم: ده داستان موفقیت را شناسایی کنم. داستانی که عمدتا توسط جوان های این سرزمین رقم خورده اند و نشان می دهد که می شود و می توانیم و آن ده داستان را منتشر کنم.
یک پیشنهاد به شما: می دانم که انتقاد کردن خیلی با کلاس تر از بیان نکات مثبت است. اما یک چند مدتی دست از کومودو بودن برداریم و موفقیت هایمان را برای دیگران بازگو کنیم. درست است همیشه منتقدین محبوب ترند. ولی الان جامعه ما نیازمند زهرزدایی است. زهر ناامیدی. اگر کسی هم ما را به خیلی چیزها از جمله ساده دلی متهم کرد عقب نشینی نکنیم. بد نیست به جای کومودو بودن مدتی هم شده سرنتی پیتی باشیم.

این رو تو اینترنت دیدم و به نظرم جالب اومد.

​افراد القا کننده ناامیدی و بی عرضه تو هر جامعه ای هستن و یه اقلیت 20 درصدی رو تشکیل میدن 60 درصد افراد معمولی هستن و 20 درصد افراد امیدوار که غالب موفقیت هارو این افراد تشکیل میدن ( این نظریه ی اپیکور هستش که به وضوح در مورد جامعه ما هم صدق میکنه ) و دلیل بیشتر دیده شدن ناامیدی و ناامید ها از این مقدار ابزار و روش و وقتی هستش که این افراد برای این کار میذارن چون شما اصولا یه فرد امیدوار رو درگیر حرف زدن و نق نق کردن نمیبینید اما در شبکه های مجازی و ... میبینید که یکسری کاملا از خودگذشته و با برنامه ریزی یاس رو تزریق میکنن به دلیل اینکه نوعشون همینطوره و ازش به عنوان پوششی برای بی عرضگی استفاده میکنن. مرضی که متاسفانه دامنگیر برخی از افراد جامعه در کشور ما شده مرض کشنده خودتحقیری و یه نوع بدبختی درونی است، عکسی در فلان کانال تلگرام منتشر میشود که فلان فاجعه انسانی و فلان اشتباهی در فلان کشور اروپایی اتفاق افتاده و حتی اخبار از منابع بین المللی و رسانه های برون مرزی تایید میشود اما یکسری انگشت ندامت میگزند که وای و دریغا مگر میشود در ان کشور این اتفاقات رخ بدهد. یا فلان روزنامه خارجی ایران را به لحاظ سطح کارامدی پزشکی و زیرشاخه های مربوط به ان در رده 15 دنیا قرار میدهد و برخی دلقکان بدبخت داخلی اونرو که یک رسانه غیر داخلی هستش به سخره میگیرند و ... موارد مشابهی که میلیونی هستند . علل این خودتحقیری و خودکم بینی هم مفصل هستند. اشتباهت اما اینجاعه که فکر میکنی همه اپوزوسیون و ناراضی اند. علت بازتاب بیشتر این افراد در مجازی چیست ؟ اپوزوسیون همواره وراج و منتقد بودن بودن را افتخار ، کلاس ، روشن فکری و خود ارضایی میدانند و از اثرات حرف های خود بر ذهنشان و همه کسانی که مخاطب هستند نااگاهند و یا اگاهند و نفعی در این کار دارند . الان فردی زشت کلام که بسیار در مجازی و بطور خاص توییتر فعال است چرا از هر 2 تا پست خودش 3 تارو به تخریب این کشور و حتی برخی قشرهای خاصی از مردم و القای ناامیدی اختصاص میدهد ، جالب اینجاست که همین فرد استاد دانشگاه تهران است و به هزاران دانشجو درس میدهد و حقوق بسیار خوبی دریافت میکند . خب شما حقوقت رو از این کشور دریافت میکنی یه لگدی هم به این کشور و مردمش میزنی و بابت این هم امتیازات خاص خودت رو دریافت میکنی ، چه کاری پر سودتر از این ؟ الان به راستی این فرد ناراضی واقعی است یا تنها یک شومن کارکشته است ؟ اصلا او میتواند ناامیدی را ببیند یا فقط میخواهد انرا بزک شده دست مردم بدهد . البته این نوع اپوزوسیون همه جای دنیا هست اما در کمتر جایی به اندازه ایران خصوصا در مجازی فرصت القای ناامیدی و کاسبی هرزه وار خودش را پیدا میکند. حالا این یعنی هیچ مشکلی وجود ندارد ؟ قطعا وجود دارد اما ایا در همین ابعادی است که برخی سعی در القایش دارند ؟ یا فقط مختص همین کشور است؟ اگراینطور فکر میکنید که حتما باید یکسر به رسانه های بین المللی غیر فارسی زبان بزنید و اخبار و شرایط رو نه از زبان من داخلی وطن پرست بلکه از زبان رسانه های بیطرف دنبال کنید ( جالبه زبان فارسی یعنی زبان ایران بجز انگلیسی تنها زبانی هستش که بیش از 300 شبکه ماهواره ای فارسی زبان در دنیا با ان فعالیت میکنند )
حال شاید کسی بپرسه که یعنی فقط برخی ناراضی اند و اساسا این کارهمیشه همینقدر کریه هست ؟ بازهم خیر ، یک نفر ( یا یک نوع) از شرایط الانش ناراضی است و تمایل در بهبود ان و بهتر شدن دارد . این فرد یک ادم ناامید رو هم که میبینه دستشو میگیره و تاحد توانش راه رو بهش نشون میده و مسئولیت پذیر است و به اندازه خودش کار خودش روهر چند اندک در قبال دنیا و اطرافیانش انجام میده و چه انسانی بهتر از این . یه نفر هم مثل اون مثال بالایی با حقوق 3 رقمی و بهترین سطح زندگی فقط به قصد مکیدن خون مردم و نفع بیشتر خودش سعی میکنه به بهترین شکل وظیفه ی انگل بودن خودش رو انجام بده . ولی خب شرایط داره به نحوی پیش میره که به امید خدا این دسته دوم هر چه بیشتر خوار بشند و دیگه نتونن به انگل بودن ادامه بدن .