چجوری میتونیم بفهمیم به چه رشته ای علاقمندیم؟ عاشقش هستیم

[M.abtin77]

سلام دوستان چجوری میتونیم بفهمیم به چه چیزی علاقمندیم عاشقشیم... چجوری استعدادمون کشف کنیم

یه سوال دیگه

دوستان بنظرتون ارزشش رو داره بیایم ۱۶ الی ۱۸ سال وقت بزاریم یه متخصص بشیم به درامد خوب برسیم یا راه های بهتری برای کسب درامد هم هستش؟

[AmirMorningstar]

سلام. به نظرم علاقه چیزی نیست که بخوای دنبالش بگردی. اصلا چیزی نیست که بخوای راجبش فکر کنی. مثلا یکی از دوستان من عاشق سینماست. و اون ذوق و شوقی که به سینما داره تمام زندگیش تحت تاثیر قرار داده و بهش جهت داده و داره دیوانه وار تو این مسیر تلاش میکنه. اینکه شما بشینی یه گوشه و چند ساعت یادچند روز فکر کنی که وای خدا من به چه حوزه ای علاقه دارم یا از بقیه راهنمایی بخوای که بهت بگن به چه چیزی علاقه داری به نظرم مسخره ترین کار ممکنه. یا حالا اگه جسارت نباشه من خودم از وقتی که طفلی ۷ ساله بودم برای خودم میز کار داشتم و ته مونده دفترچه بیمه های خانواده رو ازشون میگرفتم و براشون نسخه مینوشتم. یا هر روز هر کسی رو که گیر میاوردم با این آینه های دندون پزشکی میرفتم دهنشو سرویس میکردم اونم تو خونواده ای که حتی یه آمپول زنم نداشته.دیگه هیچوقت از خودم نپرسیدم خدایا بین حرفه های مختلف علاقم تو چیه. چون علاقه اینجوری باهام بوده.

حالا اگه این علاقه باهات نیست. هیچ اشکالی نداره. به جاش باید چند تا کار انجام بدی.
اول از همه باید ببینی تو چه حوزه ای پتانسیل رشد داری. پتانسیل و اصلا حوصله اینو داری اونقدر از ذهنت کار بکشی و خودتو توی مسیر دوی سرعت کنکور و از اونور ماراتون پزشکی تا تخصص بندازی؟ لپ کلام اینکه خر خونی جزو توانایی هات هست یا نه؟

اگر نیست خب خیلی آلترناتیو های دیگه داری. خداروشکر توی عصر ارتباطات و اطلاعات هستیم. توی هر تخصصی که بگردی از شیر مرغ تا جون آدمی زاد براش کورس ها و دوره های رنگ و وارنگ به صورت رایگان و پولی، حضوری و غیر حضوری برگزار میشه.
از دوره نوسان گیری تو بورس و فارکس و ارز دیجیتال و متاورس بگیر، تا طراحی کامپیوتر و طراحی سایت و سئو و ساخت ویدیو و کار تو حوزه اینستاگرام و... یه حوزه رو انتخاب کن به صورت حرفه ای و تخصصی تا تهش برو.
حتی شیوه کلاسیک ورود به بازار کار از راه مدرک فنی حرفه ای و... هم به نظر اوکیه.

حالا یه نکته ای میخوام بگم که جواب سوالتم هست. آیا این شغل ها از نظر درآمد فرقی داره؟ آیا ارزش داره که x رو برم یا y رو نرم؟ n سال واسش وقت بذارم؟
حقیقتش اینه که توی ایران دیگه هیچ حرفه ای و هیچ شغلی بازار کار خوبی نداره. همه نابود و بدبخت شدن. علوم پزشکی هم تا چند سال دیگه به آغوش گرم بیکاران مهندسی و... می پیوندد. چون یک سیلی از پذیرش دانشجوی علوم پزشکی رو تا چند سال آینده خواهیم داشت و این به معنای سیل تحصیل کرده بیکار در این رشته ها خواهد بود و هر کسی که از الان بخواد این رشته ها رو بزنه به جگع اون عزیزان خواهد پیوست.
پس نتیجه گیری اینه که دیگه زیاد تفاوتی بین حرفه های مختلف وجود نداره و هیچ کدوم ارج و قرب و یا بازار کار جالبی نخواهند داشت.

از این حرف متنفرم ولی یه واقعیته. شما برای اینکه به یه درامد قابل قبول که کمی بالاتر از خط فقر باشه برسی ، باید سعی کنی یه حرفه ای رو انتخاب کنی و توش استاد و درجه یک بشی. اون موقع که توش استاد و همه چی تموم شدی. مطمئن باش پول میاد پیشت. چون بقیه به اون خدمات شما نیاز دارن.

و در کنار اون حرفه ای که یاد میگیری حتما سرمایه گذاری و کار گردن با پول رو هم یاد بگیر.

دیگه خیلی طولانی شد. مورد دومی که میخواستم بگم اینه که حتما چشم انداز بلند مدت، برنامه ریزی میان مدت و کوناه مدت هم داشته باش. خلاصه بدون که میخوای ۱۰ سال دیگه کجا باشی و براش هدفگذاری کن.

[unlimited_2004]

از نظر من علاقه نسبت به یک چیز با امتخان کردن اون بدست میاد تا نمی تونی از دور قبل از اینکه به یک حوضه ای وارد بشی طبق نظر بقیه و گفته هایی که از اونها شنیدی بگی که من به این رشته علاقه ندارم با باید امتخان بشه هر کاری تا علاقه رو نشون بده
شما الان نگاه کنید ببینید بین دوراهی تو کدوم رشته ها موندین بعد شروع به تحقیق کنید درموردشون البته نه از اینترنت و نه از دانشجویان اون رشته به این دلیل که توی اینترنت درست و حسابی که در موردش توضیح نمی ده تازه ادم رو هم گیج تر می کنه و از دانشجویان اون رشته هم نپرس چون تعداد خیلی زیادی از اون دانشجوها میخوان مثلا بگن که اون رشته اننننققققدررررررر سختی داشت و ما هم چون نابغه بودیم رسیدیم و.... در صورتی که ادم خودش تو محیط باشه می بینه این مدلی هم که می گفتن نبود صرفا میخواستن با اینکار خودشونو بالاتر ببرن ولیییی باعت افزایش ناامیدی شما شدن.
پی باید چکار کرد؟
باید مثلا اگهرشته های پزشکی رو علاقه داره یه مدت بری دانشگاه های شهرتون احازه بگیری یه چرخی تو محیطش بزنی( اگه اجازه دادن) کلاس ها رو وقتی استاد تدریس می کنه نگاه کنی و... بعدش بری مراکز بهداشت یا بیمارستان ها″ چند روز ″و بعد ببینی ایا واقعا من به این علاقه دارم یا نه؟ اون موقع حس درونی خودت راحت اینو بهت می گه
علاقه رو باید کشف کرد
با اینکه میگن نباید فکر کرد و .... اینا مخالفم تا زمانی که نری تا پیداش کنی یک عالمه احساس واهی میان سراغت و تو به اشتباه فکر می کنی بهشون علاقه مندی در صورتی که اینطور نیست...
و اما در آخر وقتی علاقه تو پیدا کردی باهاش مقابله نکن! دنبالش کن ، نگو که برای این چیزی که من بهش علاقه دارم مثلا پول نیست یا حالا هر چیز دیگه ای! اگه دنبالش نکنی در آینده بدجووووررر پشیمون میشی و همیشه یه جایی براش تو قلبت خالی می مونه
موفق باشید

[_Joseph_]

سلام دوستان چجوری میتونیم بفهمیم به چه چیزی علاقمندیم عاشقشیم... چجوری استعدادمون کشف کنیم

یه سوال دیگه

دوستان بنظرتون ارزشش رو داره بیایم ۱۶ الی ۱۸ سال وقت بزاریم یه متخصص بشیم به درامد خوب برسیم یا راه های بهتری برای کسب درامد هم هستش؟

نمیدانم
ولی در مورد خودم بگم
من برای انتخاب مسیر تجربی یکروز رفتم پیش دخر عمه ام که رزیدنت داخلی هستند در بیمارستان با هم کشیک وایستادیم و صبحش هم بیمارتسان بودم و بعدشم اومدم تجربی در این حد
به شدت هم خوش گذشت کلا بیمارتسان محیطی هستش که اینقدر سرت شلوغ میشه و بدو بدو میکنی اصلا یادت میره دلار چنده و رئیس جمهور کیه و.......... و من به شدت چنین محیطی رو دوست دارم که اصلا نتونی سرت رو بخارونی اینقدر شلوغ باشه اطرافت کلا دچار روزمرگی نمیشی و تکرار نمیشه روزا برات تو کا رپزشکی

هر روز یکروز واقعا تازه است برات با داستانهای تازه و اتفاقات تازه و این رو واقعا حسش میکنی که این یه روز جدیده
قبل این و در حال حاضر هر روز من مثل دیروزه و فردا هم مثل امروز ولی پزشکی که من دیدم اینطوری نیست و یک لایف استایل خاصی داره برای خودش شاید بگی هیچ فرقی نداره هر روز میری بیمارستان و مریض میبینی دیگه و این خودش تکراره ولی اصلا این شکلی نیست و پر از اتفاقات متفاوت و عجیب غریبه . البته همه نوع اتفاقی ها نه فقط خوباشششش بلکه حتی بیشترشون هم بد باشند شاید ولی اینکه حتی اتفاقات بدش هم متفاوته این خیلی خوبه کلا رشته عجیبی هستش و تا از نزدیک نبینی ش درک نمیکنی چی دارم میگم . و این رو هم اضافه کنم که این رشته پزشکی با تمام تصوراتی که قبل از این ازش داری و با تصوری که بعد از نزدیک دیدن بهش پیدا میکنی 180 درجه فرق داره و اصلا اون چیزی نیست که بقیه میگن و باید از نزدیک ببینیش و اصلا هم رشته لاکچری نیست به نظرم و اینکه بعضیا میگن عاشق پزشکی هستیم و این لاکچری بازیا رو میکنن تو اینستا و رویا پردازی میکنن و ....... اصلا این چیزا بچه بازیه برای این رشته / پزشکی یک رشته کاملا جدی و سخت و طاقت فرسایی هستش و با این عکسها و لاکچری بازیهای اسنستاگرامی ابهت و واقعیت این رشته رو در حد سیسمونی و بچه بازی و پایین اورده اند و از بیمارستان در ذهن شما یک شهر بازی ساخته اند نه بیمارستان که میتونه توش ار اتفاقی از قتل و تجاوز و دعوا و چاقو کشی و عروسی / مرگ و مرثیه و سوگواری / تولد و جشن و سرور و ....... اتفاق بیافته. کلا محیط عجیبیه

در کل علاقه چیز نسبی هستش و به نظرم وجود خارجی نداره باید شرایط و محیط رو در نظر بگیری و ببینی این رو دوست داری و میتونی دووم بیاری یا نه / و البته صلاحیت اون کارو داری و قدرت رسیدن بهش رو تو خودت حس میکنی یا نه؟؟ / به عنوان مثال من شاید عاشق این باشم که بشم تک تیر انداز ارتش و یا خلبان F 14 ارتش ولی صلاحیت بدنی و فیزیکی اون کار رو نداشته باشم هر چقدر هم عاشقش باشم . پس علاقه خیلی اوقات صحیح و درست نیست و ضامن موفقیت نمیتونه باشه باید شرایط محیطی و زمانی و شرایط خودت رو هم در نظر بگیری تا انتخاب درستی بکنی. و این اشتباه هستش که اگه دنبال علاقه و عشقت بری قطعا موفق میشی اصلا چنین چیزی نیست و قطعیتی وجود نداره
برای همین هم این مسیر پر پیچ و خم تجربی و پزشکی رو انتخاب کردم . باشد که رستگار رحمانی شویم

[aminlmnop]

سلام دوستان چجوری میتونیم بفهمیم به چه چیزی علاقمندیم عاشقشیم... چجوری استعدادمون کشف کنیم

یه سوال دیگه

دوستان بنظرتون ارزشش رو داره بیایم ۱۶ الی ۱۸ سال وقت بزاریم یه متخصص بشیم به درامد خوب برسیم یا راه های بهتری برای کسب درامد هم هستش؟

علاقه یه چیز نسبیه و کسی که الان 18 سالش هست نسبت به زمانی که 30 سالش بشه علاقه هاش میتونه دچار تغییرات زیادی بشه همینطور که الان علاقه هاش با زمانی که 6 سالش بود شباهت زیادی نداره . ورای اون شور و شوق اولیه به یک سمت که منکرش نیستم بخشی از علاقه با وقت گذاشتن روی یک مسیر و گذر زمان و آشنایی های بیشتر بدست میاد . یعنی علاقه تماما ذاتی نیست . مثلا شما اگه بری 2 سال درباره یک شغل تحقیق و جست و جو کنی و صدتا آزمون رغبت سنج بدی و از صاحبان اون شغل پرس و جو کنی تا زمانی که اون شغل رو یه چند وقت زندگی نکنی با 80 درصد احساست و شرایطت نسبت به اون شغل آگاه نمیشی.

راجع به سوال دوم هم درآمد فقط یکی از فاکتورهای یک شغله و بنظر من اگرچه مهمه اما مهمترین نیست. مشاغل رو میشه بطور کلی به 2 دسته آکادمیک و فنی- مهارتی تقسیم کرد. یکی مثل من شغل های آکادمیک رو دوست داره و با قبول داشتن اینکه میشه از راه های دیگه ای هم به درآمد خوب رسید، کنار درآمد به بقیه فاکتورها و مزیت ها و موارد شخصی هم فکر میکنه . دربارهزمان هم خب تو میگی در شغل های آکادمیک عموما زمان نسبتا زیادی رو باید صرف کرد تا به خود شغل رسید ( البته برای تخصص 11 12 سال طول میکشه با فرض اینکه فرد پشت سد سراسری و تخصص نمونه ) من سوالم اینه مگه شرایط بقیه شغل ها چطوره ؟ یه شغل فنی هم تا موارد تئوری رو یاد بگیری بعد موارد عملی رو شروع کنی و با کیس های مختلفش سر و کله بزنی و یه چند وقت بگذره تا یه مهارتی کسب بشه خودش چندین سال طول میکشه . ممکنه به لحاظ زمان کمتر باشه اما سختی های عملی و ریسک های جسمی بیشتری داره . تازه این قیاس با یکی از سختی های رشته های آکادمیک بود و قطعا مزیت های خاص خودشون را دارند . البته واضحه که این یک دیدگاه شخصیهو طبعا سلایق درش دخیله. خلاصه کلام اینکه هر شغل مجموعه ای هستش از فاکتور های مختلف و مزیت ها و معایبی که داره و نمیشه یک شغل رو فقط یک شاخص دونست و با یک فاکتور مقایسه کرد.

مهم اینه تو هر شغل و رشته ای که هستی به حرف بعضی عنودان بدگهر که تو رو با حرف های ساختگی مشغول میکنن، تمرکز فرد رو میگیرن و اونو نسبت به اون رشته بی علاقه میکنن و برای منافع شخصی از اشباع اون رشته و اینطور چیزا دروغ میگن توجه نکنی.