LinkBack URL
About LinkBacksچه تاپیک خوبی
آپ.gif "Yahoo (4)")
#پست_شماره_5
#اگر_برگردم_دوباره_میام_پزش ی؟
آخرین پستی که گذاشتم تقریبا برای بیش 6 ماه پیشه و این یعنی در این مدت نظرات تغییراتی داشته.
مطلبی که اینجا میخوام بگم بیشتر از پست های قبلی من زندگی شخصی ام درونشه. اون سوال اینه که اگر برگردم آیا باز هم پزشکی میام؟
جواب به این سوال به هیچ وجه ساده نیست چون طبیعتا برگشتی درکار نیست! پس اینجا من هم چندتا "اگر" بهش اضافه می کنم و جواب میدم.
اگر این تفکراتم رو نداشته باشم چی؟ به نظرم باز پزشکی میام. من پزشکی رو شناختم که الان دارم این حرفا رو میزنم. وگرنه اگر میرفتم یه رشته ی دیگه سختی هاشو میچشیدم با خودم شاید میگفتم که ای کاش میرفتم پزشکی! پول اونجاست و... . همون قضیه مرغ همسایه غازه!
اگر با همین تفکر الانم برگردم ؟ خیر پزشکی نمیام. من در طی این سالها بشدت علایقی که داشتم،تفکرم، جهانبینیم، تجربم و... تغییر.اون کسی که دوران کنکور انتخاب رشته میکرده هیچکدوم ازینا رو نداشته که اصلا بخواد باهاشون تصمیم بگیره! این تراژدی تلخ زندگیه. اون زمان من اصلا انتخاب کردن بلد نبودم. یه چیزی بود به اسم تجربی که معمولا بچه درسخون ها میومدن سمتش ما هم اومدیم. منو هیچکس اجبار نکرد حتی خانواده. ولی کسی که انتخاب بلد نبوده چه کار می خواسته کنه؟ این فرد مجبور بوده بازم تهش این انتخاب رو بکنه. هرچند که فکر میکرده ذهنش بازه و این انتخاب هارو کرده.
یک سری از این مشکلاتی که وجود داره کلا مربوط چیزای غیر از پزشکیه. اینکه اوضاع اقتصادی مملکت داغونه که فقط مختص پزشکی نیست! همه دچارشیم. اینکه موقع انتخاب رشته قرار مسیر اصلی آیندت رو مشخص کنی ولی اصلا تجربه و اطلاعات درست رو نداری و فقط وفقط باید زندگیش کنی تا یاد بگیری که کلا باگ زندگیه! ولی یه سری ایرادات در پزشکی حاد تره! اینکه مسیره پزشکی وحشتناک طولانیه. و این طولانی بودن به شدت بیخوده! 7 سال عمومی بهت درس میدن تهش بلدی سخت ترین سرطان های پزشکی فوق تخصصی رو مرحله بندی کنی ولی بلد نیستی یه شکم درد ساده رو حل کنی یعنی عمر تباه!آخه عزیز من شما یک چیز رو بگو که 7 سال شدید وقت بذاری روش ولی موفق نشی. خداوکیلی 7 سال به دیوار سفید هم زل بزنی باز یه چیزایی گیرت میاد! این ذات هر رشته ی دانشگاهیه که مزخرف درس میدن ولی دیگه قرار نبود پزشکی که بیمار درمان کنه اینطور بشه! اینجا(برای من حداقل) راهی نمیمونه جز مستقیما از عمومی به تخصص رفتن. چون از یک طرف مسیر طولانیه و از طرفی دیگه اگه وقفه بدی معلوم نیس کی بتونی برگردی برای کنکور تخصص بخونی! حالا برفرض تخصص هم در میای . تو الان بالا 30 سالته و هنوز مستقل نشدی! تازه میخوای بری مطب بزنی. توی شهرهای بزرگ که اصلا فکرش رو نکن! باید بری شهرهای کوچیک طبیعتا. خیلی از تخصص ها هم که دیگه درآمدشون رو از دست دادن.
تمام اینایی که گفتم برام قابل تحمله! مشکل اصلی اینکه اگر میخوای در کنار پزشکی یه علاقه ی دیگه ات رو دنبال کنی به معنای واقعی کلمه له میشی! این توی رشته های دیگه هم هست ولی خب اینجا طبیعتا بیشتره. احتمالا خیلی هاتون با این مورد برخورد داشتید که وقتی با "برخی" از دانشجویان پزشکی صحبت می کنید تک بعدی بودن و گاها فهم کم اجتماعی داشتن در این افراد کاملا مشهوده! خب علتش چیه؟ معلومه. چون هیچی جز درس نداره.هیچی. اصلا نمیدونه انتخاب کردن چیه. من خودم خیلی دارم این تلاش رو میکنم که بعدهای دیگه وارد زندگیم کنم ولی واقعا خیلی هاشون ناممکنه. فقط حسرتشون مونده. حرف زیاده و حوصله ندارمبریم سوال بعدی.
چر الان رشته ات رو عوض نمیکنی؟ نکته ی اصلیش جراته. بعد 5 سال درس خوندن کجا برم آخه؟ باید از کلی سد بگذری. خانواده، جامعه، استرس و...
اگر یک دکمه ای وجود داشت که بدون هیچ دردسری الان توی یک رشته ی دیگه بودی، میزدی اون دکمه رو؟ 100 درصد.
اینا رو که نوشتم به این معنی نیست که نیاید پزشکی. چندتا نکته داره : 1. پزشکی احمقانه ترین روش برای پول درآوردنه .این در همه جای دنیاس! همین 10 15 سال پیش هم توی کشور خودمون این اعتفاد بود ولی با اشباح شدن مهندسی اوضاع فرق کرد. 2. اینکه ایران پزشک بهشتاس یعنی ازون مفت ترین حرفاس! این همه دانشجو پس چرا میخواد مهاجرت کنه . استادهیئت علمی چرا مهاجرت میکنه ؟ تازه در سال های آتی مهاجرت فراوانی هم خواهیم داشت به کشورهای حاشیه خلبج فارس 3. خودتون رو هم با این جمله های من پول برام مهم نیست و از بچگی علاقه داشتم به دکتری (آخه بجه چی میفهمه؟!) ومیخوام خدمت کنم(بقیه شغل ها دارن چه کار میکنن؟)4. آیندت تضمینه. هیچ تضمینی وجود نداره. عزیز من یک سال دیگه ی کشور اوضاعش معلوم نیست بعد 15 سال بعد درآمدت تامین باشه؟ خلاصه خودتون رو گول نزنید. خود دانید. اکثر کسایی که توی این رشته هستن با این حرفا موافقن. فکر نکنید شما قراره استثنا شید. توی سیستم خراب استثنا هم له میشه.
من بی علاقه به شغل پزشکی نیستم. خوشم میاد. ولی ازون ور خیلی رشته های دیگه هم دوس دارم که این ایرادات انقد توشون سنگین نیس.
حرف زیاده ولی دیگه برای این پست بسه. قبلا قول دادم از تجربه های خوب هم بگم ایشالا میگم بعدا
در کل اینارو کسی نوشته که اهل نق زدن نبوده ها! اینارو کسی نوشته که واقعا دنبال زندگی لاکچری و پول پارو کردن نیست! کسی نوشته که کمی تنفس می خواد در روز فقط برای خودش
سوالی داشتید یا منشن کنید یا خصوصی بفرستید
وگرنه امکان دیدنش نیست دیگه
شما سال چندی؟و اگه برگردین میرین دندون؟
نوشته اصلی توسط matrooke
#پست_شماره_5
#اگر_برگردم_دوباره_میام_پزش ی؟
آخرین پستی که گذاشتم تقریبا برای بیش 6 ماه پیشه و این یعنی در این مدت نظرات تغییراتی داشته.
مطلبی که اینجا میخوام بگم بیشتر از پست های قبلی من زندگی شخصی ام درونشه. اون سوال اینه که اگر برگردم آیا باز هم پزشکی میام؟
جواب به این سوال به هیچ وجه ساده نیست چون طبیعتا برگشتی درکار نیست! پس اینجا من هم چندتا "اگر" بهش اضافه می کنم و جواب میدم.
اگر این تفکراتم رو نداشته باشم چی؟ به نظرم باز پزشکی میام. من پزشکی رو شناختم که الان دارم این حرفا رو میزنم. وگرنه اگر میرفتم یه رشته ی دیگه سختی هاشو میچشیدم با خودم شاید میگفتم که ای کاش میرفتم پزشکی! پول اونجاست و... . همون قضیه مرغ همسایه غازه!
اگر با همین تفکر الانم برگردم ؟ خیر پزشکی نمیام. من در طی این سالها بشدت علایقی که داشتم،تفکرم، جهانبینیم، تجربم و... تغییر.اون کسی که دوران کنکور انتخاب رشته میکرده هیچکدوم ازینا رو نداشته که اصلا بخواد باهاشون تصمیم بگیره! این تراژدی تلخ زندگیه. اون زمان من اصلا انتخاب کردن بلد نبودم. یه چیزی بود به اسم تجربی که معمولا بچه درسخون ها میومدن سمتش ما هم اومدیم. منو هیچکس اجبار نکرد حتی خانواده. ولی کسی که انتخاب بلد نبوده چه کار می خواسته کنه؟ این فرد مجبور بوده بازم تهش این انتخاب رو بکنه. هرچند که فکر میکرده ذهنش بازه و این انتخاب هارو کرده.
یک سری از این مشکلاتی که وجود داره کلا مربوط چیزای غیر از پزشکیه. اینکه اوضاع اقتصادی مملکت داغونه که فقط مختص پزشکی نیست! همه دچارشیم. اینکه موقع انتخاب رشته قرار مسیر اصلی آیندت رو مشخص کنی ولی اصلا تجربه و اطلاعات درست رو نداری و فقط وفقط باید زندگیش کنی تا یاد بگیری که کلا باگ زندگیه! ولی یه سری ایرادات در پزشکی حاد تره! اینکه مسیره پزشکی وحشتناک طولانیه. و این طولانی بودن به شدت بیخوده! 7 سال عمومی بهت درس میدن تهش بلدی سخت ترین سرطان های پزشکی فوق تخصصی رو مرحله بندی کنی ولی بلد نیستی یه شکم درد ساده رو حل کنی یعنی عمر تباه!آخه عزیز من شما یک چیز رو بگو که 7 سال شدید وقت بذاری روش ولی موفق نشی. خداوکیلی 7 سال به دیوار سفید هم زل بزنی باز یه چیزایی گیرت میاد! این ذات هر رشته ی دانشگاهیه که مزخرف درس میدن ولی دیگه قرار نبود پزشکی که بیمار درمان کنه اینطور بشه! اینجا(برای من حداقل) راهی نمیمونه جز مستقیما از عمومی به تخصص رفتن. چون از یک طرف مسیر طولانیه و از طرفی دیگه اگه وقفه بدی معلوم نیس کی بتونی برگردی برای کنکور تخصص بخونی! حالا برفرض تخصص هم در میای . تو الان بالا 30 سالته و هنوز مستقل نشدی! تازه میخوای بری مطب بزنی. توی شهرهای بزرگ که اصلا فکرش رو نکن! باید بری شهرهای کوچیک طبیعتا. خیلی از تخصص ها هم که دیگه درآمدشون رو از دست دادن.
تمام اینایی که گفتم برام قابل تحمله! مشکل اصلی اینکه اگر میخوای در کنار پزشکی یه علاقه ی دیگه ات رو دنبال کنی به معنای واقعی کلمه له میشی! این توی رشته های دیگه هم هست ولی خب اینجا طبیعتا بیشتره. احتمالا خیلی هاتون با این مورد برخورد داشتید که وقتی با "برخی" از دانشجویان پزشکی صحبت می کنید تک بعدی بودن و گاها فهم کم اجتماعی داشتن در این افراد کاملا مشهوده! خب علتش چیه؟ معلومه. چون هیچی جز درس نداره.هیچی. اصلا نمیدونه انتخاب کردن چیه. من خودم خیلی دارم این تلاش رو میکنم که بعدهای دیگه وارد زندگیم کنم ولی واقعا خیلی هاشون ناممکنه. فقط حسرتشون مونده. حرف زیاده و حوصله ندارم
چر الان رشته ات رو عوض نمیکنی؟ نکته ی اصلیش جراته. بعد 5 سال درس خوندن کجا برم آخه؟ باید از کلی سد بگذری. خانواده، جامعه، استرس و...
اگر یک دکمه ای وجود داشت که بدون هیچ دردسری الان توی یک رشته ی دیگه بودی، میزدی اون دکمه رو؟ 100 درصد.
اینا رو که نوشتم به این معنی نیست که نیاید پزشکی. چندتا نکته داره : 1. پزشکی احمقانه ترین روش برای پول درآوردنه .این در همه جای دنیاس! همین 10 15 سال پیش هم توی کشور خودمون این اعتفاد بود ولی با اشباح شدن مهندسی اوضاع فرق کرد. 2. اینکه ایران پزشک بهشتاس یعنی ازون مفت ترین حرفاس! این همه دانشجو پس چرا میخواد مهاجرت کنه . استادهیئت علمی چرا مهاجرت میکنه ؟ تازه در سال های آتی مهاجرت فراوانی هم خواهیم داشت به کشورهای حاشیه خلبج فارس 3. خودتون رو هم با این جمله های من پول برام مهم نیست و از بچگی علاقه داشتم به دکتری (آخه بجه چی میفهمه؟!) ومیخوام خدمت کنم(بقیه شغل ها دارن چه کار میکنن؟)4. آیندت تضمینه. هیچ تضمینی وجود نداره. عزیز من یک سال دیگه ی کشور اوضاعش معلوم نیست بعد 15 سال بعد درآمدت تامین باشه؟ خلاصه خودتون رو گول نزنید. خود دانید. اکثر کسایی که توی این رشته هستن با این حرفا موافقن. فکر نکنید شما قراره استثنا شید. توی سیستم خراب استثنا هم له میشه.
من بی علاقه به شغل پزشکی نیستم. خوشم میاد. ولی ازون ور خیلی رشته های دیگه هم دوس دارم که این ایرادات انقد توشون سنگین نیس.
حرف زیاده ولی دیگه برای این پست بسه. قبلا قول دادم از تجربه های خوب هم بگم ایشالا میگم بعدا
در کل اینارو کسی نوشته که اهل نق زدن نبوده ها! اینارو کسی نوشته که واقعا دنبال زندگی لاکچری و پول پارو کردن نیست! کسی نوشته که کمی تنفس می خواد در روز فقط برای خودش
سلام
امیدوارم حالتون خوب باشه
این بخش خاص از صحبت هاتون رو چون از همون ابتدای قبل از شروع دانشگاه برام مهم بوده و جزو دغدغه های اصلیم، جدا کردم ...
این رو شدیدا موافقم ... تقریبا هیچ کدوم از رشته ها توی دانشگاه اون سیستم آموزشی ای که براش تعریف شده از اون آدم فرد کاربلد و بامهارت و سواد بدرد بخوری نمیسازه...
من برام رنک بودن و نمره به اون شدت مهم نبوده و نیست... عمیق شدن و یادگیری مطالب و محتواهایی که واقعا قراره ازم یک فرد بامهارت و باسواد توی مسیری که انتخاب کردم بسازه مهمه...
حتی درامد و پول و شرایط مرفه و آرامش روهم دنبالش نیستم ! یعنی از اولش هم برای انتخاب این مسیر دنبال این چیزا نبودم
اون فرد عمیق و با علم و مهارت و شخصیت محکم توی این مسیر چیزی هست که تماما دنبالشم حتی اگر شبانه روز توی شرایط سخت با درامد متوسط باشه
کم کم دارم وارد دوران فیزیوپات میشم
دوران علوم پایه هم روی یسری از دروس پایه ای تر مثل آناتومی و فیزیولوژی و ... زمان گذاشتم و سرمایه گذاری کردم
درکنارش یسری مطالعه آزاد و یادداشت برداری ها توی منابع بالینی محورتر و دانشنامه ها و غیره هم داشتم هرچند اصلا ارتباط خاصی با علوم پایه پیدا نمیکنن ولی زیاد رفتم و میرم سراغشون... یا حتی برای علایقم توی حوزه های رفتارشناسی اجتماعی و روانشناختی هم زیاد وقت گذاشتم این مدت...
میخواستم یه مشورتی هم ازتون بگیرم ، ممنون میشم پاسخ و دیدگاه تون رو باهام به اشتراک بذارید
شاید اگه بخوام کلیشه ای بپرسم سوالم این باشه که اگه برمیگشتید عقب سمت مطالعه یا زمان گذاشتن روی چه کارها و چه چیزایی میرفتید که بعدا تبدیل به سرمایه واقعی بشن ، چیزایی که برای یک پزشک واقعا مهارت و سواد محسوب میشن... چیزایی که تبدیل بشن براش به ابزاری که ازش یه آدم فهیم و بدرد بخور توی حوزه کاریش بسازن...
ممنون میشم اگه توصیه ای دراین زمینه دارید بهم بگید
خیلی ممنون
ویرایش توسط Zero_Horizon : 24 مرداد 1401 در ساعت 10:28
ترم 10 . ورودی 96.
نه به دندون کلا علاقه ندارم. خدماتی که ارائه میدن و نوع کارشون سلیقه ام نیست. ولی خب خیلی خیلی از پزشکی سبک تره. و مشکلش شاید الان بحث بازار کار باشه که اینو دیگه باید از یک دندون پزشک بپرسید.
سوالی داشتید یا منشن کنید یا خصوصی بفرستید
وگرنه امکان دیدنش نیست دیگه
ویرایش توسط matrooke : 24 مرداد 1401 در ساعت 17:09
سلام . ممنون
سوالتون سخته جواب دادنش. چون من باید پزشک بشم و بعد این رو جواب بدم!
اگر می خواید در جامعه ی پزشکی مثلا بگن این شخص باسواده و فلانه. که احتمالا باید برید سمت هیئت علمی شدن. که طبیعتا پر هم هست از مطالبی که بدرد نمیخوره. ولی خب طبیعتا یک هیئت علمی، سوادش از کسی که فقط مطب داره و... بهتره.(نه همشون لزوما. ولی هیئت علمی مجبوره مطالب رو بخونه ) ولی این مطالب هم طبیعتا پره از چیزایی که بدرد نمیخوره.
اون آناتومی و فیزیولوژی که گفتید باید بگم الان تقریبا بدردمون نمیخورن! یک قانون توی پزشکی: هر چیزی هررررر چیزی که توی بالین استفاده نشه 100 درصد فراموش میشه!هر چقد هم بخونید و ومرور کنید.
من برگردم میرم سراغ علایقم. گروه های کتابخونی شرکت میکردم و جامعه ی مورد نظرم رو پیدا میکردم. میرفتم سراغ نویسندگی و تئاتر و سینما و...(درحد دانشجویی منظورمه) شاید موسیقی و... المپیاد های دانشجویی هم شرکت میکردم(الان هم شرکت میکنم ولی از اول میرفتم بهتر می بود)
شما هم بنظرم برو سراغ همون علایق. این رفتارشناسی اجتماعی که گفتید خیلی خوبه. جدی واردش بشید اگه علاقتونه. آدم های درست حسابی این حیطه رو پیدا کنید و ارتباط بگیرید. در کل به طوری که چند سال دگ به شما بگن که : این شخص هم پزشکه و هم در حیطه روانشناختی کار جدی میکنه. هرچند محدود نشید به این شاید علایق دیگه ای هم باشه.
اینکه چطور پزشک با مهارت بالایی بدید عنصر کلیدیش تجربس! از تو کتاب چیزی درنمیاد به تنهایی. متاسفانه حداقل تا انتهای استاجری(و شاید عمومی کلا!) خیلی فرصت کسب تجربه ی بدرد بخور نیست.
موفق باشید
سوالی داشتید یا منشن کنید یا خصوصی بفرستید
وگرنه امکان دیدنش نیست دیگه
ارزششو داشت به جای علوم پزشکی جندی شاپور برین تهران؟ پشیمون نیستین؟سلام . ممنون
سوالتون سخته جواب دادنش. چون من باید پزشک بشم و بعد این رو جواب بدم!
اگر می خواید در جامعه ی پزشکی مثلا بگن این شخص باسواده و فلانه. که احتمالا باید برید سمت هیئت علمی شدن. که طبیعتا پر هم هست از مطالبی که بدرد نمیخوره. ولی خب طبیعتا یک هیئت علمی، سوادش از کسی که فقط مطب داره و... بهتره.(نه همشون لزوما. ولی هیئت علمی مجبوره مطالب رو بخونه ) ولی این مطالب هم طبیعتا پره از چیزایی که بدرد نمیخوره.
اون آناتومی و فیزیولوژی که گفتید باید بگم الان تقریبا بدردمون نمیخورن! یک قانون توی پزشکی: هر چیزی هررررر چیزی که توی بالین استفاده نشه 100 درصد فراموش میشه!هر چقد هم بخونید و ومرور کنید.
من برگردم میرم سراغ علایقم. گروه های کتابخونی شرکت میکردم و جامعه ی مورد نظرم رو پیدا میکردم. میرفتم سراغ نویسندگی و تئاتر و سینما و...(درحد دانشجویی منظورمه) شاید موسیقی و... المپیاد های دانشجویی هم شرکت میکردم(الان هم شرکت میکنم ولی از اول میرفتم بهتر می بود)
شما هم بنظرم برو سراغ همون علایق. این رفتارشناسی اجتماعی که گفتید خیلی خوبه. جدی واردش بشید اگه علاقتونه. آدم های درست حسابی این حیطه رو پیدا کنید و ارتباط بگیرید. در کل به طوری که چند سال دگ به شما بگن که : این شخص هم پزشکه و هم در حیطه روانشناختی کار جدی میکنه. هرچند محدود نشید به این شاید علایق دیگه ای هم باشه.
اینکه چطور پزشک با مهارت بالایی بدید عنصر کلیدیش تجربس! از تو کتاب چیزی درنمیاد به تنهایی. متاسفانه حداقل تا انتهای استاجری(و شاید عمومی کلا!) خیلی فرصت کسب تجربه ی بدرد بخور نیست.
موفق باشید
من از وضع فکری الانم راضی ام. بالاخره هر قدمی که در این چند سال برداشتم باعث شده این بشم. پس از تهران اومدن پشیمون نیستم.
دوستایی پیدا کردم که اگر تهران نمیومدم نداشتم و... پس ازین نظر پشیمون نیستم. ولی اینکه اگر میرفتم دانشگاه دیگه بهتر می شد یا نه رو نمیدونم.
ولی طبیعتا دانشگاه های پزشکی عمومی هیچ فرقی تو آموزش ندارن. که بگی این یکی پزشک خوب میده اون یکی نه. حتی تهران تک بعدی تر هم هستن.
سوالی داشتید یا منشن کنید یا خصوصی بفرستید
وگرنه امکان دیدنش نیست دیگه
من از وضع فکری الانم راضی ام. بالاخره هر قدمی که در این چند سال برداشتم باعث شده این بشم. پس از تهران اومدن پشیمون نیستم.
دوستایی پیدا کردم که اگر تهران نمیومدم نداشتم و... پس ازین نظر پشیمون نیستم. ولی اینکه اگر میرفتم دانشگاه دیگه بهتر می شد یا نه رو نمیدونم.
ولی طبیعتا دانشگاه های پزشکی عمومی هیچ فرقی تو آموزش ندارن. که بگی این یکی پزشک خوب میده اون یکی نه. حتی تهران تک بعدی تر هم هستن.
مثلا توی جشنواره ها(مخصوصا فرهنگی هنری) معمولا دانشگاه ع.پ تهران عملکرد خوبی نداره.
سوالی داشتید یا منشن کنید یا خصوصی بفرستید
وگرنه امکان دیدنش نیست دیگه
سلام خوب هستید#پست_شماره_5
#اگر_برگردم_دوباره_میام_پزش ی؟
آخرین پستی که گذاشتم تقریبا برای بیش 6 ماه پیشه و این یعنی در این مدت نظرات تغییراتی داشته.
مطلبی که اینجا میخوام بگم بیشتر از پست های قبلی من زندگی شخصی ام درونشه. اون سوال اینه که اگر برگردم آیا باز هم پزشکی میام؟
جواب به این سوال به هیچ وجه ساده نیست چون طبیعتا برگشتی درکار نیست! پس اینجا من هم چندتا "اگر" بهش اضافه می کنم و جواب میدم.
اگر این تفکراتم رو نداشته باشم چی؟ به نظرم باز پزشکی میام. من پزشکی رو شناختم که الان دارم این حرفا رو میزنم. وگرنه اگر میرفتم یه رشته ی دیگه سختی هاشو میچشیدم با خودم شاید میگفتم که ای کاش میرفتم پزشکی! پول اونجاست و... . همون قضیه مرغ همسایه غازه!
اگر با همین تفکر الانم برگردم ؟ خیر پزشکی نمیام. من در طی این سالها بشدت علایقی که داشتم،تفکرم، جهانبینیم، تجربم و... تغییر.اون کسی که دوران کنکور انتخاب رشته میکرده هیچکدوم ازینا رو نداشته که اصلا بخواد باهاشون تصمیم بگیره! این تراژدی تلخ زندگیه. اون زمان من اصلا انتخاب کردن بلد نبودم. یه چیزی بود به اسم تجربی که معمولا بچه درسخون ها میومدن سمتش ما هم اومدیم. منو هیچکس اجبار نکرد حتی خانواده. ولی کسی که انتخاب بلد نبوده چه کار می خواسته کنه؟ این فرد مجبور بوده بازم تهش این انتخاب رو بکنه. هرچند که فکر میکرده ذهنش بازه و این انتخاب هارو کرده.
یک سری از این مشکلاتی که وجود داره کلا مربوط چیزای غیر از پزشکیه. اینکه اوضاع اقتصادی مملکت داغونه که فقط مختص پزشکی نیست! همه دچارشیم. اینکه موقع انتخاب رشته قرار مسیر اصلی آیندت رو مشخص کنی ولی اصلا تجربه و اطلاعات درست رو نداری و فقط وفقط باید زندگیش کنی تا یاد بگیری که کلا باگ زندگیه! ولی یه سری ایرادات در پزشکی حاد تره! اینکه مسیره پزشکی وحشتناک طولانیه. و این طولانی بودن به شدت بیخوده! 7 سال عمومی بهت درس میدن تهش بلدی سخت ترین سرطان های پزشکی فوق تخصصی رو مرحله بندی کنی ولی بلد نیستی یه شکم درد ساده رو حل کنی یعنی عمر تباه!آخه عزیز من شما یک چیز رو بگو که 7 سال شدید وقت بذاری روش ولی موفق نشی. خداوکیلی 7 سال به دیوار سفید هم زل بزنی باز یه چیزایی گیرت میاد! این ذات هر رشته ی دانشگاهیه که مزخرف درس میدن ولی دیگه قرار نبود پزشکی که بیمار درمان کنه اینطور بشه! اینجا(برای من حداقل) راهی نمیمونه جز مستقیما از عمومی به تخصص رفتن. چون از یک طرف مسیر طولانیه و از طرفی دیگه اگه وقفه بدی معلوم نیس کی بتونی برگردی برای کنکور تخصص بخونی! حالا برفرض تخصص هم در میای . تو الان بالا 30 سالته و هنوز مستقل نشدی! تازه میخوای بری مطب بزنی. توی شهرهای بزرگ که اصلا فکرش رو نکن! باید بری شهرهای کوچیک طبیعتا. خیلی از تخصص ها هم که دیگه درآمدشون رو از دست دادن.
تمام اینایی که گفتم برام قابل تحمله! مشکل اصلی اینکه اگر میخوای در کنار پزشکی یه علاقه ی دیگه ات رو دنبال کنی به معنای واقعی کلمه له میشی! این توی رشته های دیگه هم هست ولی خب اینجا طبیعتا بیشتره. احتمالا خیلی هاتون با این مورد برخورد داشتید که وقتی با "برخی" از دانشجویان پزشکی صحبت می کنید تک بعدی بودن و گاها فهم کم اجتماعی داشتن در این افراد کاملا مشهوده! خب علتش چیه؟ معلومه. چون هیچی جز درس نداره.هیچی. اصلا نمیدونه انتخاب کردن چیه. من خودم خیلی دارم این تلاش رو میکنم که بعدهای دیگه وارد زندگیم کنم ولی واقعا خیلی هاشون ناممکنه. فقط حسرتشون مونده. حرف زیاده و حوصله ندارم
چر الان رشته ات رو عوض نمیکنی؟ نکته ی اصلیش جراته. بعد 5 سال درس خوندن کجا برم آخه؟ باید از کلی سد بگذری. خانواده، جامعه، استرس و...
اگر یک دکمه ای وجود داشت که بدون هیچ دردسری الان توی یک رشته ی دیگه بودی، میزدی اون دکمه رو؟ 100 درصد.
اینا رو که نوشتم به این معنی نیست که نیاید پزشکی. چندتا نکته داره : 1. پزشکی احمقانه ترین روش برای پول درآوردنه .این در همه جای دنیاس! همین 10 15 سال پیش هم توی کشور خودمون این اعتفاد بود ولی با اشباح شدن مهندسی اوضاع فرق کرد. 2. اینکه ایران پزشک بهشتاس یعنی ازون مفت ترین حرفاس! این همه دانشجو پس چرا میخواد مهاجرت کنه . استادهیئت علمی چرا مهاجرت میکنه ؟ تازه در سال های آتی مهاجرت فراوانی هم خواهیم داشت به کشورهای حاشیه خلبج فارس 3. خودتون رو هم با این جمله های من پول برام مهم نیست و از بچگی علاقه داشتم به دکتری (آخه بجه چی میفهمه؟!) ومیخوام خدمت کنم(بقیه شغل ها دارن چه کار میکنن؟)4. آیندت تضمینه. هیچ تضمینی وجود نداره. عزیز من یک سال دیگه ی کشور اوضاعش معلوم نیست بعد 15 سال بعد درآمدت تامین باشه؟ خلاصه خودتون رو گول نزنید. خود دانید. اکثر کسایی که توی این رشته هستن با این حرفا موافقن. فکر نکنید شما قراره استثنا شید. توی سیستم خراب استثنا هم له میشه.
من بی علاقه به شغل پزشکی نیستم. خوشم میاد. ولی ازون ور خیلی رشته های دیگه هم دوس دارم که این ایرادات انقد توشون سنگین نیس.
حرف زیاده ولی دیگه برای این پست بسه. قبلا قول دادم از تجربه های خوب هم بگم ایشالا میگم بعدا
در کل اینارو کسی نوشته که اهل نق زدن نبوده ها! اینارو کسی نوشته که واقعا دنبال زندگی لاکچری و پول پارو کردن نیست! کسی نوشته که کمی تنفس می خواد در روز فقط برای خودش
ممنونم از مطالب مفیدتون و حقایقی که میگید.
جسارته ولی میتونم بپرسم با طرز فکر الانتون اگه پزشکی نمی‌رفتید چ رشته ای رو انتخاب میکردید؟
یه سوال مهمی که ذهنمو این روزا خیلی درگیر کرده#پست_شماره_5
#اگر_برگردم_دوباره_میام_پزش ی؟
آخرین پستی که گذاشتم تقریبا برای بیش 6 ماه پیشه و این یعنی در این مدت نظرات تغییراتی داشته.
مطلبی که اینجا میخوام بگم بیشتر از پست های قبلی من زندگی شخصی ام درونشه. اون سوال اینه که اگر برگردم آیا باز هم پزشکی میام؟
جواب به این سوال به هیچ وجه ساده نیست چون طبیعتا برگشتی درکار نیست! پس اینجا من هم چندتا "اگر" بهش اضافه می کنم و جواب میدم.
اگر این تفکراتم رو نداشته باشم چی؟ به نظرم باز پزشکی میام. من پزشکی رو شناختم که الان دارم این حرفا رو میزنم. وگرنه اگر میرفتم یه رشته ی دیگه سختی هاشو میچشیدم با خودم شاید میگفتم که ای کاش میرفتم پزشکی! پول اونجاست و... . همون قضیه مرغ همسایه غازه!
اگر با همین تفکر الانم برگردم ؟ خیر پزشکی نمیام. من در طی این سالها بشدت علایقی که داشتم،تفکرم، جهانبینیم، تجربم و... تغییر.اون کسی که دوران کنکور انتخاب رشته میکرده هیچکدوم ازینا رو نداشته که اصلا بخواد باهاشون تصمیم بگیره! این تراژدی تلخ زندگیه. اون زمان من اصلا انتخاب کردن بلد نبودم. یه چیزی بود به اسم تجربی که معمولا بچه درسخون ها میومدن سمتش ما هم اومدیم. منو هیچکس اجبار نکرد حتی خانواده. ولی کسی که انتخاب بلد نبوده چه کار می خواسته کنه؟ این فرد مجبور بوده بازم تهش این انتخاب رو بکنه. هرچند که فکر میکرده ذهنش بازه و این انتخاب هارو کرده.
یک سری از این مشکلاتی که وجود داره کلا مربوط چیزای غیر از پزشکیه. اینکه اوضاع اقتصادی مملکت داغونه که فقط مختص پزشکی نیست! همه دچارشیم. اینکه موقع انتخاب رشته قرار مسیر اصلی آیندت رو مشخص کنی ولی اصلا تجربه و اطلاعات درست رو نداری و فقط وفقط باید زندگیش کنی تا یاد بگیری که کلا باگ زندگیه! ولی یه سری ایرادات در پزشکی حاد تره! اینکه مسیره پزشکی وحشتناک طولانیه. و این طولانی بودن به شدت بیخوده! 7 سال عمومی بهت درس میدن تهش بلدی سخت ترین سرطان های پزشکی فوق تخصصی رو مرحله بندی کنی ولی بلد نیستی یه شکم درد ساده رو حل کنی یعنی عمر تباه!آخه عزیز من شما یک چیز رو بگو که 7 سال شدید وقت بذاری روش ولی موفق نشی. خداوکیلی 7 سال به دیوار سفید هم زل بزنی باز یه چیزایی گیرت میاد! این ذات هر رشته ی دانشگاهیه که مزخرف درس میدن ولی دیگه قرار نبود پزشکی که بیمار درمان کنه اینطور بشه! اینجا(برای من حداقل) راهی نمیمونه جز مستقیما از عمومی به تخصص رفتن. چون از یک طرف مسیر طولانیه و از طرفی دیگه اگه وقفه بدی معلوم نیس کی بتونی برگردی برای کنکور تخصص بخونی! حالا برفرض تخصص هم در میای . تو الان بالا 30 سالته و هنوز مستقل نشدی! تازه میخوای بری مطب بزنی. توی شهرهای بزرگ که اصلا فکرش رو نکن! باید بری شهرهای کوچیک طبیعتا. خیلی از تخصص ها هم که دیگه درآمدشون رو از دست دادن.
تمام اینایی که گفتم برام قابل تحمله! مشکل اصلی اینکه اگر میخوای در کنار پزشکی یه علاقه ی دیگه ات رو دنبال کنی به معنای واقعی کلمه له میشی! این توی رشته های دیگه هم هست ولی خب اینجا طبیعتا بیشتره. احتمالا خیلی هاتون با این مورد برخورد داشتید که وقتی با "برخی" از دانشجویان پزشکی صحبت می کنید تک بعدی بودن و گاها فهم کم اجتماعی داشتن در این افراد کاملا مشهوده! خب علتش چیه؟ معلومه. چون هیچی جز درس نداره.هیچی. اصلا نمیدونه انتخاب کردن چیه. من خودم خیلی دارم این تلاش رو میکنم که بعدهای دیگه وارد زندگیم کنم ولی واقعا خیلی هاشون ناممکنه. فقط حسرتشون مونده. حرف زیاده و حوصله ندارم
چر الان رشته ات رو عوض نمیکنی؟ نکته ی اصلیش جراته. بعد 5 سال درس خوندن کجا برم آخه؟ باید از کلی سد بگذری. خانواده، جامعه، استرس و...
اگر یک دکمه ای وجود داشت که بدون هیچ دردسری الان توی یک رشته ی دیگه بودی، میزدی اون دکمه رو؟ 100 درصد.
اینا رو که نوشتم به این معنی نیست که نیاید پزشکی. چندتا نکته داره : 1. پزشکی احمقانه ترین روش برای پول درآوردنه .این در همه جای دنیاس! همین 10 15 سال پیش هم توی کشور خودمون این اعتفاد بود ولی با اشباح شدن مهندسی اوضاع فرق کرد. 2. اینکه ایران پزشک بهشتاس یعنی ازون مفت ترین حرفاس! این همه دانشجو پس چرا میخواد مهاجرت کنه . استادهیئت علمی چرا مهاجرت میکنه ؟ تازه در سال های آتی مهاجرت فراوانی هم خواهیم داشت به کشورهای حاشیه خلبج فارس 3. خودتون رو هم با این جمله های من پول برام مهم نیست و از بچگی علاقه داشتم به دکتری (آخه بجه چی میفهمه؟!) ومیخوام خدمت کنم(بقیه شغل ها دارن چه کار میکنن؟)4. آیندت تضمینه. هیچ تضمینی وجود نداره. عزیز من یک سال دیگه ی کشور اوضاعش معلوم نیست بعد 15 سال بعد درآمدت تامین باشه؟ خلاصه خودتون رو گول نزنید. خود دانید. اکثر کسایی که توی این رشته هستن با این حرفا موافقن. فکر نکنید شما قراره استثنا شید. توی سیستم خراب استثنا هم له میشه.
من بی علاقه به شغل پزشکی نیستم. خوشم میاد. ولی ازون ور خیلی رشته های دیگه هم دوس دارم که این ایرادات انقد توشون سنگین نیس.
حرف زیاده ولی دیگه برای این پست بسه. قبلا قول دادم از تجربه های خوب هم بگم ایشالا میگم بعدا
در کل اینارو کسی نوشته که اهل نق زدن نبوده ها! اینارو کسی نوشته که واقعا دنبال زندگی لاکچری و پول پارو کردن نیست! کسی نوشته که کمی تنفس می خواد در روز فقط برای خودش
این حجم از دانشجوی پزشکی که در اینستاگرام فضای مشاوره ای راه انداختن! از مشاوره شخصی بگیر تا آکادمی مشاوره! از تدریس بگیر تا مشاوره حضوری و تلفنی! خیلیاشون که یه مجموعه بزرگ راه انداختن برای اینکار؛ از دانشگاه های مختلف و البته مقاطع مختلف هم هستن! از علوم پایه بگیر تا خوده اینترنی! یه سوال مهم؛ خوندم که گفتین اگه در کنار پزشکی بخواید یه کار دیگه بکنین له میشین! واقعا برام سواله اینا چجوری هم این حجم از کارهای مشاوره ای رو هندل میکنن هم از پس پاس کردن درسای سنگین پزشکی برمیان!؟؟ یا کشیک های انترنی! حتا وسط کشیک هم دیده شده لایو میزارن مشاوره میدن!!! اینا پزشکی رو فدای پول کردن یا واقعا جفتشو به خوبی در کنار هندل میکنن؟ ینی هم درآمد جانبی خوبی دارن هم نمره های خوب؟! الان گفتم از شما بپرسم چون این موضوع واقعا برام جای سواله و شمام قطعا در دانشگاه تهران از ورودیاتون هستن کسایی که در فضای مشاوره قرار گرفتن و احتمالا از وضعیت سطح علمیشون باخبر باشین!
ما زنده به آنيم كه آرام نگيريم...
سلام . ممنون
سوالتون سخته جواب دادنش. چون من باید پزشک بشم و بعد این رو جواب بدم!
اگر می خواید در جامعه ی پزشکی مثلا بگن این شخص باسواده و فلانه. که احتمالا باید برید سمت هیئت علمی شدن. که طبیعتا پر هم هست از مطالبی که بدرد نمیخوره. ولی خب طبیعتا یک هیئت علمی، سوادش از کسی که فقط مطب داره و... بهتره.(نه همشون لزوما. ولی هیئت علمی مجبوره مطالب رو بخونه ) ولی این مطالب هم طبیعتا پره از چیزایی که بدرد نمیخوره.
اون آناتومی و فیزیولوژی که گفتید باید بگم الان تقریبا بدردمون نمیخورن! یک قانون توی پزشکی: هر چیزی هررررر چیزی که توی بالین استفاده نشه 100 درصد فراموش میشه!هر چقد هم بخونید و ومرور کنید.
من برگردم میرم سراغ علایقم. گروه های کتابخونی شرکت میکردم و جامعه ی مورد نظرم رو پیدا میکردم. میرفتم سراغ نویسندگی و تئاتر و سینما و...(درحد دانشجویی منظورمه) شاید موسیقی و... المپیاد های دانشجویی هم شرکت میکردم(الان هم شرکت میکنم ولی از اول میرفتم بهتر می بود)
شما هم بنظرم برو سراغ همون علایق. این رفتارشناسی اجتماعی که گفتید خیلی خوبه. جدی واردش بشید اگه علاقتونه. آدم های درست حسابی این حیطه رو پیدا کنید و ارتباط بگیرید. در کل به طوری که چند سال دگ به شما بگن که : این شخص هم پزشکه و هم در حیطه روانشناختی کار جدی میکنه. هرچند محدود نشید به این شاید علایق دیگه ای هم باشه.
اینکه چطور پزشک با مهارت بالایی بدید عنصر کلیدیش تجربس! از تو کتاب چیزی درنمیاد به تنهایی. متاسفانه حداقل تا انتهای استاجری(و شاید عمومی کلا!) خیلی فرصت کسب تجربه ی بدرد بخور نیست.
موفق باشید
هعی دنیا...
اره قضیه تقریبا مثل همون 12 سال مدرسه هست که از اون همه درس خوندن و حفظ کردن فقط یسری چیزای محدود مثل همین نوشتن و خوندن و جمع و تفریق و ضرب و تقسیمش یادمون مونده چون زیاد باهاش درطول زندگی سر و کله زدیم ولی خیلی از درس ها و مطالب اون سال ها هیچ کدوم یادمون نیست ... اینم همونه ولی با دوز بالاتر و تلخی های بیشتر...
اره..
لایه های شخصیتی پیچیده داشتن واقعا مهمه. ... اگه فقط همون پزشک بودن آدم رو تعریف کنه شکننده تر و سلامت زندگیش درخطر بیشتری هست ولی اگه درکنارش طرف برای خرده انگیزه هاشم زمانی گذاشته باشه و درکنار مسیر شغلی و تحصیلی چیزای دیگه ای هم باشن که هویت و شخصیتش رو معنا ببخشن قطعا اوضاع بهتری خواهد داشت...
سعی میکنم درکنار مسیر ، خرده انگیزه هامم دنبال کنم...
بله درسته... تجربه و درگیر شدن دربالین دوز یادگیری و اهمیتش نسبت به صرفا مطلب خوانی توی کتاب ها و مطالب بیشتره... ولی بقول خودتون سه چهار سال اول نمیشه سراغش رفت :_)
ممنون که وقت گذاشتید
آرزوی موفقیت و سلامتی
سلام تشکر.
من به خیلی از شغل ها در کل علاقه دارم. ولی خب این هم تقریبا شناخت از دوره و ممکنه درونش فرق کنه.
معلمی رو دوست دارم(بنظرم شغلیه که در وسط ترین حالت قرار داره.شایدم اینطور نباشه. ولی وقت آزاد بیشتری دارند نسبت به بقیه رشته ها.)
برنامه نویسی هم از دبیرستان دنبال میکردم و ترم های اول هم دنبال کردم که رها شد.
اگر خیلی دیگه علاقه ای بخوام صحبت کنم دیگه میشه هنر(مخصوصا حیطه ی داستان نوشتن و سینما- اینا چیزایی هستن که الانم بزور دنبال میکنم)
سوالی داشتید یا منشن کنید یا خصوصی بفرستید
وگرنه امکان دیدنش نیست دیگه
سوال خیلی خوبیه!
یه سوال مهمی که ذهنمو این روزا خیلی درگیر کرده
این حجم از دانشجوی پزشکی که در اینستاگرام فضای مشاوره ای راه انداختن! از مشاوره شخصی بگیر تا آکادمی مشاوره! از تدریس بگیر تا مشاوره حضوری و تلفنی! خیلیاشون که یه مجموعه بزرگ راه انداختن برای اینکار؛ از دانشگاه های مختلف و البته مقاطع مختلف هم هستن! از علوم پایه بگیر تا خوده اینترنی! یه سوال مهم؛ خوندم که گفتین اگه در کنار پزشکی بخواید یه کار دیگه بکنین له میشین! واقعا برام سواله اینا چجوری هم این حجم از کارهای مشاوره ای رو هندل میکنن هم از پس پاس کردن درسای سنگین پزشکی برمیان!؟؟ یا کشیک های انترنی! حتا وسط کشیک هم دیده شده لایو میزارن مشاوره میدن!!! اینا پزشکی رو فدای پول کردن یا واقعا جفتشو به خوبی در کنار هندل میکنن؟ ینی هم درآمد جانبی خوبی دارن هم نمره های خوب؟! الان گفتم از شما بپرسم چون این موضوع واقعا برام جای سواله و شمام قطعا در دانشگاه تهران از ورودیاتون هستن کسایی که در فضای مشاوره قرار گرفتن و احتمالا از وضعیت سطح علمیشون باخبر باشین!
هرشخصی رو که باید برید سراغ خودش ببینید چجور هندلل میکنه! ولی طبق چیزایی که دیدم میگم خدمتتون
1. یه سری ها از همون اول شروع کردن. سخت ترین بخش کارها معمولا شروع کردنشونه. که بیشترین تایم رو میگیره. مثلا من اگر میخواستم یک ساز یاد بگیرم اگر از ترم های اول شروع میکردم الان هم میتونستم ادامه بدم. ولی الان شروعش غیرممکن نیست، ولی پردردسره قطعا. این نکته خیلی مهمه!
2. یه سری ها واقعا درس هارو گذاشتن کنار. یه سری هاشون اصلا قرار نیست پزشکی رو ادامه بدن. وقتی میبینن اینور انقد پول هست براشون. پاس کردن درس های پزشکی شب امتحانی واقعا سخته. بشدت آزاردهندس و گاها خیلی خطر افتادن داره ولی نشدنی نیست. خیلی ها فقط دارن پاس میکنن. این افراد معمولا تو امتحانات، از کارهای دیگشون موقت میزنن.هرچند تا 15 16 شدن خیلی سخت نیست. ازین جا به بعد جهشی باید مطالعت افزایش پیدا کنه. ولی اونایی که در کل میبینید کارشون واقعا گرفته، درس های جالبی ندارن.
3. یه سری ها هم هستن مقدار محدودی مشاوره میدن و خیلی به درسشون لطمه ای نمیزنه. مثل اینه که مثلا هفته ای چند جلسه برن ورزش و... حتی کمتر. اینا نمرات 17 18 رو با مقدار متوسط مطالعه بدست میارن. ولی واقعا حفظ تعادل اینجا خیلی سخته. ممکنه یکی بیوفته مورد 2 یکی مورد 4! من خودم این مورد رو می پسندم. اینترنی نرفتم ولی حفط این هرچی جلوتر میری سخت تره.
4.ولی تا به حال ندیدم کسی رنک دانشگاه باشه و چیزی بتونه به زمان درس خوندنش برسه.
سوالی داشتید یا منشن کنید یا خصوصی بفرستید
وگرنه امکان دیدنش نیست دیگه
ممنونم از اینکه پاسخ دادید.سلام تشکر.
من به خیلی از شغل ها در کل علاقه دارم. ولی خب این هم تقریبا شناخت از دوره و ممکنه درونش فرق کنه.
معلمی رو دوست دارم(بنظرم شغلیه که در وسط ترین حالت قرار داره.شایدم اینطور نباشه. ولی وقت آزاد بیشتری دارند نسبت به بقیه رشته ها.)
برنامه نویسی هم از دبیرستان دنبال میکردم و ترم های اول هم دنبال کردم که رها شد.
اگر خیلی دیگه علاقه ای بخوام صحبت کنم دیگه میشه هنر(مخصوصا حیطه ی داستان نوشتن و سینما- اینا چیزایی هستن که الانم بزور دنبال میکنم)
بهم ایده دادید فهمیدم چیکار کنم.
خیلی ممنونم خیلی ممنوننن.
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربر و 1 مهمان)
پاسخ با نقل قول
