نظر خواهی درمورد پشت کنکور ماندن یا نماندن

[mehrab_r78]

سلام. محراب هستم متولد سال 78 و در آستانه 22 ساله شدن. اولین کنکورم سال 97 بود که به نتیجه ی فاجعه بار منجر شد که البته طبیعی بود چون اصلا درس خون نبودم و سال به سال به دلایل مختلف که میشه همشو تو تنبلی و نداشتن پشتکار خلاصه کرد پشت کنکور موندم تا به 1400 رسیدم و امسالم به چیزی که علاقه دارم نمیرسم.
البته آدم کم هوشی نیستم و از اون دسته آدمایی ک میخونن و یاد نمیگیرن نیستم و برعکس خیلی خوب یاد میگیرم ولی نمیخونم. مثلا برای زیست که کمی بهش علاقه داشتم توی کنکور 98 روزانه و منظم براش وقت گذاشتم و 80 درصد تونستم بزنم (سال قبلش زیر پنج درصد زده بودم و کلا هیچی نخونده بودم) سال بعدشم با مطالعه کم زیست رو هفتاد زدم و امسالم احتمالا خوب بزنم (اینو گفتم که بدونین که از نظر یادگیری مشکلی ندارم )
سال دهم دبیرستان بعد از دست کشیدن از علاقه اول و دومم یعنی ورزش و کامپیوتر (به اجبار خانواده ) تو رشته های تجربی کند و کاو کردم و فهمیدم به رشته فیزیوتراپی علاقه دارم و حتی پیش خیلی از فیزیوتراپیست های شهرمون هم رفتم و با فهم بیشتر بهش علاقه مند تر شدم .
امسال بنظرم رتبه ام به پرستاری روزانه شهرای کمی دور از شهر خودمون میارم (پارسالم میاوردم) ولی اصلا به پرستاری علاقه ندارم و واقعا از کار تو بیمارستان وکلا پرستاری بدم میاد. خانواده دارن فشار میارن که برو پرستاری بخون و البته دلایل منطقی هم میارن برای رفتنم . راستش خودمم خیلی به خودم اعتماد ندارم که اگه بمونم سال بعد رو واقعا میخونم یا میشه همون قضیه سالای قبل؟
ولی از طرفی هم میگم که اگه برم پرستاری دیگه حداقل تا سی سالگی باید این مسیر رو ادامه بدم و کاری که دوست ندارم رو باید قبول کنم و احتمالا پشیمونی اینکه مطمعن بودم که میتونستم چیزی رو که میخاستم بدست بیارم (فیزیو) ولی نیاوردم بعدا منو میکشه .
معذرت میخام که سرتون رو درد آوردم ولی ازتون خاهش میکنم که نظر منطقی و صادقانه تون رو بگین (البته که قرار نیست به حرف یکی دو نفر تصمیم بگیرم و بخام بار تصمیم گیری رو از رو خودم بردارم . پیش روانشناس میرم و با کلی آدم حرف زدم یه لحظه گفتم شاید کسی اینجا تونست یه نظر خوبی به مجموع چیزایی که باید در نظر بگیرم اضافه کنه )
اگرم برای نظر دادن اطلاعات دیگه ای بنظرتون لازم بود بگین. من چیزایی که به فکرم رسید رو نوشتم
پیشاپیش خیلی خیلی ازتون ممنونم

[matrooke]

سلام
در رابطه با اینکه پشت کنکور بمونید یا نه قبلا تو این پست توضیح دادم( لینک)
حقیقتا پرستاری رشته ای نیست که بشه بدون علاقه توش دووم اورد.مخصوصا اینکه میگید از کار توی بیمارستان بدتون میاد.
پس بنظرم پرستاری رو بزارید اولویت اخر تصمیم هاتون.
ولی اینکه ایا پشت کنکور بمونید یا نه. خب با توجه به توضیحاتتون مشکل یادگیری ندارید و حتی نقاط قوت خوبی هم دارید که احتمال قبولی تون رو میبره بالا.ولی خب همه پشت کنکوری ها میدونن که سخت ترین کارشون همون ساعت مطالعه اس. شما چند سال تلاش کردید و نتونستید مستمر بخونید .خب این چند سال به اندازه ی کافی نشون داده که یا راهتون درست نیست یا اساسا زندگی کنکوری با شخصیتتون نمیخونه(که خیلیا اینطورن ولی به زور خانواده و جامعه باز پافشاری میکنن رو کنکور).
اگر حس میکنید مورد دومه خب نمونید پشت کنکور و به مسیرهای دیگه فکر کنید.
اگر حس میکنید راه تون اشتباه بوده خب بشینید فکر کنید چه راه خاصی میمونه که سال بعد ممکنه بشینید درس بخونید.اگر چیز جدید و منطقی ای پیدا کردید خب بمونید وگرنه بازم پشت کنکور موندن یک سال اتلاف وقت میشه.(اینکه امسال دیگه میشینم حتما میخونم و هدفم مهمه و... نه! واقعا یک راه و موقعیت جدید پیدا کنید)
ولی درکل با این شرایطی که گفتید پرستاری رفتن رو بدتر میدونم از پشت کنکور موندن!!
موفق باشید

[setayesh.79]

سلام مهراب؛ و اما بعد، من هم دقیقا همسن تو هستم و بعنوان یک برادر (برخلاف آیدیم پسر هستم) یه توصیه واست دارم
اگه واقعا شرایطی که داری رو گفته باشی، بهت پیشنهاد میکنم از قیدوبند نظرات و انتظارات پدر و مادر و خاله و عمو وعمه و....خودت رو آزاد کن و از این زندگی فلاکت بار خودتو بیرون بکش.
برو دوست پیدا کن... باهاشون بگرد....برو سر یه کاری چه میدونم گارسونی ، کارگری،......
با آدمای جدید آشنا شو... ازشون یاد بگیر....برو دنبال علاقت...برو باشگاه ثبت نام کن.... واسع خودت برنامه ریزی کن
واینو هم بدون که من یع زمانی دقیقا شرایط تو رو داشتم

[138h.z]

فیزیوتراپی علاقت نیست چیزی ک خودت اجبار میکنی علاقت باشه هست
برو دنبال علاقت

[Little_girl]

سلام. محراب هستم متولد سال 78 و در آستانه 22 ساله شدن. اولین کنکورم سال 97 بود که به نتیجه ی فاجعه بار منجر شد که البته طبیعی بود چون اصلا درس خون نبودم و سال به سال به دلایل مختلف که میشه همشو تو تنبلی و نداشتن پشتکار خلاصه کرد پشت کنکور موندم تا به 1400 رسیدم و امسالم به چیزی که علاقه دارم نمیرسم.
البته آدم کم هوشی نیستم و از اون دسته آدمایی ک میخونن و یاد نمیگیرن نیستم و برعکس خیلی خوب یاد میگیرم ولی نمیخونم. مثلا برای زیست که کمی بهش علاقه داشتم توی کنکور 98 روزانه و منظم براش وقت گذاشتم و 80 درصد تونستم بزنم (سال قبلش زیر پنج درصد زده بودم و کلا هیچی نخونده بودم) سال بعدشم با مطالعه کم زیست رو هفتاد زدم و امسالم احتمالا خوب بزنم (اینو گفتم که بدونین که از نظر یادگیری مشکلی ندارم )
سال دهم دبیرستان بعد از دست کشیدن از علاقه اول و دومم یعنی ورزش و کامپیوتر (به اجبار خانواده ) تو رشته های تجربی کند و کاو کردم و فهمیدم به رشته فیزیوتراپی علاقه دارم و حتی پیش خیلی از فیزیوتراپیست های شهرمون هم رفتم و با فهم بیشتر بهش علاقه مند تر شدم .
امسال بنظرم رتبه ام به پرستاری روزانه شهرای کمی دور از شهر خودمون میارم (پارسالم میاوردم) ولی اصلا به پرستاری علاقه ندارم و واقعا از کار تو بیمارستان وکلا پرستاری بدم میاد. خانواده دارن فشار میارن که برو پرستاری بخون و البته دلایل منطقی هم میارن برای رفتنم . راستش خودمم خیلی به خودم اعتماد ندارم که اگه بمونم سال بعد رو واقعا میخونم یا میشه همون قضیه سالای قبل؟
ولی از طرفی هم میگم که اگه برم پرستاری دیگه حداقل تا سی سالگی باید این مسیر رو ادامه بدم و کاری که دوست ندارم رو باید قبول کنم و احتمالا پشیمونی اینکه مطمعن بودم که میتونستم چیزی رو که میخاستم بدست بیارم (فیزیو) ولی نیاوردم بعدا منو میکشه .
معذرت میخام که سرتون رو درد آوردم ولی ازتون خاهش میکنم که نظر منطقی و صادقانه تون رو بگین (البته که قرار نیست به حرف یکی دو نفر تصمیم بگیرم و بخام بار تصمیم گیری رو از رو خودم بردارم . پیش روانشناس میرم و با کلی آدم حرف زدم یه لحظه گفتم شاید کسی اینجا تونست یه نظر خوبی به مجموع چیزایی که باید در نظر بگیرم اضافه کنه )
اگرم برای نظر دادن اطلاعات دیگه ای بنظرتون لازم بود بگین. من چیزایی که به فکرم رسید رو نوشتم
پیشاپیش خیلی خیلی ازتون ممنونم

سلام.من مدتی زیادی نیست تو انجمن عضوم و عملا نه من کسیو میشناسم نه کسی منو ولی حس میکنم این حرفای از ته قلبم و چیزی که‍ واقعا تجربش کردم باهاتون درمیون بذارم امیدوارم کمکتون بکنه.
من متولد ۸۰ام اولین کنکورم ۹۸بود و با کنکور امسال میشه سومین کنکور
اینکه چرا تا الان به وضعم و نخوندم شاید فقط پنجاه درصد مقصرش خودمم و پنجاه درصد باقیش به شرایطی بود که من نتونستم باهاش کنار بیام حالا نمیخوام غر بزنم ولی خانوادم میگن تو اگه میخواستی میشد و.....
هفته پیش یه آنفولانزا گرفتم که شبه کرونا بود البته هنوزم کامل خوب نشدم حالا بگذریم
اون شبایی که‍ نمیتونستم از درد بخوابم و مرگو به چشم خودم میدیدم که اولین حسرتم ندیدن خانواده ام بود.(با اینکه خانواده خوبی ندارم)و دومیش آرزویی بود که رهاش کرده بودم
با خودم همش فکر میکردم که دختر تو این همه جنگ کردی بفرستنت تجربی از اینکه به زور میخواستن بفرستنت ریاضی فرار کردی ولی خوب الان چی داری خاله خانومای فامیلم همه فک میکنن به خاطر شوهره نرفتی دانشگاه یا خاله های خودم که همش کلشون تو زندگی منه
اینارو گفتم که بدونید من خودم درکتون میکنم چون دقیقا تو شرایط شمام
پس ببینید که اگه یه چیزی رو دوست دارید برید دنبالش
و در آخر تصمیم گیرنده خودتونید.ممنونم که حرفامو خوندید امیدوارم که‍ تونسته باشم کمکتون کنم

[Saeed79]

سلام. محراب هستم متولد سال 78 و در آستانه 22 ساله شدن. اولین کنکورم سال 97 بود که به نتیجه ی فاجعه بار منجر شد که البته طبیعی بود چون اصلا درس خون نبودم و سال به سال به دلایل مختلف که میشه همشو تو تنبلی و نداشتن پشتکار خلاصه کرد پشت کنکور موندم تا به 1400 رسیدم و امسالم به چیزی که علاقه دارم نمیرسم.
البته آدم کم هوشی نیستم و از اون دسته آدمایی ک میخونن و یاد نمیگیرن نیستم و برعکس خیلی خوب یاد میگیرم ولی نمیخونم. مثلا برای زیست که کمی بهش علاقه داشتم توی کنکور 98 روزانه و منظم براش وقت گذاشتم و 80 درصد تونستم بزنم (سال قبلش زیر پنج درصد زده بودم و کلا هیچی نخونده بودم) سال بعدشم با مطالعه کم زیست رو هفتاد زدم و امسالم احتمالا خوب بزنم (اینو گفتم که بدونین که از نظر یادگیری مشکلی ندارم )
سال دهم دبیرستان بعد از دست کشیدن از علاقه اول و دومم یعنی ورزش و کامپیوتر (به اجبار خانواده ) تو رشته های تجربی کند و کاو کردم و فهمیدم به رشته فیزیوتراپی علاقه دارم و حتی پیش خیلی از فیزیوتراپیست های شهرمون هم رفتم و با فهم بیشتر بهش علاقه مند تر شدم .
امسال بنظرم رتبه ام به پرستاری روزانه شهرای کمی دور از شهر خودمون میارم (پارسالم میاوردم) ولی اصلا به پرستاری علاقه ندارم و واقعا از کار تو بیمارستان وکلا پرستاری بدم میاد. خانواده دارن فشار میارن که برو پرستاری بخون و البته دلایل منطقی هم میارن برای رفتنم . راستش خودمم خیلی به خودم اعتماد ندارم که اگه بمونم سال بعد رو واقعا میخونم یا میشه همون قضیه سالای قبل؟
ولی از طرفی هم میگم که اگه برم پرستاری دیگه حداقل تا سی سالگی باید این مسیر رو ادامه بدم و کاری که دوست ندارم رو باید قبول کنم و احتمالا پشیمونی اینکه مطمعن بودم که میتونستم چیزی رو که میخاستم بدست بیارم (فیزیو) ولی نیاوردم بعدا منو میکشه .
معذرت میخام که سرتون رو درد آوردم ولی ازتون خاهش میکنم که نظر منطقی و صادقانه تون رو بگین (البته که قرار نیست به حرف یکی دو نفر تصمیم بگیرم و بخام بار تصمیم گیری رو از رو خودم بردارم . پیش روانشناس میرم و با کلی آدم حرف زدم یه لحظه گفتم شاید کسی اینجا تونست یه نظر خوبی به مجموع چیزایی که باید در نظر بگیرم اضافه کنه )
اگرم برای نظر دادن اطلاعات دیگه ای بنظرتون لازم بود بگین. من چیزایی که به فکرم رسید رو نوشتم
پیشاپیش خیلی خیلی ازتون ممنونم

راستش دلیل اینکه این پروسه کنکور با وجود اینکه تواناییش رو داری انقدر طولانی شده , اینه که همیشه یه پلن b یعنی پشت کنکور موندن داشتی (حتی امسال)
اگه قراره مثل سالای قبل بگی خب پشت کنکور میمونم درس میخونم فیزیو میارم تمومه , اصلا شروع نکن
باید امسال رو کلا متفاوت شروع کنی . همه پلای پشت سرت رو خراب کنی و استارتی که میزنی دیگه اول و آخرش باشه و پیش خودت نگی 1402 هم میمونه
به خونوادت قولش رو بده اگه امسال قبول نشدی هر رشته ای که اونا گفتن میری و یا دفترچه سربازیت رو پست میکنی
برنامه بلند مدت بچین واسه 30 و بعد 30 سالگی که حتی اگه 1 سال عقب جلو بشه بهشون نرسی
تمام عواملی که باعث شدن قبول نشی رو حذف کن ( کامپیوترت رو بفروش . گوشیت رو با یه گوشی ساده عوض کن . اگه توی رابطه ای یا تمومش کن یا تا بعد کنکور به تعویقش بنداز)
واسه هدف کنکور 1400 ات ارزش قائل شو . واسه منابع هزینه کن و حتما آزمون بنویس که حتی واسه هزینه ای هم که کردی مجبور به درس خوندن بشی
و واسه امسالت یه جوری برنامه ریزی کن که دیگه نه راه پس داشته باشی نه پیش . پلن b و c نداشته باشی . وگرنه هنوز همون محراب 4 سال قبلی و مطمئن باش با سبک و سیاق 4 سال پیش جلو بری , هیچ معجزه ای رخ نمیده و با تغییر طرز تفکرت چیزی درست نمیشه

[Saeed79]

سلام مهراب؛ و اما بعد، من هم دقیقا همسن تو هستم و بعنوان یک برادر (برخلاف آیدیم پسر هستم) یه توصیه واست دارم
اگه واقعا شرایطی که داری رو گفته باشی، بهت پیشنهاد میکنم از قیدوبند نظرات و انتظارات پدر و مادر و خاله و عمو وعمه و....خودت رو آزاد کن و از این زندگی فلاکت بار خودتو بیرون بکش.
برو دوست پیدا کن... باهاشون بگرد....برو سر یه کاری چه میدونم گارسونی ، کارگری،......
با آدمای جدید آشنا شو... ازشون یاد بگیر....برو دنبال علاقت...برو باشگاه ثبت نام کن.... واسع خودت برنامه ریزی کن
واینو هم بدون که من یع زمانی دقیقا شرایط تو رو داشتم

اولا اینکه انقدرر اراده داشته که سال ها واسه هدفش تلاش کنه "وضعیت فلاکت بار!!!" نیست و این روحیه اش ستودنیه
دوما وقتی استعدادش رو داره بره کارگری کنه ؟! وقتی علاقه اش فیزیوتراپیه و کاملا تحقیق کرده بره گارسونی ؟!

[happy-moon]

سلام. محراب هستم متولد سال 78 و در آستانه 22 ساله شدن. اولین کنکورم سال 97 بود که به نتیجه ی فاجعه بار منجر شد که البته طبیعی بود چون اصلا درس خون نبودم و سال به سال به دلایل مختلف که میشه همشو تو تنبلی و نداشتن پشتکار خلاصه کرد پشت کنکور موندم تا به 1400 رسیدم و امسالم به چیزی که علاقه دارم نمیرسم.
البته آدم کم هوشی نیستم و از اون دسته آدمایی ک میخونن و یاد نمیگیرن نیستم و برعکس خیلی خوب یاد میگیرم ولی نمیخونم. مثلا برای زیست که کمی بهش علاقه داشتم توی کنکور 98 روزانه و منظم براش وقت گذاشتم و 80 درصد تونستم بزنم (سال قبلش زیر پنج درصد زده بودم و کلا هیچی نخونده بودم) سال بعدشم با مطالعه کم زیست رو هفتاد زدم و امسالم احتمالا خوب بزنم (اینو گفتم که بدونین که از نظر یادگیری مشکلی ندارم )
سال دهم دبیرستان بعد از دست کشیدن از علاقه اول و دومم یعنی ورزش و کامپیوتر (به اجبار خانواده ) تو رشته های تجربی کند و کاو کردم و فهمیدم به رشته فیزیوتراپی علاقه دارم و حتی پیش خیلی از فیزیوتراپیست های شهرمون هم رفتم و با فهم بیشتر بهش علاقه مند تر شدم .
امسال بنظرم رتبه ام به پرستاری روزانه شهرای کمی دور از شهر خودمون میارم (پارسالم میاوردم) ولی اصلا به پرستاری علاقه ندارم و واقعا از کار تو بیمارستان وکلا پرستاری بدم میاد. خانواده دارن فشار میارن که برو پرستاری بخون و البته دلایل منطقی هم میارن برای رفتنم . راستش خودمم خیلی به خودم اعتماد ندارم که اگه بمونم سال بعد رو واقعا میخونم یا میشه همون قضیه سالای قبل؟
ولی از طرفی هم میگم که اگه برم پرستاری دیگه حداقل تا سی سالگی باید این مسیر رو ادامه بدم و کاری که دوست ندارم رو باید قبول کنم و احتمالا پشیمونی اینکه مطمعن بودم که میتونستم چیزی رو که میخاستم بدست بیارم (فیزیو) ولی نیاوردم بعدا منو میکشه .
معذرت میخام که سرتون رو درد آوردم ولی ازتون خاهش میکنم که نظر منطقی و صادقانه تون رو بگین (البته که قرار نیست به حرف یکی دو نفر تصمیم بگیرم و بخام بار تصمیم گیری رو از رو خودم بردارم . پیش روانشناس میرم و با کلی آدم حرف زدم یه لحظه گفتم شاید کسی اینجا تونست یه نظر خوبی به مجموع چیزایی که باید در نظر بگیرم اضافه کنه )
اگرم برای نظر دادن اطلاعات دیگه ای بنظرتون لازم بود بگین. من چیزایی که به فکرم رسید رو نوشتم
پیشاپیش خیلی خیلی ازتون ممنونم

سلام
راستش منم پارسال تو همچین دوراهی گیر کرده بودم
و خانواده ام تصمیمو گذاشتن با خودم
به هر حال با ماجراهایی که داشتم موندم پشت کنکور
به نظرم خوندن یا نخوندن ماها میتونه به خانواده مربوط باشه
من مامان بابام هر چند غیر مستقیم خیلی منو کنترل میکردن
گوشی در دسترسم نذاشتن
نمی زاشتن از اتاقم زیاد بیام بیرون
در کل ی کنترل غیر مستقیم و واداری به درس خوندنی در من ایجاد کردن
برای همین اگه خواستین بمونین به نظرم به پدر یا مادرتون بسپارین که این موضوع اهمال کاری تون رو کنترل و مدیریت کنن
و در مورد پشتکار چیزی که برای من امسال خیلی مشهود بود
هدف داشتنم بود و توی روزای سختی که داشتم همین چشم انداز به هدفم سرپا نگهم می داشت
و ی موضوع دیگه که باید بگم راجب پشتکار اینه که
توانایی انتظار و تلاش طولانی برای رسیدن به یه هدف(که شاید بشه بهش گفت پشتکار) در حقیقت یه استعداده که مقدارش توی آدما متفاوته و من فکر می کنم شما توی این ۴ سال کنکورتون نه تنها تقویتش نکردین بلکه پشت گوش هم انداختینش و خب به نظرم بهتره یه تجدید نظری کنین در این مورد و شاید مشکل اصلی تون همین عجله و صبور نبودنتون برای تلاش زیاد درطول سال کنکور باشه
امیدوارم تصمیمی بگیرید که صلاحتون باشه
موفق باشید

[Mohadeseh_b77]

میدونی چیه برادر رک بگم تو عاشق فیزیوتراپی نیستی چون اگر عاشقش بودی واقعا این سوال رو نمی‌پرسیدی . بگذریم ؛میتونم درکت کنم .شما میگی نخوندم یک سال دو سال سه سال ( سرزنش نمیکنم چون خودم هم همینطوری بودم) امسال واقعا میخونی؟ چه چیزی میخواد امسال عوض بشه؟ از طرفی پرستاری ۴ سال میخوای براش درس بخونی و ۴۰ سال پرستار باشی تواناییش رو داری ؟ به نطر من این دو هفته تا اعلام نتیجه ها تایم خیلی خوبی هست ببین این دو هفته رو میخونی اگر وقت و انرژی گذاشتی که خیلی خوبه و تا آخر ادامه بده برای هدف اما اگر غیر از این شد تصمیم خوب دیگری بگیر .
پ.ن: تمام این سوالات و حرف ها رو به خودم هم میزنم امیدوارم سو برداشت نشه و ناراحت نشید

[Fawzi]

سلام. محراب هستم متولد سال 78 و در آستانه 22 ساله شدن. اولین کنکورم سال 97 بود که به نتیجه ی فاجعه بار منجر شد که البته طبیعی بود چون اصلا درس خون نبودم و سال به سال به دلایل مختلف که میشه همشو تو تنبلی و نداشتن پشتکار خلاصه کرد پشت کنکور موندم تا به 1400 رسیدم و امسالم به چیزی که علاقه دارم نمیرسم.
البته آدم کم هوشی نیستم و از اون دسته آدمایی ک میخونن و یاد نمیگیرن نیستم و برعکس خیلی خوب یاد میگیرم ولی نمیخونم. مثلا برای زیست که کمی بهش علاقه داشتم توی کنکور 98 روزانه و منظم براش وقت گذاشتم و 80 درصد تونستم بزنم (سال قبلش زیر پنج درصد زده بودم و کلا هیچی نخونده بودم) سال بعدشم با مطالعه کم زیست رو هفتاد زدم و امسالم احتمالا خوب بزنم (اینو گفتم که بدونین که از نظر یادگیری مشکلی ندارم )
سال دهم دبیرستان بعد از دست کشیدن از علاقه اول و دومم یعنی ورزش و کامپیوتر (به اجبار خانواده ) تو رشته های تجربی کند و کاو کردم و فهمیدم به رشته فیزیوتراپی علاقه دارم و حتی پیش خیلی از فیزیوتراپیست های شهرمون هم رفتم و با فهم بیشتر بهش علاقه مند تر شدم .
امسال بنظرم رتبه ام به پرستاری روزانه شهرای کمی دور از شهر خودمون میارم (پارسالم میاوردم) ولی اصلا به پرستاری علاقه ندارم و واقعا از کار تو بیمارستان وکلا پرستاری بدم میاد. خانواده دارن فشار میارن که برو پرستاری بخون و البته دلایل منطقی هم میارن برای رفتنم . راستش خودمم خیلی به خودم اعتماد ندارم که اگه بمونم سال بعد رو واقعا میخونم یا میشه همون قضیه سالای قبل؟
ولی از طرفی هم میگم که اگه برم پرستاری دیگه حداقل تا سی سالگی باید این مسیر رو ادامه بدم و کاری که دوست ندارم رو باید قبول کنم و احتمالا پشیمونی اینکه مطمعن بودم که میتونستم چیزی رو که میخاستم بدست بیارم (فیزیو) ولی نیاوردم بعدا منو میکشه .
معذرت میخام که سرتون رو درد آوردم ولی ازتون خاهش میکنم که نظر منطقی و صادقانه تون رو بگین (البته که قرار نیست به حرف یکی دو نفر تصمیم بگیرم و بخام بار تصمیم گیری رو از رو خودم بردارم . پیش روانشناس میرم و با کلی آدم حرف زدم یه لحظه گفتم شاید کسی اینجا تونست یه نظر خوبی به مجموع چیزایی که باید در نظر بگیرم اضافه کنه )
اگرم برای نظر دادن اطلاعات دیگه ای بنظرتون لازم بود بگین. من چیزایی که به فکرم رسید رو نوشتم
پیشاپیش خیلی خیلی ازتون ممنونم

ازونجایی که تجربه پشت کنکور بودن رو داری توصیه میکنم امسال رو متفاوت تصمیم بگیری
حالا که امسال به اجبار و نظر خانوادت قراره انتخاب رشته کنی
اگر واقعا حاضری امسال متفاوت بخونی و با اعتماد قدم در مسیر علاقت بزاری ، بمون و هدفتو تسخیر کن
اگر "نه" بازم همون کارای قبلی ..اهمال کاری و .. بهتره که پشت کنکور نمونی و حتی اگر میتونی تغییر رشته بدی یا بری دنبال همون علایق سابقت مثل کامپیوتر و ...

بشین واقعا با خودت فکر کن ..آینده خودته ..

[mehrab_r78]

سلام
در رابطه با اینکه پشت کنکور بمونید یا نه قبلا تو این پست توضیح دادم( لینک)
حقیقتا پرستاری رشته ای نیست که بشه بدون علاقه توش دووم اورد.مخصوصا اینکه میگید از کار توی بیمارستان بدتون میاد.
پس بنظرم پرستاری رو بزارید اولویت اخر تصمیم هاتون.
ولی اینکه ایا پشت کنکور بمونید یا نه. خب با توجه به توضیحاتتون مشکل یادگیری ندارید و حتی نقاط قوت خوبی هم دارید که احتمال قبولی تون رو میبره بالا.ولی خب همه پشت کنکوری ها میدونن که سخت ترین کارشون همون ساعت مطالعه اس. شما چند سال تلاش کردید و نتونستید مستمر بخونید .خب این چند سال به اندازه ی کافی نشون داده که یا راهتون درست نیست یا اساسا زندگی کنکوری با شخصیتتون نمیخونه(که خیلیا اینطورن ولی به زور خانواده و جامعه باز پافشاری میکنن رو کنکور).
اگر حس میکنید مورد دومه خب نمونید پشت کنکور و به مسیرهای دیگه فکر کنید.
اگر حس میکنید راه تون اشتباه بوده خب بشینید فکر کنید چه راه خاصی میمونه که سال بعد ممکنه بشینید درس بخونید.اگر چیز جدید و منطقی ای پیدا کردید خب بمونید وگرنه بازم پشت کنکور موندن یک سال اتلاف وقت میشه.(اینکه امسال دیگه میشینم حتما میخونم و هدفم مهمه و... نه! واقعا یک راه و موقعیت جدید پیدا کنید)
ولی درکل با این شرایطی که گفتید پرستاری رفتن رو بدتر میدونم از پشت کنکور موندن!!
موفق باشید

سلام خیلی از پاسخ گوییت ممنونم و خاستم که بابت تاپیک های بشدت مفیدی که قبلا زدی ازت تشکر کنم
راستش منم بخاطر همین بین دوراهی موندم که نمیدونم میتونم به خودم اعتماد کنم یا نه؟ بخاطر همون پبش روانشناس میرم و با افراد خوش نیتی مثل شما مشورت میکنم
بنظرم احساس پشیمانی و حسرت کارهایی که نکردیم از پشیمانی اشتباهاتمون خیلی عذاب دهنده تره و حس میکنم اگه الان پرستاری برم بعدا احساس خوشبختی نمیکنم
تا اعلام نتایج به خودم فرصت دادم که به یه خودشناسی برسم و یه تصمیم منطقی بگیرم
بازم خیلی ازت ممنونم و امیدوارم مثل کنکور تو همه مراحل زندگیت بدرخشی

[mehrab_r78]

سلام مهراب؛ و اما بعد، من هم دقیقا همسن تو هستم و بعنوان یک برادر (برخلاف آیدیم پسر هستم) یه توصیه واست دارم
اگه واقعا شرایطی که داری رو گفته باشی، بهت پیشنهاد میکنم از قیدوبند نظرات و انتظارات پدر و مادر و خاله و عمو وعمه و....خودت رو آزاد کن و از این زندگی فلاکت بار خودتو بیرون بکش.
برو دوست پیدا کن... باهاشون بگرد....برو سر یه کاری چه میدونم گارسونی ، کارگری،......
با آدمای جدید آشنا شو... ازشون یاد بگیر....برو دنبال علاقت...برو باشگاه ثبت نام کن.... واسع خودت برنامه ریزی کن
واینو هم بدون که من یع زمانی دقیقا شرایط تو رو داشتم

سلام و ازت ممنونم که برای خوندن و جواب دادن به من وقت گذاشتی
راستش تو قید و بند حرف کسی نیستم ولی هرچقدرم اهمیت ندم بازم نمیشه حرفای ناامید کننده خانوادمو نشنیده بگیرم
بنظرمم کنکور زندگی فلاکت باری برام نبوده و من خییییلی ازش یاد گرفتم و بخاطر کنکور خیلی از نقص هامو برطرف کردم و مطعنم که این سه سالی که پشت کنکور گذروندم تلف نشده و میدونم که اگه سال بعد قبول بشم هم این چهار سال تلف نشده
فقط نمیدونم که میتونم خودمو جمع کنم وبراش همه توانم رو بزارم یا نه؟
این پیشنهادایی هم که دادی با تمام احترام با شرایطی که من دارم ممکن نیست ولی ازت ممنونم که نظرتو گفتی

[mehrab_r78]

فیزیوتراپی علاقت نیست چیزی ک خودت اجبار میکنی علاقت باشه هست
برو دنبال علاقت

سلام . خیلی ممنونم که پاسخ دادی
علاقه های من تو ایران یا اصلا به پول نمیرسه یا خیلی دیر به پول کمی میرسه یا خیلی احتمال بگیر نگیر داره و از نظر منطق فیزیو بالانسی بین علایق من و واقعیت های جامعه هست
بخاطر اون میخام برم سمتش

[mehrab_r78]

سلام.من مدتی زیادی نیست تو انجمن عضوم و عملا نه من کسیو میشناسم نه کسی منو ولی حس میکنم این حرفای از ته قلبم و چیزی که‍ واقعا تجربش کردم باهاتون درمیون بذارم امیدوارم کمکتون بکنه.
من متولد ۸۰ام اولین کنکورم ۹۸بود و با کنکور امسال میشه سومین کنکور
اینکه چرا تا الان به وضعم و نخوندم شاید فقط پنجاه درصد مقصرش خودمم و پنجاه درصد باقیش به شرایطی بود که من نتونستم باهاش کنار بیام حالا نمیخوام غر بزنم ولی خانوادم میگن تو اگه میخواستی میشد و.....
هفته پیش یه آنفولانزا گرفتم که شبه کرونا بود البته هنوزم کامل خوب نشدم حالا بگذریم
اون شبایی که‍ نمیتونستم از درد بخوابم و مرگو به چشم خودم میدیدم که اولین حسرتم ندیدن خانواده ام بود.(با اینکه خانواده خوبی ندارم)و دومیش آرزویی بود که رهاش کرده بودم
با خودم همش فکر میکردم که دختر تو این همه جنگ کردی بفرستنت تجربی از اینکه به زور میخواستن بفرستنت ریاضی فرار کردی ولی خوب الان چی داری خاله خانومای فامیلم همه فک میکنن به خاطر شوهره نرفتی دانشگاه یا خاله های خودم که همش کلشون تو زندگی منه
اینارو گفتم که بدونید من خودم درکتون میکنم چون دقیقا تو شرایط شمام
پس ببینید که اگه یه چیزی رو دوست دارید برید دنبالش
و در آخر تصمیم گیرنده خودتونید.ممنونم که حرفامو خوندید امیدوارم که‍ تونسته باشم کمکتون کنم

سلام دوست ندیده. ممنونم که تجربیاتتو به اشتراک گذاشتی و امیدوارم که به بهترین آرزوهات برسی
اطلاعی ندارم ولی توصیه میکنم برای خودت سختش نکنی و به خودت حق اشتباه کردن بدی . ولی سعی کن چیزی از اشتباهات یاد بگیری.
متاسفم که میشنوم انقد سختی کشیدی و برات آرزوی کامیابی میکنم و امیدوارم هر چیزی که مانع رسیدنت به ارزوت میشه رو کنار بزنی و به همشون برسی
بنظرم این تصمیم ها و سوالای چالش بر انگیز هستن که زندگی رو جالب میکنن و گرنه ما صرفا یه سری مولکولیم که با ارایش خاصی کنار هم قرار گرفتیم و یه روزی دوباره به مولکول هامون تجزیه میشیم
قطعا حرفات کمک کننده بود و بخاطرش ازت ممنونم

[mehrab_r78]

راستش دلیل اینکه این پروسه کنکور با وجود اینکه تواناییش رو داری انقدر طولانی شده , اینه که همیشه یه پلن b یعنی پشت کنکور موندن داشتی (حتی امسال)
اگه قراره مثل سالای قبل بگی خب پشت کنکور میمونم درس میخونم فیزیو میارم تمومه , اصلا شروع نکن
باید امسال رو کلا متفاوت شروع کنی . همه پلای پشت سرت رو خراب کنی و استارتی که میزنی دیگه اول و آخرش باشه و پیش خودت نگی 1402 هم میمونه
به خونوادت قولش رو بده اگه امسال قبول نشدی هر رشته ای که اونا گفتن میری و یا دفترچه سربازیت رو پست میکنی
برنامه بلند مدت بچین واسه 30 و بعد 30 سالگی که حتی اگه 1 سال عقب جلو بشه بهشون نرسی
تمام عواملی که باعث شدن قبول نشی رو حذف کن ( کامپیوترت رو بفروش . گوشیت رو با یه گوشی ساده عوض کن . اگه توی رابطه ای یا تمومش کن یا تا بعد کنکور به تعویقش بنداز)
واسه هدف کنکور 1400 ات ارزش قائل شو . واسه منابع هزینه کن و حتما آزمون بنویس که حتی واسه هزینه ای هم که کردی مجبور به درس خوندن بشی
و واسه امسالت یه جوری برنامه ریزی کن که دیگه نه راه پس داشته باشی نه پیش . پلن b و c نداشته باشی . وگرنه هنوز همون محراب 4 سال قبلی و مطمئن باش با سبک و سیاق 4 سال پیش جلو بری , هیچ معجزه ای رخ نمیده و با تغییر طرز تفکرت چیزی درست نمیشه

سلام سعید جان بی نهایت ازت ممنونم که وقت گذاشتی
با خوندن حرفات متوجه شدم که پلن بی که گفتی کاملا درسته و خودمم متوجه نبودم
سوالی که درگیرم کرده هم همینه که ایا من قرار تغییر کنم یا نه؟ و فک کنم کسی بجز خودم نتونه جواب درستی بهش بده
تمام حرفات درمورد امسال درست و منطقیه و اگه تصمیمم به موندن شد قطعا استفاده میکنم
بازم یه دنیا ممنونم ازت