سلام عزیزم
اول از همه بهت تبریک میگم بابت اینکه این همه سال برای آرزوت جنگیدی و تسلیم نشدی آفرین
و همچنین تبریک میگم بابت رتبه های خوبی که هرسال کسب کردی من خودم آرزوم بود این رتبه ها رو بیارم
عزیزم بهت حق میدم که چقدر شرایط بدی هست ... و چقدر روحت خسته هست ...
و خواااهش میکنم خودتو با کسی مقایسه نکن !!!!! همین روح و روانتو و داغون تر میکنه
تو خیلی با تلاش و با اراده ای این از رتبه ها و پشتکارت مشخصه ... فقط حتما توی مسیرت یک سری اشتباهات کوچیک ذاری !!!
اما ازت میخام احساسی تصمیم نگیری و صرفا بخاطر فرار از کنکور رشته ای رو نری که علاقه ای بهش نداری که هزاااار برابر الان خورد میشی
توی این مسیر فقط به خودت فکر کن؟
از زندگی چی میخای ؟
دوست داری ده سال آینده کجا باشی؟
من نمیتونم بهت بگم سال دیگه هم بمون یا نه
فقط یک چیزی بگم
خیلی از پزشک های موفق ایرانی الزاما از همون 18 سالگی پزشکی رو شروع نکردن !!!
نمونه اش دکتر ملک حسینی که بعد از دکتری دامپزشکی و چند سال کار کردن پزشکی رو شروع میکنن و پدر پیوند ایران شناخته میشن !!! و همین چند روز پیش جایزه ای از طرف انجمن پیوند دریافت کردن
از طرفی خیلی ها هم هستن که به رشته های ذیگه هم علاقه دارن و هدفشون چیز دیگه ای هست !!!
اونا هم تو 18 19 سالگی یا حتی بیشتر میرن دانشگاه و برای هدفشون (مثلا مهاجرت ) میجنگن و خوشحالن !!!
(یک همکلاسی دارم بعد از 2 بار انصراف از دانشگاه های مختلف تو 24 سالگی اومده رشته ما چون میخواد مهاجرت کنه و رشته ما شرایطش برای مهجرت نسبتا خوبه )
بشین قشگ فکر کن اهداف و ارزش هاتو تو زندگی مشخص کن
بر اساس اون اهدافتو بچین
اگر خواستی پلن بی هم داشت باش که استرس نگیری
و در آخر هر تصمیمی گرفتی چه دوباره کنکور بدی په بری دانشگاه خودتو سرزنش نکن
تو شجاعی !!!
تو کاری رو کردی که خیلیا از انجام دادنش میترسن
خیلیا سریع give up میکنن
اما تو ادامه دادی و تسلیم نشدی
باز هم بهت تبریک میگم
ببخشید اگه پر حرفی کردم
یا حرفام کمکی نکرد