سوال از درس منطق

[moon_light]

ببينين شما فرق مغالطه ي اشتراك لفظ و توسل به معناي ظاهر رو متوجه ميشين
اشتراك لفظ :
هرگاه چند معناي متعدد به كمك يك لفظ واحد بيان شود
مثال: شير(شير جنگل، شير آب، شير نوشيدني، شجاعت)
مثلا ميگيم علي شير است. شير مايع است در نتيجه علي مايع است:/
توسل به معناي ظاهر يعني به جاي دلالت تضمني و التزامي ، دلالت مطابقي به كار ببريم
خب حالا اينايي كه گفتم چي هستن
دلالت مطابقي يعني يه لفظيو بگيم منظورمون كلش باشه مثلا ساعت را فروختم يعني كل ساعت را فروختم
دلالت تضمني يعني چيزيو بگيم كه دربردارنده ي معناي اصلي باشه مثلا كتابم را پاره كردم يعني تعدادي از برگه هاي كتابم را پاره كردم
دلالت التزامي يعني چيزي رو بگيم كه لازمه ي يك شي ء هست مثلا خانه ام را دزد برد يعني وسايل خانه ام را دزد برد
مغالطه ي توسل به معناي ظاهر همونطور كه گفتم يعني به جاي دلالت تضمني و التزامي ، مطابقي به كار ببريم
مثال ميزنم: با هم بريم رستوران من حساب ميكنم دو معنا داره؛
بريم من پرداخت ميكنم ، يا فاكتورو من حساب ميكنم شما پرداخت كنين
متن كتاب
در مغالطه ي اشتراك لفظ، يك كلمه يا يك لفظ داراي چند معناي اصلي است كه اگر يكي از اين معاني با معاني ديگر اشتباه گرفته شود دچار مغالطه ي اشتراك لفظ ميشويم مانند شيرين (طعم شيرين) و شيرين(اسم شخص)
اما در مغالطه ي توسل به معناي ظاهري، لفظ داراي يك معناي اصلي و معاني فرعي ديگر است كه به دلالت التزامي يا تضمني به دست مي ايند مانند حساب كردن به معناي اصلي "محاسبه كردن" و معناي فرعي " پرداخت كردن پول" كه به دلالت التزامي به دست ميايد
يه چيزايي ميفهمم ولي كامل نه
شما برداشتتون از تفاوت اين دو تا چيه؟