سلطه کامل خانواده ها بر فرزندان، جدی ترین مشکل این روز های جوانان

[M.javaddd]

سلام..یه مشکلی هست که میدونم اکثرا باهاش مشکل داشتن و داریم و اونم اینه که بیش از حد به خانواده متکی هستیم و حتی کوچکترین تصمیمات خودمون رو بدون خانواده نمیتونیم بگیریم، عمده اون هم به خاطر تعارفی هستش که بین خودمون و خانوادمون هست و راحت نیستیم..یعنی خیلی از ما، به دلیل خانواده مون، خیلی از کارها رو میکنیم و خیلی از استرس ها رو متحمل میشیم، اول بگم که
این معنیش این نیست که به خانواده بی احترامی کنید، معنیش اینه که تا حدودی سعی کنید هر چه زودتر استقلال پیدا کنید و برای خودتون زندگی کنید؛ خانواده های ایرانی بینهایت عاشق بچه هاشون هستن و برای رسیدن فرزندان به هدف ها، واقعا تا حد توان تلاش میکنن و همیشه هم خیر بچه ها رو میخوان، من میدونم که پدر و مادر همه ما، چیزی جز خیر و صلاح ما رو نمیخوان و بینظیرن،اما گاهی این سلطه بر زندگی بچه ها، توانایی انتخاب و آزمون و خطا رو گرفته از ما...الان دیدم که پست های تغییر کارنامه کنکور توی انجمن بینهایت بازدید کننده هاشون زیاده، من خودمم تقریبا هیچ وقت رتبه واقعیم رو به فامیل نگفتم؛ اما الان که تجربه بیشتری دارم، میبینم که واقعا اون استرس و اهمیت دیگران برام چقدر اشتباه و مضخرف بوده...
یجوری همیشه رفتار شده که ما خود واقعیمون نباشیم، و اون ناشی از تعارف و قدیس سازی خانواده ها از بچه هاشونه...
در مورد تعارف داشتنمون با خانواده و فامیل و اون حس مسئولیت لعنتی که خیلی از ما داریمش؛ این اخلاق و خصلت تعارف داشتن ما ایرانیا با خودمون تا حتی کسایی که نمیشناسیمشون، بدترین ویژگی رفتاری هست که واقعا آسیب زده، میزنه و خواهد زد به خودمون و جامعه مون در همه زمینه ها....متاسفانه توی ایران، بچه ها به هیچ وجه مستقل‌ و اجتماعی بار نمیان‌ و توسط خانواده و فامیل و حرف مردم احاطه شدن..در واقع بر عکس همه دنیا که از سن ۱۸ سالگی به بعد، ابتکار عمل زندگی شخص کاملا دست خودشه، ولی توی ایران فرد حتی تا سن ۳۵-۳۰ سالگی (‌‌‌‌ در صورت مجرد بودن) بدون هماهنگی با خانوادش نمیتونه یه گوشی یا لباس یا ... بخره ( دیدم که میگما، طرف با مدرک دکترا و سن ۳۰ سال هنوز با دوستاش مسافرت نرفته یا تقریبا هیچ کاری رو بدون هماهنگی خانوادش انجام نمیده، تهوع آوره)....
در هر دو جنس دختر و پسر هم این موضوع هست، پسرا از سنین پایین میشن متعادل کننده وضعیت و امید و انتظار خانواده و به نوعی در وضعیت قربانی قرار میگیرن، دخترا هم که نگو، محدودیت ها و تعصبات مضخرف تا موقعی که ازدواج نکنن، گریبانگیرشون هست...
واقعا علاوه بر سیاست حاکم بر ایران، خود مردم ایران یکی از مهمترین عوامل محدودیت های خودساخته و عدم پیشرفت بچه هاشون هستن.....
بیاید، تلاش کنید که هر چه زودتر استقلال شخصی خودتون رو بدست بیارید و مفید باشید برای جامعه، و دوم اینکه در آینده، از ۱۸ سالگی به بعد حقیقتا بیخیال امور زندگی بچه هاتون بشید، اگه خودش توی مواردی بهتون رجوع کرد، کمکش کنید، اما بیشتر توی زندگی بچه تون کنجکاوی و تلاس نکنید...

[Ordijahannam]

کلیات حرفت درسته ولی اینم در نظر داشته باش وقتی که ماها صبحونه،نهار،شام رو سر خانواده ایم و خرج و مخارجمونم خانواده داره میده توضیح ندادن کارهامون به خانواده یجور بی احترامیه!وقتی میتونیم چیزیو توضیح ندیم که دستمون تو جیب خودمون باشه و کاملا مستقل باشیم.

[amureza]

مسلما تسلطی که الان خانواده ها به فرزندان دارن خیلی خیلی کمتر از ده یا بیست سال پیش و همینطور قبل تر هست .

[Megan_Mccarthy]

در کشور های اروپایی و امریکا وقتی که بچه ها به ۱۲ سالگی میرسن معمولا سعی میکنن با فرستادن فرزندان به کمپ های چند هفته ای و اردو ها به نوعی بند ناف دوم بچه رو ببرن که از نظر ذهنی و وابستگی به خانواده اونارو آماده یک زندگی مستقل کنند که معمولا در سن ۱۸ سالگی می‌توان گفت هر بچه با شروع کالج و دانشگاه یا حتی ورود به کار زندگیش از خانواده جدا میشه و از این سن به بعد به لحاظ قانونی و فرهنگی خانواده دخالتی در زندگی بچه هاشون نمیتونن داشته باشن این در حالی هست که در ایران خانواده حتی درسن بالا ۳۰ سالگی حتی بعد از ازدواج قضیه مادر شوهری خواهر شوهری مادر زنی خاله و عمه دایی ... گاها بنا بر مخالفت های اونا باعث پاشیدگی زندگی یه زوج متأهل شده ! از طرفی اوضاع اقتصادی کشور هم علاوه بر فرهنگ جامعه باعث شده فرزندان تا آخر عمر به خانواده وابسته باشند نبود کار سختی زندگی هم باعث میشه تا بالا ۳۵ سال سن ازدواج برسه و هنوز سر سفره پدر مادر بشینی و با کار کردن همه اعضا خانواده و کذاشتن پول ها رو هم بشه زندگی کرد !
اکثر خانواده های ایرانی مقیم خارج از کشور با این تضاد فرهنگی روبرو می‌شوند و در اون کشور ها به لحاظ قانونی این حق دخالت و کنترل فرزند بعد از ۱۸ سالگی به اونا نمیدن و اکثر خانواده های ایرانی به مشکل بر میخورند که چرا نمیتونن در انتخاب همسر درس پوشش و ... بچه های خودشون باز هم دخالت کنن
تو ایران فقر فرهنگی نه تنها به دخالت امور بچه ها در حد ازدواج و شغل ختم نمیشه حتی به انتخاب رشته بچه ها هم میرسه پدر ها و مادر ها بعضا با عقده های دوران کودکی خودشون بچه های هارو مجبور به خوندن رشته های می‌کنند که حتی اون بچه در اون رشته هیچ استعداد و علاقه ای نداره و این خودش زمینه تباهی و افسردگی بچه رو به دنبال داره

[konkoor98]

سلام..یه مشکلی هست که میدونم اکثرا باهاش مشکل داشتن و داریم و اونم اینه که بیش از حد به خانواده متکی هستیم و حتی کوچکترین تصمیمات خودمون رو بدون خانواده نمیتونیم بگیریم، عمده اون هم به خاطر تعارفی هستش که بین خودمون و خانوادمون هست و راحت نیستیم..یعنی خیلی از ما، به دلیل خانواده مون، خیلی از کارها رو میکنیم و خیلی از استرس ها رو متحمل میشیم، اول بگم که
این معنیش این نیست که به خانواده بی احترامی کنید، معنیش اینه که تا حدودی سعی کنید هر چه زودتر استقلال پیدا کنید و برای خودتون زندگی کنید؛ خانواده های ایرانی بینهایت عاشق بچه هاشون هستن و برای رسیدن فرزندان به هدف ها، واقعا تا حد توان تلاش میکنن و همیشه هم خیر بچه ها رو میخوان، من میدونم که پدر و مادر همه ما، چیزی جز خیر و صلاح ما رو نمیخوان و بینظیرن،اما گاهی این سلطه بر زندگی بچه ها، توانایی انتخاب و آزمون و خطا رو گرفته از ما...الان دیدم که پست های تغییر کارنامه کنکور توی انجمن بینهایت بازدید کننده هاشون زیاده، من خودمم تقریبا هیچ وقت رتبه واقعیم رو به فامیل نگفتم؛ اما الان که تجربه بیشتری دارم، میبینم که واقعا اون استرس و اهمیت دیگران برام چقدر اشتباه و مضخرف بوده...
یجوری همیشه رفتار شده که ما خود واقعیمون نباشیم، و اون ناشی از تعارف و قدیس سازی خانواده ها از بچه هاشونه...
در مورد تعارف داشتنمون با خانواده و فامیل و اون حس مسئولیت لعنتی که خیلی از ما داریمش؛ این اخلاق و خصلت تعارف داشتن ما ایرانیا با خودمون تا حتی کسایی که نمیشناسیمشون، بدترین ویژگی رفتاری هست که واقعا آسیب زده، میزنه و خواهد زد به خودمون و جامعه مون در همه زمینه ها....متاسفانه توی ایران، بچه ها به هیچ وجه مستقل‌ و اجتماعی بار نمیان‌ و توسط خانواده و فامیل و حرف مردم احاطه شدن..در واقع بر عکس همه دنیا که از سن ۱۸ سالگی به بعد، ابتکار عمل زندگی شخص کاملا دست خودشه، ولی توی ایران فرد حتی تا سن ۳۵-۳۰ سالگی (‌‌‌‌ در صورت مجرد بودن) بدون هماهنگی با خانوادش نمیتونه یه گوشی یا لباس یا ... بخره ( دیدم که میگما، طرف با مدرک دکترا و سن ۳۰ سال هنوز با دوستاش مسافرت نرفته یا تقریبا هیچ کاری رو بدون هماهنگی خانوادش انجام نمیده، تهوع آوره)....
در هر دو جنس دختر و پسر هم این موضوع هست، پسرا از سنین پایین میشن متعادل کننده وضعیت و امید و انتظار خانواده و به نوعی در وضعیت قربانی قرار میگیرن، دخترا هم که نگو، محدودیت ها و تعصبات مضخرف تا موقعی که ازدواج نکنن، گریبانگیرشون هست...
واقعا علاوه بر سیاست حاکم بر ایران، خود مردم ایران یکی از مهمترین عوامل محدودیت های خودساخته و عدم پیشرفت بچه هاشون هستن.....
بیاید، تلاش کنید که هر چه زودتر استقلال شخصی خودتون رو بدست بیارید و مفید باشید برای جامعه، و دوم اینکه در آینده، از ۱۸ سالگی به بعد حقیقتا بیخیال امور زندگی بچه هاتون بشید، اگه خودش توی مواردی بهتون رجوع کرد، کمکش کنید، اما بیشتر توی زندگی بچه تون کنجکاوی و تلاس نکنید...

شما اگه زندگی امروز سلطه خانواده میدونی دهه ۶۰ پس چی بگه الان بچه ها دارن خدایی میکنن

[M.javaddd]

شما اگه زندگی امروز سلطه خانواده میدونی دهه ۶۰ پس چی بگه الان بچه ها دارن خدایی میکنن

اگه منظورتون متولدین دهه شصت هست، که اونا هم امروز بشدت با این مشکلات مواجه هستن و اگه دقت کنی مثالم هم مربوط به افرادی هست که با وجود داشتن حتی ۳۰ سال سن، هنوز مستقل نیستن و اتکای شدید به خانواده دارن...اما اگه شرایط جوون های دهه شصت رو میگید، اولا من اینطور که شنیدم، خیلی استقلال بچه ها بیشتر بوده با توجه به شرایط جنگ و اینکه تب مدرک گرایی وجود نداشته و خیلی زود بچه ها وارد محیط کار و کسب درامد میشدن و حتی تشکیل خانواده میدادن و‌ نهایت کنترل خانواده ها رو اصول بوده، ولی الان بچه ها به هیچ وجه آزادی و استقلال لازم رو ندارن، نگاه به هارت و پورت و همینطور آزادی مجازی نکنید...حداقل من اینطور فکر میکنم که خانواده ها بیش از حد بچه ها رو وابسته به خودشون بار میارن که این نشأت گرفته از علاقه زیادشون هست...

[M.javaddd]

مسلما تسلطی که الان خانواده ها به فرزندان دارن خیلی خیلی کمتر از ده یا بیست سال پیش و همینطور قبل تر هست .

بنظرم الان وابستگی و اتکای بچه ها به خانواده ده ها برابر هست....میتونید از پدر یا دایی یا عموتون سوال کنید که در چه سنی شروع به کسب درامد و استقلال مالی و اجتماعی از خانواده کردن...حتما خواهند گفت که پدرشون و مادرشون از یه سنی به بعد،خیلی کاری به کارشون نداشته و وارد بازار کار و استقلال شدن، مقایسه کنید با وابستگی شدید عاطفی و سایر جنبه های فرزندان به خانواده که حتی تا سن ۳۰ سالگی، تجربه اجتماعی خیلی کمی رو‌ دارن و هنوز وابسته به خانواده هستن

[M.javaddd]

کلیات حرفت درسته ولی اینم در نظر داشته باش وقتی که ماها صبحونه،نهار،شام رو سر خانواده ایم و خرج و مخارجمونم خانواده داره میده توضیح ندادن کارهامون به خانواده یجور بی احترامیه!وقتی میتونیم چیزیو توضیح ندیم که دستمون تو جیب خودمون باشه و کاملا مستقل باشیم.

صد در صد منظور منم همینه دیگه...کل بحث من استقلال بود، که خیلی دیر این اتفاق میفته، علت اصلیش هم دلسوزی بیش از حد خانواده هاست که مانع از این اتفاق میشه....یعنی خانواده از ابتدای کار، یه فرزند ضعیف به شدت وابسته به خودش تربیت میکنه و خودشون همه جانبه سپر بلا و مشکلات فرزند میشن و بچه هم بشدت وابستگی عاطفی و اقتصادی به خانواده داره و اون هم دقیقا خودش و آیندش رو وقف خانواده میکنه....یه نگاه به اطراف بکنی هم میبینی که گاها تا سن ۳۰ سالگی و بیشتر، بچه ها هنوز استقلال سه- چهار روز مسافرت یا حتی خرید یه گوشی رو ندارن.....
واقعا ببینید دنیا چخبر هست، دوران تینیجری شگفت انگیز ترین و باحال ترین دوره زندگی بچه ها توی دنیا هست، آیا توی ایران هم اینطوره؟! چند درصد؟ با قطعیت میگم زیر ۲۰ درصد

[Shah1n]

متاسفانه مشکل فقر فرهنگیه
دوستانی که میگن مشکلات اقتصادی هم باعث شده باید بگم که ربطی نداره من الان دارم خرج خونواده مو میدم و اونا به من متکی هستن اما بازم اونا برام تصمیم میگیرن و این خودش ریشه مشکلات بزرگتره
قطعا هرجایی که اونا تصمیم گرفتن عاقبتش چیز خوبی نبوده و من اینو با اطمینان میگم
توی کشوری مثل کره جنوبی اکثر بچه ها از 18 سالگی با کار نیمه وقت خودشون زندگی خودشونو میگزرونن و حتی خیلی وقتا هم تو خونه های جدا زندگی میکنن با اینکه هنوز ازدواج نکردن
اینجا اگه بخوای کاملا مستقل هم زندگی کنی میگن خونه به مجرد اجاره نمیدیم
البته فقر فرهنگی فقط این موارد نیست و خیلی گسترده تره
یه جمله خیلی متعصبانه هست که میگن ایران با فرهنگه و متمدنه و ...
اما باید بگم متاسفانه تو جامعه ایران فقر فرهنگی بیداد میکنه و این ریشه تمامی مشکلات جامعه امروزه ست

[parsa01]

مشکل اصلی به قول دوستان همونجور که فرمودن فقر فرهنگیه ، درسته خانواده های ایرانی بچه هاشونو دوست دارن ولی انصافا خیلی جاها خانواده ها و حتی خود ما به عنوان فرزند ، برادر و خواهر خود خواه هستیم ، مثلا اینکه پدر و مادر به بچه گیر میدن که باید معدلت بالای 19 باشه و از پسر عموت کمتر نشی .. دوست داشتنه؟ یا خیلی چیزهای دیگه ، این تعصبات خیلیاش دوست داشتن نیست بلکه به نوعی باعث عدم پیشرفت میشه من به عینه دیدم که طرف دهه هفتاد براش شرایط اقامت امریکا و تحصیل در اونجا و بورسیه فراهم بوده ولی به اصرار مادرش که تو بری من تنها میشم و کشور غریب خوب نیست و فلان ، این شخص نرفت و الان به زور بیچاره ماهی 2-3 تومن درامد داره ( اگه امریکا بود الان خیلی بهتر بود خیلی ..) ، و حتی خودما خیلی مواقع از پدر مادر توقع بیجا داریم مثلا فلان چیز رو بگیر و ...و مثل سریال هیولا مهران مدیری بچه ها و همسر میان طعنه میزنن که چرا فلانی اینقد وضعش خوبه ولی تو هیچی نداری و... در هر صورت ما که بهترین کاری که میکنیم اینه که حداقل خودمون ادم خوبی باشیم و سعی کنیم حداقل چن نفر رو درست حسابی تربیت کنیم و تو اطرافیان تاثیر مثبت بذاریم

[Narvan]

این خیلی بده که الان اینجوری جا افتاده که همه باید دانشگاه برن و فقط افراد موفق کسانی هستن که دانشگاه میرن
و بر این اساس یه سری از خانواده ها فقط و فقط به درس خوندن بچه هاشون اهمیت میدن
و دراخرم چیزی که میمونه تحصیل کرده بیکاره

[Akhm]

اگه قراره از سلطه خانواده بیرون بیاید باید از نظر مالی کاملا مستقل بشید حتی خانه جدا بگیرید وگرنه حتی بعد از ازدواج و بچه دار شدن هم وابسته به خانواده هستید

[WallE06]

زیادیش حال ادمو بهم میزه خصوصا واسه یه پسر
پسرا خوب درک میکنن این حرفمو
تودوست نداری زیاد اطرافشون بپلکی ولی مجبوری (مننظورم لزومن بدی نیس ...زیادی یجاباشی ازت بدشون میاد دیگه)
بااین وضع جامعه مجبوری
کاشکی یجوری بود ازهمون اول هرکی میدونست میخاد چیکاره بشه یاچیکارکنه
یاازهمون اول میرفت سرکار ولی نظام اموزشی مزخرفمون همینه دیگه

[WallE06]

اگه قراره از سلطه خانواده بیرون بیاید باید از نظر مالی کاملا مستقل بشید حتی خانه جدا بگیرید وگرنه حتی بعد از ازدواج و بچه دار شدن هم وابسته به خانواده هستید

چرا موفقیتو تو ازدواج میبینید؟ ..کجای ازدواج موفقیته؟

[WallE06]

این خیلی بده که الان اینجوری جا افتاده که همه باید دانشگاه برن و فقط افراد موفق کسانی هستن که دانشگاه میرن
و بر این اساس یه سری از خانواده ها فقط و فقط به درس خوندن بچه هاشون اهمیت میدن
و دراخرم چیزی که میمونه تحصیل کرده بیکاره

واقعیته دوست من...چرا اغلب میخان برن پزشکی اونم دانشگا تهران
هی گفتن پزشکی پزشکی
رشته های دیگه کارنیس ...میببنن راهی نیس هجوم میارن