سلام دوست عزیز
نوشته اصلی توسط Merlin021
چند نکته بگم که انصراف از فرهنگیان پشیمانی های زیادی میتونه ایجاد کنه در این اوضاع خراب بازار کار
علاقه تا حدی کارسازه اما اگر مطمین باشه که در یک سازمانی استخدامی با 24 ساعت کار در هفته با خیال راحت میتئمی بپردازی به شاخه ای که بهش علاقمندی
من جای شما نیستم بخاطر همین دقیق نمی تونم بگم خوبه انصراف بدی یا نه اما اگر من در این شرایط قرار داشتم ترجیح میدادم با خیال راحت و امنیت شغلی به علاقه هام بپردازم
الا بذکر الله تطمئن القلوب
باید به حرف شما اضافه کنم که در راستای سیاست های کثیف و اذیت کننده آموزش و پرورش از سال آینده میشه 30 ساعت در هفته
[B]اگه منظورتون طرح معلم تمام وقته
اجباری نیست!
https://www.farsnews.com/news/139708...گیان-تا
ویرایش توسط ali.nanok : 03 اسفند 1397 در ساعت 22:40
با این حال تا شغل جایگزین نتونه پیدا کنه انصراف معقول نیست
الا بذکر الله تطمئن القلوب
عزیزان منم چنتا سوال داشتم ممنون میشم جواب بدین:1-اگه بخوام 3 سال تربیت معلم (ورودی 98 میشم) رو بخونم و بعدش همزمان با 6 سال موظفی دوباره کنکور بدم و یکی از سه رشته اصلی پزشکی رو بیارم به نظرتون میشه دو تا رو گذروند ینی یکم زیاد نمیشه مثلا تا ساعت 12 درس بدی باقیشم که نمیدونم احتمالا تا 7-8 شب بری دانشگاه ؟2-بعد با این شرایط بنظرتون آموزش ابتدایی بهتره برم یا دبیری زبان چون زبان رو دوس دارم ولی میترسم بعدا واسه موظفی تا ساعت 2 مجبور شم بمونم مثلا دبیرستان از اینور ضرر کنم...چون هدفم اصلا معلمی نیسممنون
متاسفانه راهتون اشتباهه
وقتی بری تدریس اونقدر ذهنت باهاش درگیر میشه که بعیده بتونی پزشکی بیاری
ولی خب اگه بری دبیری زبان مثل آموزش ابتدایی نیست که همه روز مدرسه باشی
ممکنه بعضی ساعات اصلا کلاس نداشته باشی تو مدرسه و اون بین تایم خالی داشته باشی
در ضمن زبان میتونه برلی قبولی پزشکیت کمک کننده باشه
دانشگاه ها معمولا ساعت 12 تا 2 چون تایم ناهاره کلاس ندارن
ولی پیشنهادم اینه که فرهنگیان نری اگه علاقه نداری چون شرایطش سخته(دانشگاه و تدریس و ...)
انصراف از دانشگاه فرهنگیان یا موندن ؟
سلام وقتتون بخیر.از این پست زمان زیادی گذشته اما برای اینکه با این مسئله روبه رو شدم گفتم ممکنه مفید باشه.من دانشجوی دبیری فیزیک ورودی 97 هستم.منم به دلایلی که گفتید و کمی هم علاقه این رشته و شغل رو انتخاب کردم.راستش اولین بار که رفتم دانشگاه جلوی ورودی جا خوردم انتظار همچین دانشگاه کوچولویی رو نداشتم.یکم که گذشت توی همون ترم اول دیدم دوست ندارم اونجا رو و میخواستم انصراف بدم.اما دست دست کردم بعدم به خاطر هزینه شرایطش رو نداشتم.من حتی چندبار پیش مشاور رفتم چون دیگه این اواخر ینی همین ترم سه حتی توی کلاس فیزیک هم نمیتونستم بشینم.اما حقیقتا دلیلیش نتونستن و سختیا درسا نبود.مسئله اینه توی دانشگاه فرهنگیان به خاطر نبود جدیت و دروس اضافی کم کاربرد و اینکه استادای خبره خیلی نیستن آدم دچار دلزدگی میشه و شاید همین مهم ترینشم همینه که خیلی تو رو به تکاپو برای درس خوندن نمیندازه این فضا و ادم جایی که حس کنه توانش داره هدر میره خسته میشه خب.اما یه چیزی که باعث میشه انگیزه بگیرم و کمکم میکنه اینه که گاهی موندن بهتر از رفتنه .ما که آدمایی هستیم که فکر میکنیم به اینکه چرا یه کاریو انجام میدیدم و برامون مهمه و فقط بی تفاوت ادامه نمیدیم حتما میتونیم معلم های خوبی بشیم و این اشکالات رو به مرور ترمیم کنیم و همون معلم هایی بشیم که همیشه دوست داشتیم تو مدرسه داشته باشیم که تک و توک بودن.منظورم این نیست خودمون و آرزوهامونو فدا کنیم نه به هیچ وجه اگر میدونیم جایی عملکرد بهتری داریم که عالیه.اما حیفه آدمایی مثه ما جا خالی بدن و جا رو بدیم به کسایی که ممکنه بدون تفکر فقط یه کاریو بکنن و این چرخه باطل تو کشورمون بازم ادامه پیدا کنه و فهمیدم معلم شدن یه کار پر زحمت و تلاشه و نیازمند خلاقیته ولی چون دانشگاه ما رو به این سمت خیلی نمیبره و خودمون رو با سایر دانشگاه ها و جو اونا مقایسه میکنیم اینو از یاد می بریم.و اینکه به نظرم گاهی ما و اول خودم اصلو یادمون میره.درسته این دانشگاه خیلی تا دانشگاه شدن راه داره ولی کاری که ما میخوایم بکنیمم اصلا کار کمی نیست.اره میدونم و ا تو ایران مدلش اونجوری که درسته نیست.اما ما باید خودمونو بالا بکشیم اگه دانشگاه ازمون کارای لازمو نمیخواد خودمون با دوستامون بریم دنبالش وچیزایی که میخوایم رو یادبگیریم واقعا مطمئنم معلمی به خاطر خلاقیت و تلاشی که نیاز داره خیلی از توانایی هامونو درگیر میکنه و کمک میکنه از این دلزدگی بیایم بیرون.و میدونم همیشه قرار نیست آسون باشه یه جاها یکم سخته یا ممکنه خیلی نباشن کسایی که همراهیمون کنن یا تنها باشیم ولی ما این روی سکه رو دیدیم که منتظر بودیم یکم لاقل به فکر باشن حالا اون روی سکه رو که خودمون همیشه تلاش کردیم رو برگردونیم.فک کنم این دانشگاه هر چه قدرم تو دل ما رو تنگ کردن سخت باشه ما سر سخت تریم.و امیدوارم که از پسش بربیایم و همون معلم هایی بشیم که اگه خودمون داشتیم الان جایی بودیم که حس میکردیم واقعا بهش تعلق داریم.میدونم هممون میدونم میتونه خیلی شیرین باشه و پر از چالش و یکی از کارای پر زحمت و قابل ستایشه دنیاس که همه از پسش برنمیان.یه عالمه حرف دارم راجب این چون تقریبا دوساله باهاش درگیرم اما مهماشو گفتم میدونم خودتون بهتر از من اینا رو میدونید و یه یاددآوری من فقط کردم.امیدوارم مفید بوده باشه براتون عزیزان و یه روز بگیم ایول بابا چه گل کاشتم من با این معلم بودنم.پر از لبخند قلبتون.
من متاسفانه جواب سوالاتونه دقیق نمیدونم .تنها چیزی که میتونم بگم اینه که موقعیتی که دارین از دست میدین آرزوی خیلی از فارغ التحصیلای مهندسیه. تو اطرافم زیاد دیدم آدمایی که از بهترین دانشگاه های کشور فارغ التحصیل شدن اما تو آستانه ی ۳۰ سالگی بیکارن و چشم دوختن به اطلاعیه های آزمون استخدامی آموزش و پرورش . حتی حاضرن یه درس غیر مرتبط به رشته شون رو تدریس کنن اما یه جایی استخدام شده باشن
پدر و مادرم هردو معلم ان و بعد تموم شدن درسشون تو دانشگاه تربیت معلم تونستن دوباره ادامه تحصیل بدن هم تو دانشگاه آزاد هم تو دولتی . چند روز در هفته میرفتن مدرسه بقیه روزا هم میرفتن دانشگاه .ضمنا اونا ازدواج کرده بودن و مسئولیت بچه داری و... به عهده شون بود
پیشنهاد میکنم همین رشته تون رو ادامه بدین و انصراف ندین اگه یه زمانی هم خواستین تو رشته ی دیگه ای بدون دردسر و با خیال راحت ادامه تحصیل بدین میتونین مرخصی بدون حقوق بگیرین .من حداقل ۵ نفر رو میشناسم با این روش تونستن کنکور تجربی شرکت کنن و پزشکی قبول بشن الان هم علاوه بر مطب و بیمارستان یکی دو روز از هفته به مدارس سرمیزنن و دانش آموزارو ویزیت میکنن .
پ.ن:البته امیدوارم تو این دو سال انصراف نداده باشین.
ویرایش توسط Nerd_Girl : 12 اردیبهشت 1399 در ساعت 12:45
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربر و 1 مهمان)
LinkBack URL
About LinkBacks
پاسخ با نقل قول