LinkBack URL
About LinkBacksبچه ها خیلی خوبه راضی باشیم به رضای خدا، رضایت خدا توی کارامون توی رسیدن به اهدافمون شرطه، ولی ما اصلا نمیتونیم این رضایت رو ببینم یا بفهمیم، گاهی اوقات نتیجش رو می بینیم ولی خودش رو که الان نیاز داریم نه، نمی تونیم بفهمیم الان خدا راضی هست ما یه لیسانس فلان بگیریم؟ خیری توش هست پزشکی قبول نشدیم؟ لیسانس بگیریم در آینده قراره موفق بشیم؟ یا نه بشینیم یه سال دیگه واسه پزشکی بخونیم؟! همه توی این سردرگمی میمونن. ولی بد نیست اینم بدونیم گاهی اوقات خدا کنار میشینه فقط نگاه می کنه ببینه ما چیکار می کنیم چه تصمیمی میگیریم، تا کجا پیش میریم، آستانه تلاش و استقامت و صبرمون چقدره. خدا خیلی وقتا نگاه نمی کنه تو داری توکل می کنی، اول نگاه می کنه ببینی چقدر تلاش کردی بعد به توکلت جواب میده، حالا تو هرچقدر میخوای توکل کن هرچقد میخوای بگو راضی ام به رضای خدا هرچقدر میخوای دعا و ثنا و نذر و نیاز و توسل کن، خودت رو داری گول میزنی، سنت رفت بالاتر رسیدی به 24 25 تازه شروع می کنی به فهمیدن اینکه چقدر میتونستی خودت رو خوشبخت کنی ولی نکردی.. اینکه میتونستی پزشکی قبول بشی ولی نشدی، اینکه میتونستی برق شریف قبول بشی ولی نشدی.. و ناچارا تن به رشته های دیگه دادی..
من 27 سالمه، کاش وقتی پشت کنکور سراسری نشستم یکی بهم اینا رو میگفت، میگفت درس بخون، اینا رو توی مغزم فرو می کرد بعدا افسوس نخورم.
وقتی به هدف کم قانع بشی چند سال بعد میفهمی چقدر اشتباه کردی، افسوس ها میخوری چرا بیشتر تلاش نکردی، بهتون قول میدم میرسین بهش.
پسرا وقتی بعد از لیسانس یا خیلی درس خون باشن بعد از فوق لیسانس برن خدمت میفهمن که چقدرررر ضرر کردن ننشستن پشت کنکور تا پزشکی یا رشته مهندسی تاپ و یا حقوق قبول بشن.
من زمان خدمتم تازه درک کردم پزشک بودن یعنی چی. الان پزشکا شاید خیلی ها زندگی معمولی دارن ولی همه چی به پول نیست، شان و آسودگی اجتماعی مهمه. اینی که واستون میخوام بگم فقط یه چشمشه؛ پزشک سرباز میومد توی پادگان با لباس شخصی روپوش روی دست کیف به دست چپ بدون اینکه بگردنش میرفت و میومد. سه روز شیفت بهداری چهار روز خونه، سربازای لیسانسه و فوق لیسانسه چی؟ روزای اول سه روز پست یک روز خونه، بسته به واحدشون باید پست دکل میدادن، سربازای فوق لیسانسه درجه دارن پاسبخش و سربازای لیسانسه و فوق دیپلمه و دیپلمه هم توی سرما و گرما صبح و ظهر و شب و نصف شب با اسلحه پر با هزار مسئولیت و استرس و ترس و اعصاب خوردی بالای دکل. خیلی ها ظهر موقع تموم شدن ساعت اداری میرفتن خونه، ولی نمیدونین به چه مشقتی! با چه سختی و بازرسی و توی صف وایسادن ها و نظم و گشتن و چک کردن نظافت پوتین و هزار مشقت دیگه باید دم دژبانی منتظر میموندن تا ظهر برن خونه و فردا صبح برگردن واسه اینا دوباره حمالی کنن، خیلی ها از بس اذیتشون می کردن نمیرفتن خونه میگفتن ما شب توی پادگان میخوابیم صرف نمی کنه صبح باید برگردیم دوباره.. ولی سرباز دکتر چی؟ ساعت اداری پاسدارا 2 تموم میشد، تا کارت میزدن و سوار سرویس میشدن 2.05 میرفتن بیرون، ولی سرباز دکتر 1.45 از مطبش میومد بیرون، سرو سینه سپر مثل خان کیف و روپوش به دست یه کارت توی دژبانی میزد و میرفت بیرون، بدون اینکه بگردنش، یا مثل بقیه سربازا دفترچه تردد و مهر و امضای مسئول قرارگاه و هزار مسخره بازی دیگه داشته باشن. فکر کن شان یه جوون سرباز دکتر اینقدر بالاست که بیست دقیقه و آسوده تر از یه سرهنگ پاسدار میتونه ساعت اداریش رو تموم کنه و بره خونه، از مابقی سربازا که لباس سربازی و هزار کوفت دیگه تنشونه و باید هزار آداب نظامی دیگه رو رعایت کنن دیگه بگذریم.. تازه همین دکتر موقع اردوی پایان دوره آموزشی میره توی کمپ دکترا و پیش بقیه 1800 تا سرباز آموزشی دیگه نیست! ولی مابقی سربازا باید 5 روز توی گرما و تشنگی توی خاک و انواع و اقسام افلاسی های مختلف اردو کنه، پیاده روی برد بلند 25 کیلومتری، خشم شب، تاکتیک، کلاس و نذارین بگم... اونوقت دکتر میشینه توی چادر زیر سایه کنار کلمن آب یخش وقتی مریض میاد واسش فقط نسخه میپیچه، تازه به تجربه کاریش هم اضافه میشه با انواع و اقسام موجودات بیمار آشنا میشه.
شاید یکم ساده به نظر بیاد، شاید یکم مسخره باشه، شاید میگی ولش کن این داره چی میگه، ولی اگه پسری وقتی رفتی خدمت میفهمی.
من خودم اینقدر باد کله بودم میگفتم مستقیم بعد از لیسانس میخونم واسه فوق لیسانس، و بعدم مستقیم پی اچ دی، بعدم مقاله میدم و عمراااااا برم سربازی! ولی بعدش چی شد؟اگه بدونید چقدر من به خودم خندیده باشم که اون موقع ها چقدر فکرای مسخره و بچگانه ای داشتم!!! زمان مدرسه من با زمان الان فرق کرده، الان بچه های دبیرستانی پخته تر و عاقل ترن، دختر و پسر راهشون رو میتونن تشخیص بدن، من حتی ازشون مشورت میگیرم. ولی حرف دلمه، ازتون خواهش می کنم به کم قانع نشین. بخوای نخوای نمی تونی سن 24 25 سالگیت رو تصور کنی، نمی تونی حتی سن الان منو تصور کنی، نمی تونی تصور کنی وقتی لیسانست رو گرفتی برات قراره چی پیش بیاد، تو همین الانش چقدر بلوغ فکری داری و اون زمان بلوغ فکریت قراره چقدر بشه، چه تصمیمی قراره بگیری، کجای زندگی قراره وایستی و هزار تا چرخ دیگه که این زندگیت میخوره، پس به لیسانس گرفتن فکر نکن، حتی به فوق لیسانس هم دیگه فکر نکن. عده کمی هستن که می تونن تا پی اچ دی رشته خوبی رو برن، منو شمایی که لیسانس میگیریم چون نتونستیم پزشکی قبول بشیم - نه اینکه بخوایم لیسانس قبول بشیم (مثل حقوق و رشته های مهندسی) - درصد ادامه دادنمون تا دکترای تخصصی کمتره.. نمیگم بده، نمیگم نمیشه، ولی مطمئن باش عده کمی هستن که وقتی ارشدشون رو گرفتن انرژی واسه دکترای تخصصی دارن، الان زمانی شده که توی ارشد رُست رو میکشن. باید باشی از نزدیک ببینی.
یه حساب سر انگشتی بکنین، دندون 6 سال پزشکی 7 سال، با طرح دندون 8 و پزشکی 9، در حین طرح دندون حقوق ماهی تا 3 و پزشکی ماهی تا 10
لیسانس یه رشته تجربی 4 سال، اکثرا همون سال ارشد قبول نمیشن و یه سال میشینن پشت کنکور و سال بعد ارشد یه رشته وزارت علوم هم نه، یه رشته خوب وزرات بهداشت.. ارشد هم روی کاغذ میگن دو ساله، دو سال و یک ترم شیرین واستون کش میدن این استادای با مرام و شما هم درجا میزنی و سه ساله میگیری، میشه 3 + 1 + 4 = 7 سال، بهت قول میدم این تازه خوبشه، اکثر رشته های بهداشت طرح دارن + 2 سال طرح = 9 سال، یه حقوقی هم میگیری، دلت خوش
واسه اینکه فوق لیسانس یه رشته خوب وزارت بهداشت رو بگیری، تازه اگر جایی استخدامت کنن که نمی کنن، تازه اگه آشنا داشته باشی قراردای بری یه جا کار کنی، ماهی 1600 بهت میدن. با لیسانسش هم معجزه بشه بهت کار بدن 1000 تا 1400 ـه. حالا تو فکر کن یه سال خوب تلاش کنی، قید همه چی رو بزنی، چشمات رو الان من باز کردم و خودت باز نگهش داری و بخونی واسه دندون و پزشکی و دارو... شان اجتماعی توی هرجا که بری، خونواده، در و همسایه، فامیل، پشت سر، جلوی رو، توی اداره، مطب، بیمارستان، درمونگاه، داروخونه، مغازه... بخدا هرجا بری از لحاظ اجتماعی آسوده هستی، کما اینکه بیشتر بخونی و تخصص بگیری - من فقط دارم مقایسه پزشکی و لیسان/فوق لیسانس غیر پزشکی رو انجام میدم - شان اجتماعی که هیچی، از لحاظ مالی هم دست کم چند برابر یه کارمند اداره میگیری. خودتون اینا رو میدونید، همه میدونن.
پس واسه تحصیلت همون زمان رو صرف می کنی اما ببین به کجا میرسی و چی به دست میاری! 9 سال تا ارشد یه رشته خوب بهداشت کجا و 9 سال پزشکی کجا!
از بین بچه هایی که لیسانس های رشته های علوم پایه رو دارن، وقتی کنکور ارشد قبول میشن، از بینشون اگه کسی وزارت بهداشت قبول بشه اکثرشون متفق به این نظرن که توی ارشد بهداشت توی رشته های علوم پایه چون بیست تحقیقاتیه خیلی ها جا میزنن، زورکی یه پایان نامه میدن و با خوشحالی مدرکشون رو میگیرن و تمام! میگن بسه دیگه هرچی درس خوندیم. کلا ارشد بهداشت خاصیتش اینه، سخته.
تمام حرف من اینه "به امید آینده ای بهتر و بعدا تلاش می کنم ادامه میدم" تسلیم رشته های لیسانس نشین، چند سال شده بمونین ولی پزشک بشین، مهندس رشته های تاپ بشین، حقوقدان خوب بشین. به کم قانع نشین. بعدا چون سنتون میره بالا توقعتون هم میره بالا و افسوس پشت افسوس که چرا اون سال وقتی سنم کم بود وقتی پر از توان و انرژی بودم درس نخوندم، یه سال بیشتر پشت کنکور نشستم و مردونه درس نخوندم رشته خوبی قبول بشم..!
همین پارسال کنکور 95 یه مرد 47 ساله پزشکی قبول شد.
یکی از پزشکان پاسدار پادگانی که سابقا خدمتم اونجا تموم شد سن 31 سالگی پزشکی کنکور داد و 38 سالگی تازه دکتر شد، کارمند پاسدار بود، با حقوق 4.5 (نزدیک به حقوق یک سردار) سن 45 سالگی با معادل درجه سرهنگ تمامی بازنشست شد.
همین منی هم که دارم اینجا واست روضه میخونم دارم توی سن 27 سالگی با پشیمونی خارج از تصور شما بعد از خدمتم میخونم واسه دندون.
یه دکتر میشناسم پیر مرده، 9 سال پشت کنکور مونده تا پزشکی قبول شده و الان یکی از بهترین بیمارستان ها رو داره.
هیچوقت واسه درس خوندن دیر نیست. فقط مشکل اینجاست خیلی ها نمیخونن، یا نمیفهمن که باید بخونن، یا صبرشون کمه زود تسلیم میشن، یا دیدشون باز نیست چقدر درس خوندن خوبه..
من سعیم این بود دیدتون رو باز کنم، سالی که من کنکور دادم کسی نبود این حرفا رو بهم بزنه.
تنبلی نکنین. به کم قانع نشین.
البته اشتباه نشه!!! اینو بخونید:
بودن کسایی که به لیسانس تن دادن یا مجبور بودن مثل حقوق یه لیسانس بگیرن و بعد ادامه بدن.
یه پسره بود 33 سالش بود، رتبه سراسری حقوقش میگفت خوب نبوده، ولی رتبه ارشد حقوقش تک رقمی و رتبه دکترای حقوقش 1 کشور! فکر کنید، حقوق، اونم دکترای تخصصی 1 کشور!! اومده بود خدمت. سرباز آموزشی بود، باید دو ماه آموزشی رو میگذروند بعد میرفت ارگان مربوطه و ادامه خدمتش رو امریه میگذروند. میگفت من تا قبل از خدمتم مشاوره میدادم، مثلا از کیش توی یه پرونده مشاوره میخواستن، وقت میگرفتن ازم، یه بلیط رفت و برگشت و اقامت یه روزه هتل میگرفتن، میرفتم کیش یه ساعت مشاوره میدادم بلیطم واسه آخر شب بود، میرفتم چرخی میزدم خریدی میکردم و شب بر میگشتم. میگفت هفته ای حداقل دوبار سفر دارم به اینور اونور، معمولا دفتر نیستم. میگفت اینقدر خوبه، همش توس سفرم، با شهرها و مردمش آشنا میشم. آدم بره سفر تازه پولم بهش بدن، عجب حالی میده!
اینقدر این پسر مودب و فرهیخته و خوشرو بود که نگو، وقتی تحصیل کرده بری خدمت این شکلی میشی.. سرهنگ مملکت جلو پاش بلند میشد چون دکتر بود، فرمانده گروهانش میرفت سر کلاس درس تاکتیک بلندش میکرد میگفت بیا تلفن کارت داره. توی خدمت به کسی این حرف رو بزنی بهت میخندن، واسه یه سرباز آموزشی که باید توی خاک بغلتوننش اینقدر احترام و عزت؟! چرا؟ چون درس خونده بود، چون همون روز اول به خطت می کنن ازت مدرک تحصیلی میخوان، وقتی دکتر باشی پست نمیدی نظافت نمی کنی، سربازا بهت احترام میذارن که هیچ حتی کله گنده هاش هم نمی تونن به یه آدم که مدرک تحصیلیش بالاست بی احترامی کنن.
اصلا این لفظ دکتری چه پزشکی چه پی اچ دی خود به خود چه انواعی از احترام که نمیاره.. حداقل از یه کارمند اداری معمولی بیشتره.
وقتی رفتی خدمت و حقارت رو تجربه کردی، بی احترامی و کوچیک شمردن رو تجربه کردی، وقتی از سرباز با مدرک پایین تر با سن پایین تر باید حرف مفتش رو بشنوی و حتی نمیتونی پفش کنی، دوماه آموزشی که هیچی، وقتی 19 ماه ادامه خدمتت رو مجبور بودی صبح 5.30 از خواب پاشی و حاضر بشی با نظم خاصی توی این لباس زشت کوفتی بری خدمت و نوکری اینا رو بکنی که یه تف هم کف دستت نمیندازن، وقتی توی سرمای زیر صفر توی بیابون حتی توی شهر مناطق خاص مجبور بودی روزی 4 تا 2 ساعت یعنی 8 ساعت اونم نصف شب وقتی همه خوابن با سه تا پتوی بدون کفاف توی دکل سوراخ پست بدی، و "وقتی" هایی که یه عالمه دارم واست بگم ولی سرت درد میگیره که بگم... میفهمی که اشتباهی کردی پشت کنکور سراسری بیشتر نموندی..! تو حتی اگه بابات هم جبهه نداشته باشه که خیلی خیلی کمه، خودت هم بسیجی نباشی که نهایتش 6 ماه فقط کسری بهت میدن، باز باید خدمت کنی و طعم اینا رو که هیچی حتی فراتر از اینا رو میچشی. پس درس بخون تا آخرش برو، که وقتی رفتی خدمت راحت خدمت کنی، حتی توی خدمت واسه تخصص بخونی، حتی توی خدمت وقتی که بقیه داره عمرشون میره تو داری تجربه به دست میاری.
یه عده هم البته هستن انگشت شمار، توی فوق لیسانسشون مقاله میدن و مدتی کسری میگیرن، اونا فرق می کنن، اونا درود دارن.
اینم بهتون بگم، من سال هایی از عمرم رو توی این انجمن ها گذروندم که می تونستم بجاش درس بخونم، به جاش هفته ای یکی دو ساعت بسه به یه تاپیک مطالعه گروهی سر بزنم یه سوالی بپرسم یا یکم حرف بزنم تفریح کنم نه اینکه مدام وقتم رو صرف این محیط کنم. خودتون رو الکی پیر نکنین، افتخار و شاخ مجازی فقط واسه خودتونه، هیچکی شما رو یادش نمیمونه، هرکی اومده روزی رفته مگه اینکه دو زار کاسب بوده. بهش میرسین، فقط نذارین دیر برسین. دیر برسین بزرگترین پشیمونی عمرتونه. شانس بیارین تازه افسردگی نیاد سراغتون.
ببخشید سرتون رو درد آوردم. نمیخواستم وقتی میتونستم یه چیزی رو بگم نگفته باشم. یکی هم به دردش بخوره واسم بسه. یا علی
دوستان هدف کلی تاپیک مقایسه رشته های کارشناسی تجربی و پزشکی هست. لطفا تشنج نکنید حالتون بد بشه. مخاطب ها اونایی هستن که پزشکی قبول نشدن ناچارا میخوان برن سمت رشته های کارشناسی علوم پایه و غیره. شاد باشید
پاسخ با نقل قول.gif "Yahoo (23)")
.gif "Yahoo (2)")
نوشته اصلی توسط fardad1
