بعد از تو هیچ عشقی آتش به خرمنش نیست
دیگر زنی ردایی از شعله بر تنش نیست
بعد از تو زن شکوهی در پیکرش ندارد
یک چرخ دلبری بر پرچین دامنش نیست
بعد ازتو شعر یعنی یکریز واژه چینی
بعد از تو عشق یعنی هم خواب آفرینی
یک اجتماع بی درد اسطوره های دردند
ای درد ناب برخیز،تا درد را ببینی....
#علیرضا_آذر❤
تمرگیده بودم به تنهایی خویش
مرا تو به اغوای بیراهه بردی
به دریاچه خمر خالص کشاندی
و در مستی چشم من غوطه خوردی
بدون سلامی خزیدی کنارم
ولم کن، کجا من؟ کجا عشق؟
سکوتم رضا نیست پس چشم بردار
میان همه لاعلاجان چرا عشق؟
گر عقل پشت حرف دل، اما نمی‌گذاشت
تردید پا به خلوت دنیا نمی‌گذاشت
از خیر هست و نیست دنیا به شوق دوست
می‌شد گذشت... وسوسه اما نمی‌گذاشت
این قدر اگر معطل پرسش نمی‌شدم
شاید قطار عشق مرا جا نمی‌گذاشت
دنیا مرا فروخت ولی کاش دست‌کم
چون بردگان مرا به تماشا نمی‌گذاشت
شاید اگر تو نیز به دریا نمی‌زدی
هرگز به این جزیره کسی پا نمی‌گذاشت
گر عقل در جدال جنون، مرد جنگ بود
ما را در این مبارزه تنها نمی‌گذاشت
ای دل بگو به عقل که دشمن هم این چنین
در خون مرا به حال خودم وا نمی‌گذاشت
مثل یک پنجره که زل زده تا ماهش را ...
عاشقی قسمت ما کرده فقط آهش را
حسرت دیدنت از دور برایم کافیست
کم نکن از دل من لذت کوتاهش را
من که خوشبختی از این عمر ندیدم ، ای کاش
شانه های تو نشانم بدهد راهش را
جرم من باش در این شب که خودش می بخشد
پیش از مدعیان ، بنده گمراهش را
مهربان است خدایی که مقدر کرده
عشق کافر بکند مومن درگاهش را
این سکوتی که قسم خورده زمینم بزند
کاش پنهان بکند ناله جانکاهش را
همه گفتند دعا وقت سحر میگیرد
آه از این شب که " ندیدیم سحرگاهش " را
سهمم از دیدن عکس تو فقط حسرت شد
مثل یک پنجره که زل زده تا ماهش را
هر که هر بامداد پیش کسیست
هر شبانگاه در سرش هوسیست
دل منه بر وفای صحبت او
کانچنان را حریف چون تو بسیست
مهربانی و دوستی ورزد
تا تو را مکنتی و دسترسیست
گوید اندر جهان تویی امروز
گر مرا مونسی و همنفسیست
باز با دیگری همین گوید
کاین جهان بی‌تو بر دلم قفسیست
همچو زنبور در به در پویان
هر کجا طعمه‌ای بود مگسیست
همه دعوی و فارغ از معنی
راست‌گویی میان تهی جرسیست
پیش آن ذم این کند که خریست
نزد این عیب آن کند که خسیست
هر کجا بینی این چنین کس را
التفاتش مکن که هیچ کسیست
#سعدی
شنیدمت که نظر می‌کنی به حال ضعیفان
تبم گرفت و دلم خوش به انتظار عیادت...
آن روزها نام مرا حتا نمی دانست
من عاشقش بودم ولی گویا نمی دانست
من مشت خود را باز کردم خط به خط خواندم
انگار او چیزی از این خط ها نمی دانست
با خود کلنجار عجیبی داشتم
آیااز عشق می دانست چیزی یا نمی دانست؟
هی خواب می دیدم که در گرداب گیسویم
اما کسی تعبیر رؤیا را نمی دانست
رمال هم از آینه چیزی نمی فهمید
از سرنوشتم نقطه ای حتا نمی دانست
من تاجر ابریشم موهای او بودم
سرگشته اش بودم ولی دیبا نمی دانست
یک شب برایش تا سحر “گلپونه ها” خواندم
تنها به لبخندی مرا دیوانه می دانست
فردای آن شب رفت فهمیدم که معنای
“من مانده ام تنهای تنها” را نمی دانست...
اِی مطرب دل زان نغمهِ خوش
این مغز مَرا پُر مشغله کن
ویرایش توسط Ruby : 16 تیر 1398 در ساعت 14:34
بی سر
خواب تو را می بینم
بی پر
به بام تو می پرم
انگور سیاهم
به بوی دهان تو
شراب می شوم
شمس لنگرودی
کودکان دیوانه ام خوانند و پیران ساحرم
من تفرجگاه ارواح پریشان خاطرم
خانه متروکم از اشباح سرگردان پر است
آسمانی ناگریز از ابرهای عابرم
چون صدف در سینه مروارید پنهان کرده ام
دردل خود مومنم ،در چشم مردم کافرم
گرچه یک لحظه ست از ظاهر به باطن رفتنم
چند صد سال است راه از با طنم تا ظاهرم
خلق می گویند:ابری تیره درپیرا هنی ست
شاید ایشان راست می گویند، شاید شاعرم
مرگ درمان من است از تلخ و شیرینش چه باک
هرچه باشد ناگریزم هرچه باشد حاضرم
دلم گرفته، ای دوست! هوای گریه با من
گر از قفس گریزم کجا روم، کجا من؟
کجا روم که راهی به گلشنی ندارم
که دیده بر گشودم به کنج تنگنا من
نه بسته ام به کس دل نه بسته دل با من کس
چو تخته پاره بر موج رها، رها، رها، من
ز من هر آن که او دور چو دل به سینه نزدیک
به من هر ان که نزدیک از او جدا جدا من
نه چشم دل به سویی نه باده در سبویی
که تر کنم گلویی به یاد آشنا من
زبودنم چه افزود؟ نبودنم چه کاهد؟
که گوید به پاسخ که زنده ام چرا من
ستاره ها نهفتم در آسمان ابری
دلم گرفته، ای دوست هوای گریه با من
سیمین بهبهانی
ریشه ام در بهار
است و برگ هایم در پاییز
نه سبز می شوم، نه زرد...
این روز ها حال درختی را دارم
که فصل ها را نفهمیده!
حال من بد نیست غم کم می خورم
کم که نه ! هر روز کم کم می خورم
آب می خواهم ، سرابم می دهند
عشق می ورزم عذابم می دهند !
خود نمی دانم کجا رفتم به خواب
از چه بیدارم نکردی ؟ آفتاب !
خنجری بر قلب بیمارم زدند !
بی گناهی بودم و دارم زدند !
دشنه ای نامرد بر پشتم نشست
از غم نامردمی پشتم شکست !
سنگ را بستند و سگ آزاد شد
یک شبه بیداد آمد داد شد !
عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام !
تیشه زد بر ریشه ی اندیشه ام !
عشق اگر این است مرتد می شوم
خوب اگر این است من بد می شوم ...
مادر، اگر دعای شبانگاهیت نبود
من در لهیب آتش غم می‌گداختم
مادر، اگر گناه نبود این به درگهت
بی‌شک تو را به جای خدا می‌شناختم
تا دیده‌ام به روی جهان باز شد، ز شوق
لبخند مهربان تو جان در تنم دمید
فریاد حاجتم چو برون آمد از گلو
دست نوازش تو به فریاد من رسید
مادر، قسم به آن همه شب‌زنده‌داریت
که اندر سرم هوای تو هست و صفای تو
آیینه‌دار مهر و عطوفت تویی، تویی
خواهم که سر نهم به خدا من به پای تو
روزی که طفل زار و نحیفی بُدم، ز مهر
چون جان خود، مرا تو نگهدار بوده‌ای
مادر، به راه زندگی من فدا شدی
دایم مرا تو مونس و غمخوار بوده‌ای
مادر قسم به تو، که تویی نور کردگار
یزدان تو را، ز نور وفا آفریده است
نازم به آن شکوه و به آن عزت و مقام
جنت به زیر پای تو خوش آرمیده است ❤
لحظه‌ای در گذر از خاطره‌ها
ناخودآگاه دلم یاد تو کرد
خنده آمد به لبم شاد شدم
گویی از قید غم آزاد شدم
هر کجا هستی دوست، دست حق همراهت…
تغییری باش که آرزو داری در جهان به وجود آوری...
منتظرم
شبیه یک آهنگِ غمگینِ قدیمی،
در آرشیو رادیو؛
زنگ بزن،
بگو که می‌خواهی مرا بشنوی...
● #آزاد_نوروزی
در حال حاضر 2 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربر و 2 مهمان)
LinkBack URL
About LinkBacks
پاسخ با نقل قول
