ماه خدا / افاضات شاعران با زبان روزه!

[mahdi nazari]

از شاطرعباس صبوحی:

روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
آری افطار رطب در رمضان مستحب است
روز ماه رمضان زلف میفشان که فقیه
بخورد روزه خود را به گمانش که شب است
زیر لب وقت نوشتن همه کس نقطه نهند
این عجب نقطه خال تو به بالای لب است
یارب این نقطه ی لب را که به بالا بنهاد
نقطه هرجا غلط افتاد مکیدن ادب است
شحنه اندر عقب است و من از آن می ترسم
که لب لعل تو آلوده به ماء العنب است
منعم از عشق کند زاهد و آگه نبود
شهرت عشق من از ملک عجم تا عرب است
عشق آنست که از روی حقیقت باشد
هرکه را عشق مجازیست حمال الحطب است
گر صبوحی به وصال رخ جانان جان داد
سودن چهره به خاک سر کویش ادب است

شاطر عباس صبوحی

[mahdi nazari]

از اشرف مازندرانی

قُرب ِ یک ماه به میخانه اقامت کردم
اتفاقا رمضان بود نمیدانستم!

اشرف مازندرانی

[mahdi nazari]

از عهدی ترشیزی

آمد رمضان، نه صاف داریم و نه دُرد
وز چهره ما گرسنگی رنگ ببُرد

در خانه ما ز خوردنی چیزی نیست
ای روزه برو، ورنه تو را خواهم خورد!

عهدی ترشیزی

[mahdi nazari]

خیل رمضان گرفت پیراهن ما
و افکند کمند روزه بر گردن ما

می خوردن ما بُد آشکارا دیروز
و امروز نهان شده‌ست نان خوردن ما!

[mahdi nazari]

از اخوان ثالث

روزه‌ها را یک به یک خوردیم و آبی نیز روش
بعد افطار آب می‌چسبد ولیکن کم بنوش

اخوان ثالث

[mahdi nazari]

ما کز پی سد جوع هرگز
در خانه خود غذا نداریم

خوب است که روزه ای بگیریم
منت به سر خدا گذاریم!

[Nurse Mohsen]

قشنگ بودن ممنون

[mobin]

جالب بود ممنون

[نیلگون_M5R]

ممنون استاد
زیبابودن

[mahdi nazari]

از قاآنی

مر مرا روزه ی یک روزه درآورد ز پای
تا دگر روزه ی سی روزه چه آرد بر سر


قاآنی

[mahdi nazari]

از امیر خسرو دهلوی

نگارا روزه ی چندَم قضا شد در ره هجرت
مپوشان روی تا جانم قضای روزه بگذارد

امیرخسرو دهلوی

[mahdi nazari]

از جامی

ز روزه خوردن ماهی مدار بیم گناه
که ما به عذر تو داریم سالها روزه

جامی

[mahdi nazari]

از هلالی جغتایی

تو را، که جان منی، ساخت ناتوان روزه
ندانم از چه سبب شد بلای جان روزه؟

زکات حُسن بنه سوی ما و روزه منه
که اين زکات بسی بهتر است از آن روزه

زبان و کام تو را روزه بی حلاوت ساخت
نداشت شرمي از آن کام و آن زبان روزه

ز بس که بر در و بام آفتاب طلعت توست
به خانه ی تو گشادن نمی توان روزه

رسيد دور گل و روزه در ميان آمد
کجاست عيد، که برخيزد از ميان روزه؟

در انتظار شب عيد و نور مجلس يار
سياه گشت به چشم همه جهان روزه

ز ماه روزه «هلالی» فغان مکن همه روز
خموش باش، که زد مُهر بر دهان روزه


هلالی جغتایی

[mahdi nazari]

از هلالی جغتایی

تو را، که جان منی، ساخت ناتوان روزه
ندانم از چه سبب شد بلای جان روزه؟

زکات حُسن بنه سوی ما و روزه منه
که اين زکات بسی بهتر است از آن روزه

زبان و کام تو را روزه بی حلاوت ساخت
نداشت شرمي از آن کام و آن زبان روزه

ز بس که بر در و بام آفتاب طلعت توست
به خانه ی تو گشادن نمی توان روزه

رسيد دور گل و روزه در ميان آمد
کجاست عيد، که برخيزد از ميان روزه؟

در انتظار شب عيد و نور مجلس يار
سياه گشت به چشم همه جهان روزه

ز ماه روزه «هلالی» فغان مکن همه روز
خموش باش، که زد مُهر بر دهان روزه


هلالی جغتایی

[mahdi nazari]

بگیر فطره ام اما مخور برادر جان
که من در این رمضان قوت غالبم غم بود...