وقتی پست های این تاپیک را میخونم
میبینم همه دنبال رشته های تاپ هستن
که ممکنه بهش برسن یا ممکنه نرسن
در هر صورت مطمئنم
الان 10 سال دیگه بیاین که پستتون را بخونین میخندین و میگین باو اخه پزشکی هم شد رشته با اون همه سختی
و خودتون هم خیلی موفقین
گاهی فکر میکنیم یه چیزی برامون خوبه ولی در حقیقت نی
اینو خودم واقعا تجربه کردم :/
سلام منخوبی؟
دیدی بالاخره اون ترم با اونهمه درس فضایی رو پاسش کردی
از اونجا زدی بیرون بالاخره رفتی همون شهری ک دوسش داشتی
میدونم دلت نمیخواد برگردی به الان ک من دارم برات مینویسم ولی یادت نره پناهت خدا بود پس اگه میزوون نیستی بازم صداش کن
یادت نره خودت خواستی این باشی ادمی ک وسط راه ول کنه لایق خوشبختی نیست چقدر اینجا تنهام چقدر هوا دلگیره میدونم بازم دلت گرفته اخه ۲۰ سالگیت یادت اومد این حال چه مزه بدی میده.gif "Yahoo (19)")
نه حرف عقل بزن با کسی نه لاف جنون
که هر کجا خبری هست ادعایی نیست...
نمیدونم ده سال دیگه، یادت می مونه یا نه!ولی اولین باری که به این فکر کردی که واسه قبول شدن تو دانشگاه تهران درس بخونی، واسه این بود که بتونی بری شهری که مطمئن بودی اون هم میره، صنعتی شریف تهران! تا حداقل بتونی چهارسال دیگه با هم تو یه شهر باشین، امیدوارم وقتی ده سال دیگه این متن رو می خونم، دو سال از فارغ التحصیلیم از دانشگاه تهران گذشته باشه، طرح و تموم کرده باشم ، و روزای خوبی رو باهاش گذرونده باشم. (قبلا از قبولی اون تو شریف بیشتر از قبولی خودم تو تهران اطمینان داشتم، ولی حالا برعکس فکر میکنم،خدا کنه ده سال دیگه که اینو می خونم بگم خداروشکر هردو باهم تو بهترین دانشگاها درس خوندیم )
امیدوارم هر دومون ده سال دیگه برخلاف این سه سالی که گذشت بهترین دوستای هم بوده باشیم
فرزندم بابات پول بنزین ماشینو نداشت بره خاستگاری ننت
نوشته اصلی توسط Dayi javad
پس تولدت چن سال دیگ عقب افتاد
پای دوست داشتنت ایستاده‌ام...
مثلِ درختِ کاج
روبروی پاییز...
ده سال دیگه میام میبینم آراز کچل شده و موهاش ریخته و دندونای مصنوعی گذاشته و همچنان پسرای اینجا مشغول دختر بازی و دختراش مشغول پسر بازی (صرفا بعضیا نه همه) هستن و یه نفر هم تاپیک گذاشته " اگر از الان شروع کنم پزشکی میشه؟ "
" God is that infinite All of which man knows himself to be a finite part "
|خداوند ، آن بی نهایتی است که هر انسانی خودش را یک بخش محدود از آن میداند|
10سال بعد که نه
من واسه آبان99 مینویسم
دقیقا سال بعداین موقع سرکلاس پزشکی نشستم و به خودم ثابت کردم که قرار نیست تمام معادلاته یکنفر درست از آب دربیاد
و به احتمال زیاد دارم با ساروتا خیابونای تهرانو متر میکنم
چقدر دلم واسش تنگ شده
تازه تو اینستاهم عکسمونو شیر میکنم با #خدایا_شکرت
دیدی سخت نبود
فقط باید صبور می بودی
و به راهت ادامه می دادی
همینجور بوده؟؟؟
پی نوشت:
جالبه این تاپیک خودش تقریبا مال ده سال پیشه!
سوفی آموندسن از مدرسه به خانه می‌رفت. تکه‌یِ اول راه را با یووانا آمده بود.
به فروشگاه بزرگ که رسیدند راه‌شان از هم جدا شد. سوفی بیرون شهر زندگی می‌کرد و راهش تا مدرسه دو برابر یووانا بود.
بعد از باغِ آن‌ها بنایِ دیگری نبود، خانه‌شان انتهای دنیا می‌نمود.
کتابِ دنیایِ سوفی
نوشته‌ی یوستین گردر
ترجمه‌ی حسن کامشاد
این روزها حال کسی خوب نبود .هیچکس خودش نبود .هر کسی که چیزی کرد و گفت ، نقابی بود روی صورتش .ولی خب امیدواریم به گذر زمان و معجزه ای که هیچوقت قرار نیست رخ بده .کاش وقتی بعد عا این رو میخونم ، آرزو نمنم به این روز ها برگردم .آمین
برای سال بعد هین موقع هااا
مقاله ات ک چاپ شد دومیش
الان هم امتحان ارشد نزدیکه
زبانت ک عالی شده میتونی راحت انگلیسی حرف بزنی
و از امه مهم تر اطرافیانت خوشحالن.gif "Yahoo (5)")
میخام که تقیر کنم کم کم و گاماس گاماس
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربر و 1 مهمان)
LinkBack URL
About LinkBacks
پاسخ با نقل قول
