شکنجه ی چین سابق + عکس

**کتی ملیح** · 23 تیر 1394, 13:33

افراد حساس تاپیک را ببندند
صرفاََ جهتِ اطلاعاتِ عمومی

لینگچی (به چینی: 千刀万剐) یا همینطور مثله کردن آهسته (به انگلیسی: Slow slicing) یک روش شکنجه و اعدام در چین بود که از حوالی سال ۹۰۰ میلادی تا زمان ممنوعیت آن در سال ۱۹۰۵ استفاده می‌شد. در این روش اعدام، قسمت‌های مختلف بدن قربانی با استفاده از یک چاقو و طی یک دوره زمانی بریده می‌شد.. لینگچی برای جرائم ویژه‌ای مانند خیانت، کشتن والدین، کشتار دسته حمعی و ... استفاده می‌شد. پادشاهان از این روش برای ترساندن مردم و گاهی اوقات برای جرائم جزئی هم استفاده می‌کردند. برخی از پاداشهان از این روش برای کشتن خانواده دشمنان خود استفاده می‌کردند.

در این روش، ابتدا شخصی که قرار بود اعدام شود را در یک مکان معمولاً عمومی به یک تنه چوبی می‌بستند. سپس گوشت بدن او در چند مرحله بریده می‌شد که جزئیات انجام این کار در قوانین چین مشخص نشده است و بنابراین می‌توان گفت این کار به روشهای مختلفی صورت می‌گرفته. بدست آوردن جزئیات این کار سخت است اما معمولاً این کار با بریدن دست‌ها، پاها، سینه‌ها، بریدن سر و یا زخمی کردن قلب با چاقو انجام می‌گرفت. همچنین در مواردی از تریاک استفاده می‌شد تا مانع غش کردن قربانی شود. اگر جرم کم اهمیت بود یا جلاد دلرحم بود، اولین برش در گلو ایجاد می‌شد تا باعث مرگ گردد و برش‌های بعدی فقط برای مثله کردن جسد بکار می‌رفت. لینگچی می‌توانست برای شکنچه و اعدام یک فرد زنده و یا همچنین به عنوان یک نوع تحقیر بعد از کشته شدن فرد استفاده شود.

لینگچی در چین، حوالی سال ۱۹۰۵ میلادی

بستن پا ((به چینی ساده‌شده: 缠足) ،(به چینی سنتی: 纏足) ) سنتی بوده‌است که حدود هزار سال بر روی زنان و دختران چینی اجرا می‌کرده‌اند، این سنت حدوداً از قرن ده میلادی (۹۵۰) تا اوایل قرن بیستم(۱۹۱۲) در چین مرسوم بوده‌است.

قربانیان این سنت در زندگی به ناتوانایی‌های همیشگی دچار می‌شده‌اند.

«بستن پاها»ی زنان یکی از رسومی بود که در چین باستان اجرا می شد. این عمل باعث تغییر شکل و کوچک شدن پاها تقریباً به اندازه پاهای یک عروسک می شد. عوارض این رسم دشواری و دردناک شدن راه رفتن و بیماری به نام اوستئوپروسیس (شکنندگی استخوان ها) بود.

رسم بستن پاها از دورۀ سلسلۀ سانگ، بین سال‌های 976-960 قبل از میلاد آغاز شد. گفته می‌شد یکی از شاهزاده ها محبوبه یی داشت که با پاهای بسته می رقصید. درحقیقت شاهزاده به‌دلیل علاقه‌ای که نسبت به پاهای کوچک داشت محبوبه‌اش را وادار می‌کرد که با پاهای بسته حرکت کند. این موضوع باعث شد که داشتن پاهای کوچک به‌عنوان یک «ارزش » در خانواده‌های سنتی به شمار آید؛ به‌این‌ترتیب، مرسوم شد که پاهای دختران جوان بسته شود تا کوچک بمانَد. اصطلاح «پاهای سوسنی» برای توصیف پاهای کوچک به کار می‌رفت و در جامعۀ چین باستان نشانگر زیبایی و سمبل اصالت و طبقۀ اجتماعی بالا به شمار می‌آمد.

فرایند بستن پاهای دختران بین سنین سه تا یازده سالگی آغاز می شد. ابتدا پای کودک با آب داغ شسته و ماساژ داده می شد، بعد تمامی انگشت ها به جز انگشت شصت شکسته شده به سمت داخل پا برگردانده و فشرده می شدند؛ سپس پا را در همین حالت با نوارهای پارچه یی محکم می بستند. این عمل موجب جلوگیری از رشد پا بیش از 10 سانتیمتر می شد. سپس انگشت های شصت را در راستای پا کشیده می شکستند. بانداژ پارچه یی از انگشتان تا قوزک پا محکم پیچیده می شد تا انگشتان را در جای خود نگه دارد.

بعد از گذشت دو یا سه سال پاهای کودک آنقدر کوچک می شدند که در کفش هایی که تنها 3 اینچ یا تقریباً 5\7 سانتی متر طول داشتند جای می گرفتند. این کفش های کوچک که «کفش های نیلوفری » نامیده می شدند از جنس ابریشم بودند و با قلابدوزی های زیبا تزیین می شدند. در نتیجه این محدود کردن و بستن ، پاها بشدت از فرم افتاده و راه رفتن با آنها بسیار دردناک می شد. در بسیاری از مواقع نیز انگشتان پا قطع می شدند زیرا بانداژ آنچنان محکم بسته شده بود که مانع از رسیدن خون به انگشتان می شد.

هدف از بستن پاها، متمایز کردن زنان طبقه بالای جامعه از زنان عادی و همینطور جلوگیری از« انحراف » زنان بود. بستن پاها کنترل زنان را آسان تر می کرد زیرا درد ناشی از آن چنان شدید بود که حتی طی کردن مسافت های کوتاه را بدون یاری دیگران ناممکن می ساخت . دربین طبقات بالای جامعه چین ، اگر دختری فاقد پاهای کوچک بود، احتمال یافتن همسری مناسب برای او بسیار ضعیف بود. رسم بستن پاها ادامه پیدا کرد تا زمانی که سلسله مانچو در سال 1911 سرنگون شد. با شکل گیری جمهوری جدید، پس از گذشت یک هزار سال این رسم غیر قانونی اعلام شد.

به نقل از ویکی پدیا