برخیز که شور محشر آمد/این قصه ز سوز جگر آمد

**Humphry Davy** · 13 آبان 1393, 23:24

امان از دل زینب...

**mahdiehgr_M5R** · 14 آبان 1393, 12:08

روز و شب دارم دعا آرزومه اي خدا ديدن شيش گوشه ي کرببلا
همه رفتن کربلا به ديار نينوا اسم من از قلم افتاده خدا
من و اين ديده ي تر من و قلب پرشرر من و يک عکس ضريح کربلا
حرم اربابم حسين صحن بين الحرمين شده فکر و ذکر و خواب هر شبم
همه سوز و ساز من اينه امتياز من که غلام و سينه چاک زينبم
ميرسه تو هيئتا به مشام جان ما بوي دلنواز ياس از علقمه
بَه! که چه غوغا ميشه محشري بر پا ميشه شب جمعه کربلا با فاطمه
چي ميشه روز جزا به سپاس گريه ها ما بشيم از همه آدما جدا
مست شاه نينوا جاي جنت خدا ما بشيم ساکن کوي کربلا

**P e y m @ n . N** · 14 آبان 1393, 12:14

**mahdiehgr_M5R** · 14 آبان 1393, 12:16

دم غروب یه روز گرم یه مادری تو قتلگاه

دست به کمر گرفته و با گریه میکنه نگاه

جسم جگر گوشه ی او رو خاک گرم کربلا

روی زمین غرق بخون افتاده زیر دست و پا

وای . جسمش پر از تیر .نیزه و شمشیر

با ضربه های بی هواشده زمینگیر

وای. پاشیده از هم . گردیده در هم

صد پاره تن شده برا مقداری درهم

شمشیر و نیزه ها تموم

شده دارن سنگ میزنن

یه عده هم وحشیونه

به بدنش چنگ میزنن

**mahdiehgr_M5R** · 14 آبان 1393, 12:19

آب را گِل نکُنید
شاید از دور علمدارِ حسین
مشکِ طفلان بر دوش
زخم و خون بر اندام
می رِسَد تا که از این آب روان
پُر کُنَد مشکِ تهی
بِبَرَد جرعه یِ آبی برساند به حرم
تا علی اصغرِ بی شیرِ رباب
نَفَسَش تازه شَوَد
و بخوابد آرامآب را گِل نکُنید
که عزیزانِ حسین
همگی خیره به راهند که ساقی آید
و به انگشتِ کَرَم
گره کورِ عطش بگشایدآب را گِل نکُنید
که در این نزدیکی
عابدی تشنه لب و بیمارست
در تب و گریه اسیر
عمه اش این دو سه شب
تا سحر بیدار استآب را گِل نکُنید
که بُوَد مهریه ی مادرشان
نه همین آب
که هر جایِ دگر رودی و نهری جاریست
مهر زهرای بتولست.
از اینست که من می گویم:
آب را گل نکنید
آب را گل نکنید
آب را گل نکنید...ياسر قرباني

**لیلا** · 14 آبان 1393, 15:06

هیاتـــــــ تمام شد، همه رفتند و تــــــو هنوز…

در گوشه ای نشسته ای و گــــــریه میکنی…

سوز اهـــــل آسمان آید بگـــــوش…

ناله صاحبـــــــ زمان آید بگـــوش…

**moon girl** · 14 آبان 1393, 16:16

دست‌هايي كه رو به خورشيد قد مي‌كشند هر لحظه بيشتر مي‌شود، اينجا گردهم‌آيي عشاق سفير خورشيد است. هر لحظه بر شمار جمعيت افزوده مي‌شود، صدا فرياد مي‌زند "مظلوم" و جماعت پاسخ مي‌دهند "حسين"، و بعد تا آنجايي كه چشم كار مي‌كند دست مي‌بيني و دست مي‌بيني و دست كه رو به خورشيد قد مي‌كشند. زنجان روز يازدهم محرم ميعادگاه عشاق سفير خورشيد، شير زن واقعه كربلاست. اينجا همه به سوگ نشسته‌اند بر رنج و غم‌هاي زينب و در خيابان يك‌سره سياه‌پوش، موج مردم در ميان موج غم، فرياد يا زينب سر مي‌دهند.
دست‌هايي که رو به خورشيد قد مي‌كشند، هنوز در پي زنده نگه داشتن واقعه كربلايند چونانكه سفير خورشيد، زينب كبري، پيام‌آور واقعه كربلا بود.
شمار جمعيت را ده‌ها هزار نفر برآورد مي‌كنند، سوز سرماي زمستان و باد هوهو كن سوزناك، آنقدر سوزاننده نيست كه غم و اندوه زينب، آتش به جان اين جماعت انداخته و آنان را به خيابان كشانده است تا سرما را از ياد ببرند.
هر سال ساعت دو بعد از ظهر، خيابان‌هاي مركز شهر محل حضور ده‌ها هزار نفر از عزاداران حسين(ع) و دوستداران دختر شير خدا، عقيله بني هاشم، زينب كبري است. مردمي كه با تمامي وجود مي‌آيند تا از شور و شعور حسيني‌شان، جهانيان انگشت به دهان بماند و شايد اين دوربين‌هاي مجهز نيز نتواند عظمت حضور را به نمايش بگذارد. عظمت حضور صدها هزار دست كه باران نيازشان را با سيل نذورات خود بر زينبيه مي بارند.

- - - - - - پست ادغام شده - - - - - -

باران معجزه بر سرزمین اعتقاد و امید می بارد معجزه مثل برهم زدن دو دست است برای پریدن عده ای از خواب، نشانی مثل تمام نشانه های خداوند، مثل بیدار شدن درختان پس از شش ماه خواب، مثل تولد یک پروانه، مثل پرواز سنجاقک، مثل تولد روزانه خورشید، می شود ثانیه به ثانیه یک زندگی را معجزه معنی کرد و گاهی می شود در یک پلک به هم زدن عظمت یک معجزه را دید بدون آنکه تغییری در کائنات ایجاد شود. اگر درست دقت کنیم می توان به این نکته رسید که حتی یک سرماخوردگی کوچک هم می تواند زندگی انسانی بزرگ را به کام مرگ بکشاند اما آنروز که به خواست خداوند بیماری سختی که هنوز درمانش از قدرت بشر خارج است بهبود می یابد، حقیقت معجزه ملموس تر از هر چیزی برابر چشمانمان عریان می شود و تنها کسانی اجازه دیدن این عریانی را می یابند که به دنبال حقیقت معجزه هستند. حال داستان ما، داستان مردی است که حتی قدرت حرکت نداشت، روایتی که می خوانید عینا از سرگذشت زندگی این فرد است. *** سالها پیش، حوالی سال 1370 مرد جوانی به نام جواد اسماعیلی در سن 30 سالگی ، از ناحیه آرنج چپ احساس درد می کند که پس از مراجعات اولیه به پزشک بهبود می یابد. چندی نمی گذرد که تحمل درد آرنج سخت می شود و پس از مراجعات مکرر به پزشکان، یک متخصص ارتوپدی در شهر کرج پس از آزمایشات و معاینات نتیجه می گیرد که یک تومور استخوانی در آرنج چپ عامل این درد است. در اردیبهشت ماه سال 72 چندی پس از انجام یک جراحی بر روی آرنج دست جواد اسماعیلی برای خارج ساختن تومور، آثار زردی در چشم ها و بدن وی پدیدار می شود. با مراجعه مجدد به پزشک، وی تشخیص می دهد که جراحی مجدد باید بر روی آرنج صورت بگیرد چون بر اثر برداشت وزنه ای دو کیلیویی استخوان آرنج به سختی از چند نقطه شکسته است اما این عمل بسیار دشوار عنوان می شود. طولی نمی کشد که این مرد جوان به پزشک مجربی در تهران معرفی می گردد. پزشک مذکور پس از معاینه بلافاصله دستور بستری جواد را در بیمارسان فیروزگر تهران می دهد. وی پس از انجام معاینات و آزمایشات مکرر، عنوان می کند که در آرنج جواد توموری سرطانی بوده که با انجام عمل جراحی این سرطان در سایر نقاط بدن وی نیز پخش شده است. پس از گذشت سه هفته از زمان بستری شدن این فرد، روزی به قصد نمازخانه بیمارستان می رود و قرآن را نیت سرانجام کار خویش می گشاید... "ای فرزندان بروید(بملک مصر) و از حال یوسف و برادرش تحقیق کرده و جویا شوید و (از رحمت بی منتهای خدا نومید می باشد که هرگز جز کافر هیچ کس از رحمت خدا نومید نیست)"* زمانی چشم مرد جوان به این آیه می افتد امید دوباره در دلش جوانه می زند. در اواخر روزهایی که جواد اسماعیلی، معلم دینی و قرآن در بیمارستان بستری بود و مصادف با اوایل ماه محرم، پزشکان تصمیم می گیرند که باید شیمی درمانی را آغاز کنند هر چند به خانواده وی عنوان می کنند، این بیمار بیش از دو ماه زنده نخواهد ماند. خانواده وی تصمیم می گیرند، ایشان را به زنجان منتقل کرده تا دست به دامان ائمه شوند. بدین ترتیب وی به زنجان باز می گردد و در عصر روز یازدهم محرم، اعضای خانواده جواد را به ضلع جنوبی امام زنده حضرت ابراهیم (مقصد حرکت دسته عزاداری زینبیه) منتقل می کنند. مرد جوان در همان حالی که طاقباز در کنار خیابان خوابیده بود می شنود که حاج غلامرضا عيني فرد مداح مسجد زينبيه زنجان سخن از فردی به میان می آورد که شب گذشته در زینبیه اعظم شفا گرفته، وی می گوید: "گویی ندایی به من گفت بهتر است به جای خوابیدن من نیز به میان دسته بروم، هر چند توان نداشتم اما با خود گفتم بر زانوانم را می روم، اگر نتوانستم بر روی پاهایم بایستم" بدین ترتیب وی که حتی توان حرکت نداشته بلند می شود و به جماعت ملحق می شود و به حاج غلامرضا عيني فرد اطلاع می دهند بیماری که توان حرکت نداشته اکنون در جمع عزاداران و سوگواران امام حسین(ع) و حضرت زینب است و خبر شفا همه جا می پیچد. چندی نمی گذرد که پزشک معالج با انجام اولین جلسه شیمی درمانی، صراحتا عنوان می کند که معجزه ای رخ داده و تمامی آثار و علائم بیماری در بدن بیمار مشاهده نمی شود. جواد اسماعیلی 46 ساله، اکنون 15 سال است که از خداوند حیاتی دوباره گرفته، او می گوید: "آنچه که پیش از مرگ انسان را می کشد نا امیدی است" این حدیثی از حضرت علی(ع) است و کارهای الهی در جهان هستی از روی اسباب و علل است. وی که اکنون پا به میانسالی گذارده معتقد است: "بیماران نباید تنها به دعا اکتفا کنند و خود نیز باید برای بهبودی تلاش کنند چراکه خداوند تمامی کارها را با اسباب و علل انجام می دهد." *سوره یوسف، آیه 87

**Humphry Davy** · 15 آبان 1393, 12:12

**Humphry Davy** · 15 آبان 1393, 12:13

**Humphry Davy** · 15 آبان 1393, 12:14

**Humphry Davy** · 15 آبان 1393, 12:23

دانلود مداحي و روضه امام سجاد از سايت باشگاه خبرنگاران

**nitah** · 21 آبان 1393, 17:53

**nitah** · 21 آبان 1393, 17:54

**nitah** · 21 آبان 1393, 17:55

موضوع: برخیز که شور محشر آمد/این قصه ز سوز جگر آمد

LinkBack

ابزارهای موضوع

جستجو موضوع

نحوه نمایش موضوع

افراد آنلاین در تاپیک

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

کلمات کلیدی این موضوع

آخرین مطالب سایت کنکور

تبلیغات متنی انجمن