منم دو ساله امروز فردا مدکنم ولی اون صبح طلایی نرسیده.امسالم منتظر میشیم ببینیم چی میشه.
دو ساله به سپری شدن بهترین لحظات عمرم پشت کنکور نگاه مبکنم و کاری نکردم اما میدونم به زودی به خاطرش دیونه میشم.خونوادم هم مثل خودم از دستم خسته شدن خداییش حق دارن.
همیشه واسه شعار دادن زرنگ بودم ولی کاش بهشون عمل هم میکردم.هرچند ی احساس عجیبی بهم میگه ی راهی هست ولی کجاست؟؟واقعا نمیدونم....