همه چیز درباره حلقه های انیشتین
همه چیز درباره حلقه های انیشتین ؛ استفاده از عدسي هاي گرانشي و "حلقه هاي اينشتين"، در حال حاضر ابزار قدرتمند كاوش در كيهان است. ستاره شناسي از برلين به نام جان جرج وُن سِلدنِر، در سال 1801 توانست انحراف نور ستارگان توسط گرانش خورشيد را محاسبه كند. (گرچه سلدنر بي كم و كاست از استدلال هاي نيوتون استفاده كرد، اما يك ضريب اساسي برابر 2 كم داشت. اينشتين نوشت: "نيمي از اين انحراف نور، توسط ميدان نيوتوني گرانش خورشيد ايجاد مي شود و نيم ديگر آن به دليل تغيير هندسي انحنا فضا توسط خورشيد، رخ مي دهد.")
اينشتين در سال 1912، حتي پيش از آن كه نسخه نهايي نسبيت عام را تكميل كند، احتمال استفاده از اين اثر به عنوان يك "عدسي" را در نظر گرفت؛ درست مانند حالتي كه عينك، نور را قبل از رسيدن به چشم شما خم مي كند. در سال 1936، يك مهندس چك به نام رودي ماندل، كتباً از اينشتين پرسيد كه آيا يك عدسي گرانشي مي تواند نور ستاره نزديكش را تقويت كند. پاسخ مثبت بود، اما آشكارسازي آن فراتر از سطح فناوري آنان بود.
مشخصاً، اينشتين دريافت كه مي توان خطاهاي ديد، مانند تصوير دوگانه از جسم واحد يا اعوجاج حلقوي نور را مشاهده كرد. به عنوان مثال، نور يك كهكشان بسيار دور حين عبور از كنار خورشيد، از هر دو سمت چپ و راست خورشيد ما مي گذرد و به چشم مي رسد. هنگامي كه به يك كهكشان دوردست مي نگريم، الگويي حلقوي مي بينيم كه خطاي ديد ناشي از نسبيت عام است. اينشتين نتيجه گرفت كه: "اميد چنداني براي مشاهده مستقيم اين پديده" وجود ندارد.
این بخشی از مقاله است ؛ مشاهده مقاله اصلی
منبع : دانشنامه ستاره شناسی سفید مشکی
نوشته : تیمور خسروی