یه قول واقعی به خودم و آیندم
آقایون و خانومهای مرتبط با کنکور سلام:) من یه فارغ التحصیلم که هیچوقت فکر نمیکردم بشم فارغ التحصیل:( یعنی با معدل 20 و ترازهای 7000 تا دوم دبیرستان:| اما خب داستانهای آدما باهم خیلی فرق داره و علی الخصوص چیزایی که اونهارو با کله میزنه زمین...تجربه ی همه جور اشتباهیو توی زندگی کنکوریم داشتم.. داستان نزول و افت من خیلی آسون بود خیلیییی آسون یعنی میتونم با صراحت بگم که لج با خودم سر قضیه های بچگانه ای که خودم و خونواده و مدیر و مشاورمون دامن زدن بهش.. پنجم که بودم توی آزمون ورودی تیزهوشان قبول شدم و کلی خوشحال که الان دیگه توی بهترین مدرسه قراره درس بخونم و یکم هم ترس ازینکه بچه های دیگه چقدر خفنن و نکنه من کم بیارم؟ (چون من تنها کسی بودم توی کل تاریخ مدرسمون که از یه مدرسه ی داغون دولتی که اصولا تنها چیزی که توش مفهومی نداشت درس بود قبول شده بودم)و شروع کردم بکوب خوندن طوری که توی دوم راهنمایی توی مسابقات ریاضی و پیشرفت تحصیلی و آزمونهای سمپاد تقریبا سری تو سرها داشتم و رتبه های کشوری کم نیاوردم.. همه چی ازونجا شروع شد که فکر کردم تنها نمیتونم زندگی کنم و باید یه دوست داشته باشم.. ازونجایی که ما اون دسته از آدمهای بدشانس هموناییم که توی این مسائل دقیقا دست میذاریم روی اشتباه ترین آدمها !!! منم اشتباهترین آدم رو انتخاب کردم! کسی که جز نفرت و مقایسه و حسرت چیزی توی وجودش نبود درواقع تقصیری نداشت مشکل از خانواده بود ولی من اونموقع کور بودم و نمیفهمیدم! سرتونو درد نیارم مثل یه دومینو زندگیم رفت جلو و اون آدم بیشتر منو برد سمت اونشکلیها و دیگه هدف و درس برام اهمیت نداشت طوریکه دوم دبیرستان بخاطر انضباط تا مرز اخراج اونم سه بار رفتم ! و آخر اون سال با دیدن کارنامه ی درخشانم و اینکه ترازام از 7000 رسیده بود4000 تصمیم گرفتم به خودم بیام.. سال بعد راهمو ازشون جدا کردم ولی تاثیرات عادت زندگی به روش اونها توی من بود! درگیر خیلی از مسائل شدم ! هر سال رو یجور خراب کردم با بهانه های بیخود که الان میفهمم چقدر بچگانه بودن! گذشت تا سال کنکور و من واقعا درس میخوندم ولی روحم واقعا خسته بود بخاطر اونهمه اشتباه و مسخره بازی.. اهمیت نمیدادم و میخوندم ولی ولی ولی.. یه درس هنوز تو زندگیم بود که نگرفته بودم اونم اعتماد به نفس بود! من اولین آزمون سال سوم ترازم شد6700 و اولین آزمون پیش رو شدم5800! و با دیدن اون نگم براتون چقدر خون گریه کردم که من دیگه تموم شدم! و خودمو باختم ! یک ماه گذشت و من به خودم گفتم که اینطور نمیشه ادامه داد و باید پاشم درس بخونم و بازم شروع کردم و باز هم همون نتایج ! دیگه کم کم داشت باورم میشد که دیگه باید قید خیلی چیزارو بزنم(ناگفته نماند تیکه های خانواده و دوستا که نیگاش کنین این همونه که قبلنا کشوری رتبه میاورد!)من فرار میکردم از خودم از خانوادم از شرایطم.. هیچوقت نمیخواستم قبول کنم که اشتباه از منه و این منم که باید درستش کنم.. من توی کتابخونه درس میخوندم چون شرایط خونه مناسب من نبود و اون روز از اردیبهشت ماه که بارون میومد و من بیرون کتابخونه نشسته بودم رو هیچوقت فراموش نمیکنم که زدم زیر گریه و تا میتونستم گریه کردم هیشکی نبود و راحت به خودم و کاری که با زندگیم کردم فکر میکردم و گریه میکردم! سه شنبه بود.. ساعت5 عصر! رفتم خونه و دیگه درس نخوندم..خودمو توی اتاق حبس کرده بودم و در رو هم قفل کرده بودم و خانوادم فکر میکردن دارم درس میخونم ولی اینطور نبود! وبگردی وفیلم دیدن شده بود کارم! نه اینکه علاقه ای داشته باشم ها نه! فقط میخواستم فرار کنم از واقعیت و شرایطم.. ناگفته نماند حتی دوماه مشاور هم گرفتم ولی دیدم نخیر مشکل از منه نه اون! ناگفته نماند اوایل سال گریه میکردم که من اصلا بدرد رشته تجربی نمیخورم و زور شما بود که اومدم! اصلا نمیدونستم کیم ؟ چیم؟ هدفم چیه؟ از همه چیز شکایت میکردم جز خودم! کلیپ انگیزشی کم ندیدم .. کم برنامه ریزی نکردم.. حتی گفتم شاید کلاس خصوصی بتونه کمکم بکنه و بعد دوجلسه دیدم نچ اینم نه:)) کتاب خیلی عوض کردم ! مدرسه رو میپیچوندم! دیگه با کسی حرف نمیزدم! دیگه نمیخندیدم! دیگه شاد نبودم ..خب خداییش خیلی سخته ازون شرایط لاکچری درسی با مخ بخوری کف اسفالت هم نه بلکه خاکی!! دیگه حس تعلق به هیشکی و هیچجا نداشتم..خودمو تو آینه نگا نمیکردم چون حالم از خودم بهم میخورد! همه ی اینا گذشت تا شب کنکور و من هیچ حسی نداشتم و این آزارم میداد .. دلم میخواست حداقل احساس پشیمونی بکنم! ولی نه! حتی پشیمون نبودم! شب خیلی دیر خوابیدم شاید ساعت یک و نیم بود! صبح پاشدم و عین بقیه آزمونهایی که میرفتم گند میزدم و جوابشم میپیچوندم و به هیشکی نمیگفتم رفتم! هیچی جدید نبود و منم ترسی نداشتم(اصولا ترس برا اونهاست که مطمئن نیستن) کنکور تموم شد... خیلی راحت.. اگه بخوام فضاسازی کنم تک تک جمله های آدمهای اونجارو میشنیدم انگار یه نیروی جدید بود:))شایدم فضولی نمیدونم ولی من هیچ حسی نداشتم.. رفتم خونه و به همه هم گفتم گند زدم و قبول هم نمیشم .. ولی من چندتا درس بزرگ از سال قبل گرفتم! اول اعتماد به نفس.. دوم جرات اینکه حتی اگه گند زدم حتی اگه افتضاحم پاش وایسم بگم کار من بود و فرار نکنم.. سوم من به کسی نیاز ندارم جز خودم نه نه خودم هم نه فقط تلاشم.. چهارم مقایسه نکنم ! جواب کنکور واقعا بهم نشون داد آدمها اونی نیستن که ما میبینیم بخدا زندگی هر کسی مشکلات خودشو داره(البته بعضیها برابرترن! اینارو ول کنین من دارم راجع به معمولیا مث خودمون حرف میزنم)...پنجم: شروع یه تاریخ نیست ! یه اتفاقه ! .. پنجم برای شروع انجام کاری انگیزه نیاز نیست یعنی باید ساخت! .. ششم باور اینکه من اینم شرایطم اینه الانم توی ایرانم هیشکی هم جز خودم کنارم نیست و باید بجنگم تا بتونم!
حالا شما حتما میگید خب به یه ورم!( و حق هم دارید!) ولی من خواستم بگم کم نیستن ازین داستانها! مواظب باشید اینطور نشید!
الان که اینارو مینویسم نزدیک یه هفته از قولم به خودم میگذره که دیگه پا پس نکشم... به قول یه عزیزی رویاهای گذشته درسته واقعیت نشدن ولی خوشحالم ازینکه داشتمشون! من امسال از تراز 5000 شروع کردم و الان 5800 شدم و وقتی این ترازو دیدم یاد پارسال افتادم ولی خندیدم ! چون اینبار من خیلی تغییر کردم! من دیگه من سابق نیستم! من بزرگ شدم! تصمیم گرفتم داستانمو بگم شاید فقط یک نفر شرایط پارسال منو داشته باشه و میخوام بهش بگم نترس! بخدا ما همه شبیه همیم! فقط تلاش کن اما عاقلانه و توی انتخابهات بیرحم باش! هر کی و هرچی که تو رو دور میکنه از هدفت بکند و بندازش دور!
پ.ن: اینارو نوشتم تا هم یکم خودم آروم بشم و ازیکنواختی دربیام هم شاید یکی بدردش خورد
پ.ن:میدونم زیاده خیلی هم زیاده فقط اگه به هرجاتون هست باشه ولی دیگه کتبیش نکنید!
پ.ن:من میرم و بعد کنکورم برمیگردم ایشالا که تمام تلاشمو بکنم و به آرزوم برسم و بتونم به خیلیا کمک کنم وقول میدم اینکارو بکنم
پ.ن: دوستتون دارم;)
