ای قوم به حج رفته کجایید کجایید؟
معشوق همین جاست بیایید بیاییدمعشوق تو همسایه و دیوار به دیوار
در بادیه سرگشته شما در چه هوایید؟گر صورت بی صورت معشوق ببینیدهم خواجه و هم خانه و هم کعبه شماییدده بار از آن راه بدان خانه برفتیدیک بار از این خانه بر این بام برآییدآن خانه لطیفست نشان هاش بگفتیداز خواجه ی آن خانه نشانی بنماییدیک دسته ی گل کو اگر آن باغ بدیدیدیک گوهر جان کو اگر از بحر خداییدبا این همه آن رنج شما گنج شما بادافسوس که بر گنج شما پرده شمایید
پریشانان پری را می پرستند
گدایان گوهری را می پرستند...
خبر از دین مداحان ندارم
خطیبان منبری را می پرستند
سواران پرچمی را می ستایند
دلیران سنگری را می پرستند
چه می دانند اینان از شهیدان
که خون و خنجری را می پرستند
خدا را عالمان و مفتیان هم
کتاب و دفتری را می پرستند
به بیت الله رفتم دیدم این قوم
به جای او دری را می پرستند
گناه از چشم و گوش بسته ماست
که این کوران کری را می پرستند
صدای اعتراضی نیست اینجا
ابوذرها زری را می پرستند
خوشا آنان که دور از این جماعت
خدای دیگری را می پرستند
بس شنیدم داستان بی کسی/بس شنیدم قصه ی دلواپسیقصه ی عشق از زبان هر کسی/گفته اند از نی حکایتها بسیحال بشنو از من این افسانه را /داستان این دل دیوانه راچشمهایش بویی از نیرنگ داشت/دل دریغا ، سینه ای از سنگ داشتبا دلم انگار قصد جنگ داشت/گویی از با من نشستن ننگ داشتعاشقم من، عاشقم من ، قصد هیچ انکار نیست!/یک با عاشق نشستن عار نیستکار او آتش زدن ،من سوختن/در دل شب چشم بر در دوختنمن خریدن ناز ،او نفروختن/باز آتش در دلم افروختنسوختن در عشق را از بر شدیم/آتشی بودیم و خاکستر شدیماز غم این عشق مردن باک نیست/خون دل هر لحظه خوردن باک نیستآه می ترسم شبی رسوا شوم/بدتر از رسواییم ، تنها شوموای از این صید و آه از آن کمند/پیش رویم خنده پشتم پوزخندبر چنین نامهربانی دل مبند/دوستان گفتند و دل نشنید پندخانه ای ویران تر از ویرانه ام /من حقیقت نیستم افسانه امگر چه سوزد پر،ولی پروانه ام/فاش میگویم که من دیوانه امتا به کی آخر چنین دیوانگی؟/پیله گی بهتر از این پروانگی!!گفتمش آرام جانی ؟ گفت نه!گفتمش شیرین زبانی ؟ گفت نه!گفتمش نامهربانی ؟ گفت نه!میشود یک شب بمانی ؟ گفت نه!دل شبی دور از خیالش سر نکرد/گفتمش افسوس او باور نکردخود نمیدانم خدایا چیستم ؟/یک نفر با من بگوید کیستم ؟بس کشیدم آه از دل بردنش/آه اگر آهم بگیرد دامنش!با تمام بی کسی ها ساختم /وای بر من ساده بودم ، باختمدل سپردن دست او دیوانگیست /آه غیر از من کسی دیوانه نیستگریه کردن تا سحر کار من است/شاهد من چشم بیمار من استفکر میکردم که او یار من است/نه! فقط در فکر آزار من استنیتش از عشق تنها خواهش استدوستت دارم دروغی فاحش استیک شب آمد زیرو رویم کرد و رفت/بغض تلخی در گلویم کرد و رفتمذهب او هر چه بادا باد بود /خوش بحالش که این قدر آزاد بودبی نیاز از مستی می ،شاد بود/چشمهایش مست مادر زاد بود!یک شبه از عمر سیرم کرد و رفت/من جوان بودم پیرم کرد و رفت(حمیدرضا رجایی)@yaghma
ویرایش توسط Lawyer : 10 اردیبهشت 1395 در ساعت 17:00
نوشته اصلی توسط Lawyer
بس شنیدم داستان بی کسی/بس شنیدم قصه ی دلواپسیقصه ی عشق از زبان هر کسی/گفته اند از نی حکایتها بسیحال بشنو از من این افسانه را /داستان این دل دیوانه راچشمهایش بویی از نیرنگ داشت/دل دریغا ، سینه ای از سنگ داشتبا دلم انگار قصد جنگ داشت/گویی از با من نشستن ننگ داشتعاشقم من، عاشقم من ، قصد هیچ انکار نیست!/یک با عاشق نشستن عار نیستکار او آتش زدن ،من سوختن/در دل شب چشم بر در دوختنمن خریدن ناز ،او نفروختن/باز آتش در دلم افروختنسوختن در عشق را از بر شدیم/آتشی بودیم و خاکستر شدیماز غم این عشق مردن باک نیست/خون دل هر لحظه خوردن باک نیستآه می ترسم شبی رسوا شوم/بدتر از رسواییم ، تنها شوموای از این صید و آه از آن کمند/پیش رویم خنده پشتم پوزخندبر چنین نامهربانی دل مبند/دوستان گفتند و دل نشنید پندخانه ای ویران تر از ویرانه ام /من حقیقت نیستم افسانه امگر چه سوزد پر،ولی پروانه ام/فاش میگویم که من دیوانه امتا به کی آخر چنین دیوانگی؟/پیله گی بهتر از این پروانگی!!گفتمش آرام جانی ؟ گفت نه!/گفتمش شیرین زبانی ؟ گفت نه!گفتمش نامهربانی ؟ گفت نه!/میشود یک شب بمانی ؟ گفت نه!دل شبی دور از خیالش سر نکرد/گفتمش افسوس او باور نکردخود نمیدانم خدایا چیستم ؟/یک نفر با من بگوید کیستم ؟بس کشیدم آه از دل بردنش/آه اگر آهم بگیرد دامنش!با تمام بی کسی ها ساختم /وای بر من ساده بودم ، باختمدل سپردن دست او دیوانگیست /آه غیر از من کسی دیوانه نیستگریه کردن تا سحر کار من است/شاهد من چشم بیمار من استفکر میکردم که او یار من است/نه! فقط در فکر آزار من استنیتش از عشق تنها خواهش است/دوستت دارم دروغی فاحش استیک شب آمد زیرو رویم کرد و رفت/بغض تلخی در گلویم کرد و رفتمذهب او هر چه بادا باد بود /خوش بحالش که این قدر آزاد بودبی نیاز از مستی می ،شاد بود/چشمهایش مست مادر زاد بود!یک شبه از عمر سیرم کرد و رفت/من جوان بودم پیرم کرد و رفت@yaghma
چقدرررر قشنگگگگ
از کی بود این شعر ؟
یا دل نوشتست؟
بلی بس...-__-چقدرررر قشنگگگگ
از کی بود این شعر ؟
یا دل نوشتست؟
نه
حمیدرضا رجایی
شهر تبریز است و جان قربان جانان میکند
.سرمه چشم از غبار کفش میهمان میکند
شهرتبریز است کوی دلبران
ساربانا بار بگشا زاشتران
نقاش ازل طرح عشق از تاب مژگان تو بزد........................................نا قه ی تشنه ی ما را جز اب حیاتت نسزد
مردیم تا مسیحا دم تو زنده کند ما را ...............................................د ریست بند دیر طربناک توییم جانا
lucifer
و در گوش ان کس که در تسخیر شیطان است اما این را زمزمه می کنم همان به که شیطانت را بزرگی کنی که در این نیز تو را راهی است به بزرگی
یکی دیوانه ای آتش برافروخت
در آن هنگامه جان خویش سوخت
همه خاکسترش را باد می برد
وجودش را جهان از یاد می برد
تو همچون آتش ای عشق جانسوز
من آن دیوانه مرد آتش افروز
من آن دیوانه ی آتش پرستم
در این آتش خوشم تا زنده هستم
بزن آتش به عود استخوانم
که بوی عشق برخیزد ز جانم
خوشم با این چنین دیوانگی ها
که می خندم به آن فرزانگی ها
به غیر از مردن و از یاد رفتن
غباری گشتن و بر باد رفتن
در این عالم سرانجامی نداریم
چه فرجامی ، که فرجامی نداریم
لهیبی همچو آهِ تیره روزان
بساز ای عشق و جانم را بسوزان
بیا آتش بزن ، خاکسترم کن
مسم ، در بوته ی هستی زرم کن
فریدون مشیری
خوب رویان جهان رحم ندارد دلشان
باید از جان گذرد هر که شود عاشقشان
روز اول که سرشتند گل پیکرشان
سنگی اندر گلشان بود،همان شددلشان
گر می نخوری ، طعنه مزن مستان را
بنیاد مکن تو حیله و دستان را
تو غره بدان مشو که می می نخوری
صد لقمه خوری که می غلام است آن را
خیام
نی محزون
امشب ای ماه به درد دل من تسکینی
آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی
کاهش جان تو من دارم و من می دانم
که تو از دوری خورشید چها می بینی
تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من
سر راحت ننهادی به سر بالینی
هر شب از حسرت ماهی من و یک دامن اشک
تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی
همه در چشمه مهتاب غم از دل شویند
امشب ای مه تو هم از طالع من غمگینی
من مگر طالع خود در تو توانم دیدن
که توام آینه بخت غبار آگینی
باغبان خار ندامت به جگر می شکند
برو ای گل که سزاوار همان گلچینی
نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید
که کند شکوه ز هجران لب شیرینی
تو چنین خانه کن و دلشکن ای باد خزان
گر خود انصاف کنی مستحق نفرینی
کی بر این کلبه طوفان زده سر خواهی زد
ای پرستو که پیام آور فروردینی
شهریارا گر آئین محبت باشد
جاودان زی که به دنیای بهشت آئینی
شهریار !
در حال حاضر 8 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربر و 8 مهمان)
LinkBack URL
About LinkBacks
پاسخ با نقل قول.gif)
.gif "Yahoo (76)")
.gif "Yahoo (65)")
.gif "Yahoo (8)")
.gif "Y (570)")
♥♥♥
.gif "Yahoo (50)")
