كسى ميتونه حسن تعليل اين ابيات رو توضيح بده؟

[BHDF]

كدام گزينه حسن تعليل ندارد؟
١-تقرير اديبانه ى برهان معاد است/فصلى كه نسيم از پى اسفند گشوده است
٢-آن چه زر مى شود از پرتو آن قلب سياه/كيميايى است كه در صحبت درويشان است
٣-تفسير لطيفى است ز پاكى دل كوه/آن چشمه كه از چشم دماوند گشوده است
٤-بر سجده احساس بنفشه است نشانى/سجاده سبزى كه به الوند گشوده است
.
.
جواب گزينه دو هست ولى من متوجه حسن تعليل سه گزينه ديگه نميشم.
متشكر ميشم كسى ميتونه توضيح بده.

[yasin10]

سلام
گزینه 1 مربوط به آمدن بهار بعد از اسفند است که چون گیاهان در این فصل زنده می شوند اشاره به معاد که همان زنده شدن است
گزینه 3 در این گزینه جاری شدن چشمه از کوه را نشانه پاکی کوه دانسته است که مانند انسان پاک اشک از چشمش روان است

[Saturn8]

سلام دوست عزیزدرحسن تعلیل واسلوب معادله بایدهرمصرع مفهوم جداگانه وخاصی داشته باشدومصرع دوم به حالتی نباشدکه انگارادامه ی مصرع اول است الان این موضوع درگزینه ی2رعایت نشده این جزوه ی خودمم میذارم شایدبه دردتون خورد.

[Ferrari]

كدام گزينه حسن تعليل ندارد؟
١-تقرير اديبانه ى برهان معاد است/فصلى كه نسيم از پى اسفند گشوده است
٢-آن چه زر مى شود از پرتو آن قلب سياه/كيميايى است كه در صحبت درويشان است
٣-تفسير لطيفى است ز پاكى دل كوه/آن چشمه كه از چشم دماوند گشوده است
٤-بر سجده احساس بنفشه است نشانى/سجاده سبزى كه به الوند گشوده است
.
.
جواب گزينه دو هست ولى من متوجه حسن تعليل سه گزينه ديگه نميشم.
متشكر ميشم كسى ميتونه توضيح بده.

بیت اول و سوم رو جناب یاسین به خوبی توضیح دادند.
در مورد بیت چهارم... اگر به گل بنفشه دقت کرده باشید، یه مقداری در قسمت انتهایی ساقه اش خمیدگی داره و این رو شاعر یه حالت سجده برای این گل در نظر گرفته (کلاً در ادبیات پارسی این گل نماد انسان های عابد هست). حالا اگر معنی کنید بیت رو به این صورت میشه: به دلیل اینکه گل بنفشه خمیده شده و داره خالصانه سجده می کنه، دامنه های الوند مثل سجاده های نماز (که اکثریتشون به رنگ سبز هستن) سرسبز و گسترده شده اند. یعنی داره علت سرسبز بودن دامنه های الوند رو به یه چیز دیگه ای ربط میده.
بیت دوم هم معنیش مشخصه.

[BHDF]

سلام
گزینه 1 مربوط به آمدن بهار بعد از اسفند است که چون گیاهان در این فصل زنده می شوند اشاره به معاد که همان زنده شدن است
گزینه 3 در این گزینه جاری شدن چشمه از کوه را نشانه پاکی کوه دانسته است که مانند انسان پاک اشک از چشمش روان است

بسيار فراوان از توضيح خوبتون ممنونم.
فقط ببخشيد ببينيد درست متوجه شدم گزينه اول دليل غير واقعى معاد رو آمدن بهار ميدونه؛ و گزينه سوم دليل غيرواقعى پاك بودن كوه رو چشمه اى كه ازش جارى شده ميدونه.درسته يا من اشتباه متوجه شدم؟

[BHDF]

سلام دوست عزیزدرحسن تعلیل واسلوب معادله بایدهرمصرع مفهوم جداگانه وخاصی داشته باشدومصرع دوم به حالتی نباشدکه انگارادامه ی مصرع اول است الان این موضوع درگزینه ی2رعایت نشده این جزوه ی خودمم میذارم شایدبه دردتون خورد.

خيلى ممنونم از توضيحتون و اينكه كه جزوه تون رو گذاشتيد.
حتما استفاده ميكنم.

[BHDF]

بیت اول و سوم رو جناب یاسین به خوبی توضیح دادند.
در مورد بیت چهارم... اگر به گل بنفشه دقت کرده باشید، یه مقداری در قسمت انتهایی ساقه اش خمیدگی داره و این رو شاعر یه حالت سجده برای این گل در نظر گرفته (کلاً در ادبیات پارسی این گل نماد انسان های عابد هست). حالا اگر معنی کنید بیت رو به این صورت میشه: به دلیل اینکه گل بنفشه خمیده شده و داره خالصانه سجده می کنه، دامنه های الوند مثل سجاده های نماز (که اکثریتشون به رنگ سبز هستن) سرسبز و گسترده شده اند. یعنی داره علت سرسبز بودن دامنه های الوند رو به یه چیز دیگه ای ربط میده.
بیت دوم هم معنیش مشخصه.

بسيار زياد متشكرم از توضيح كامل و مفيدتون.
يعنى بيت اول دليل غير واقعى معاد رو آمدن بهار ميدونه و بيت سوم دليل غيرواقعى پاك بودن كوه رو چشمه اى كه از اون جارى ميشه؟
درست متوجه شدم؟

[Ferrari]

بسيار زياد متشكرم از توضيح كامل و مفيدتون.
يعنى بيت اول دليل غير واقعى معاد رو آمدن بهار ميدونه و بيت سوم دليل غيرواقعى پاك بودن كوه رو چشمه اى كه از اون جارى ميشه؟
درست متوجه شدم؟

بیت اول رو درست متوجه شدید.
اما بیت سوم داره میگه علت ایجاد چشمه، پاکی دل کوه هست. مسئله اینه که توی ادب عرفانی جاری شدن اشک، نشانه ی پاکی دل و صداقت انسان هست. به عبارتی... کسی که گریه میکنه، انگار دلش رو آبیاری کرده و این آب از چشماش خارج میشه. الآن توی این بیت شاعر داره همین مسئله رو به جای انسان، برای کوه بیان میکنه و برای جاری شدن چشمه از دل اون کوه، یه علت غیر واقعی میاره.

[BHDF]

بیت اول رو درست متوجه شدید.
اما بیت سوم داره میگه علت ایجاد چشمه، پاکی دل کوه هست. مسئله اینه که توی ادب عرفانی جاری شدن اشک، نشانه ی پاکی دل و صداقت انسان هست. به عبارتی... کسی که گریه میکنه، انگار دلش رو آبیاری کرده و این آب از چشماش خارج میشه. الآن توی این بیت شاعر داره همین مسئله رو به جای انسان، برای کوه بیان میکنه و برای جاری شدن چشمه از دل اون کوه، یه علت غیر واقعی میاره.

بسيار فراوان ممنونم از وقتى كه گذاشتيد و توضيح داديد.
متوجه شدم.دستتون درد نكنه.