تاریخچه برنامه های توسعه
برنامه اول عمرانی (1334 – 1327 )
•ایجاد چارچوب اجرایی تفکر عمران منطقه ای در سال 1332 توسط سازمان برنامه و بودجه با تأسیس سازمان توسعه و دشت مغان
•دو اصل پایه در تهیه برنامه اول: بالا بردن واحد سطح زندگی – تعدیل در توزیع ثروت
برنامه دوم عمرانی (1341 – 1334)
•وظایف سازمان برنامه مشخص می شود.
•بخش خصوصی تا حدی فعال شد و به برنامه ریزی بخشی و منطقه ای توجه شد.
•در منطقه خوزستان: احداث سد دز، شبکه توزیع برق، کشت نیشکر، ایجاد کارخانه قند
برنامه سوم عمرانی (1346 – 1341)
•هویت سازمان برنامه و وظایفش مشخص تر می شود.
•سرمایه گذاری خصوصی افزایش قابل توجهی داشت و سطح برنامه ریزی روی برنامه ریزی بخش حرکت می کند
•بخش کشاورزی مهمترین بخش در این برنامه
•انجام اصلاحات ارضی که باعث شد اغلب فعالیت های صنعتی در تهران و اطراف آن متمرکز شد.
•منطقه ای کردن برنامه بخش های اقتصادی با هدف نهایی ایجاد قطب های مختلف صنعتی و کشاورزی
•انجام طرح های جامع عمرانی و برنامه ریزی منطقه ای در مناطقی از کشور: دشت قزوین، جیرفت، کهگیلویه و بویراحمد، ماهدشت، پل ذهاب
•برای نخستین بار ضرورت تهیه طرح های جامع شهری با هدف تنظیم و پیش بینی توسعه زیربنایی شهر در قالبی منطقی در این برنامه و شروع واقعی تهیه و اجرای طرح از برنامه چهارم
•تا این برنامه، برنامه ریزی منطقه ای جایگاه قانونی خاصی در ایران نداشت. در ماده 17 قانون برنامه: هدف بیشتر تأکید بر جنبه های تمرکز زدایی برنامه ریزی منطقه ای
•قبل از این برنامه، تفکر برنامه ریزی منطقه ای بر تمرکز سرمایه گذاری در مناطق عقب افتاده
•در این برنامه زمینه صنعتی شدن فراهم شد و در برنامه چهارم به صورت مشخصی به اجرا در آمد.
برنامه چهارم عمرانی (1351 – 1346)
•دو سیستم برنامه ریزی از بالا به پایین و از پایین به بالا، به طور همزان جریان یافته و به طور مداوم این دو جریان بر هم منطبق می شوند.
•مفاهیم عمران منطقه ای به شرط زیر مورد توجه قرار گرفت:
1- شناسایی منابع و امکانات توسعه مناطق مستعد و تعیین قطب های توسعه در ه منطقه، تمرکز سرمایه گذاری در آنها، به منظور تسهیل و تحصیل حداکثر بازده و تسریع آهنگ رشد اقتصادی کشور
2- اجرای طرح های مجتمع عمرانی در استان ها و فرمانداری های کل
3- مطالعه در جهت منطقه بندی کشور برای برنامه ریزی منطقه ای و توسعه شهری که توسط گروهی به رهبری بتل از طرف بانک جهانی انجام گرفته و کشور را به 11 منطقه برنامه ریزی تقسیم نمود.
•فاصله شهر و روستا و مناطق پیشرفته و عقب افتاده بیشتر شد. افزایش مهاجرت روستاییان به شهر، برگزیدن استراتژی جایگزین واردات در تقسیم کار
•طرح های جامع توسعه اقتصادی، اجتماعی برای مناطق هرمزگان، باختران و خراسان تهیه شد.
•برای اولین بار فصل مستقلی به نام عمران ناحیه ای پیش بینی شد
•برای اولین بار مفهوم منطقه ای کردن برنامه های بخش ها به فرآیند طرح ریزی منطقه ای وارد شد.
•بحث خودیاری و مشارکت مردمی در برنامه چهارم شروع شد و در برنامه پنجم نمود عینی پیدا کرد.
•برنامه ریزی منطقه ای از برنامه اول تا چهارم: به تدریج از سیاست یک بعدی سرمایه گذاری در مناطق عقب افتاده به سیاست چند بعدی تمرکز زدایی، منطقه ای کردن بخش ها، سرمایه گذاری در مناطق عقب افتاده، ایجاد نهادهای برنامه ریزی در مناطق، مطالعه جامع منطقه ای، مشارکت مقامات محلی تحول یافت.
برنامه پنجم عمرانی (1356 – 1351)
•جامع ترین برنامه پیش از انقلاب
•به برنامه ریزی بخشی توجه زیادی شد
•سیاست ها و خط مشی های دولت برای تعادل میان بخش های مختلف: سیاست مالیاتی، سیاست بودجه ای، سیاست پولی و بانکی
•استانداران مسئول اجرای برنامه و روسای دفاتر برنامه و بودجه مسئول برنامه ریزی استان
•یکی از شیوه های برنامه ریزی منطقه ای یعنی برنامه جامع عمران ناحیه ای مورد توجه قرار گرفت.
•اهداف عمران ناحیه ای و منطقه ای:
1- جلوگیری از افزایش نابرابری های منطقه ای موجود
2- تأکید بر تأمین خدمات اجتماعی و رفاهی و ایجاد اشتغال
3- ایجاد هماهنگی در سرمایه گذاری و فعالیت های عمرانی مناطق
4- تأمین مشارکت مردم، مقامات محلی (اصل عدم تمرکز)
5- تقلیل درصد مهاجرت
•توجه به قطب های کشاورزی، صنعتی و توریستی و ترویج سرمایه گذاری خصوصی در مناطق عقب افتاده
•سال 51 با افزایش شدید قیمت نفت، باعث شد برنامه جدید در سال 54 تصویب شود.
•سیاست های زمین: ذخیره سازی – وضع قوانین – تشویق بخش خصوصی
•افزایش بورس بازی زمین و گسترش بی رویه تهران که موجب ایجاد سازمان نظارت بر گسترش شهر تهران در سال 52 و سازمان وزارت آبادانی و مسکن شد
•ایجاد دفاتر طرح ریزی و برنامه ریزی در شهرداری ها جهت بهبود نظام برنامه ریزی و توسعه شهری در این برنامه
•برای هر استان برنامه های 5ساله توسعه مورد توجه قرار گرفت و اولین سازمان توسعه استان در استان سیستان و بلوچستان
•مهمترین اهداف برنامه ریزی عمرانی در راستای برنامه ریزی منطقه ای:
1- توسعه اقتصادی متعادل استان ها
2- توزیع عادلانه خدمات
3- مشارکت عمومی در برنامه های عمرانی و تقویت پایه های اقتصادی در مناطق
•مقدمات طرح آمایش از سال 54 شروع و در سال 56 خاتمه یافت. این طرح اقدامی در زمینه برنامه ریزی منطقه ای در دوران پیش از انقلاب توسط مهندسین مشاور ستیران
برنامه ششم عمرانی (1361 – 1356)
•این برنامه تصویب نشد
•بر مبنای مطالعات آمایش سرزمین تدوین گردید برنامه اول توسعه بعد از انقلاب (1366 – 1362)
•به دلیل ضعف اطلاعات و عدم انجام و وجود شرایط ویژه ناشی از جنگ تحمیلی اجرا نگردید. برنامه اول توسعه (1372 – 1368)